ΤΟΥ ΓΑΒΡΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ!

Μέρος Ι.
Πως έγινα γάβρος!
Σωτήριο έτος 1958!
Περιοχή: Έλαφος Λάκκας Σουλίου (Δραγοβέτσι).
Ετών 7.
Ο μεσαίος μου αδελφός δουλεύει στα Γιάννενα σε Συνεργείο Αυτοκινήτων.
Τα αφεντικά είναι ΕΔΑ και Ατρόμητος Ιωαννίνων.
Ο Ολυμπιακός είναι ο Θρύλος της εποχής και ο αδελφός μου γίνεται Ολυμπιακός και φυσικά και ο γράφων.
Στο σπίτι υπάρχει ραδιόφωνο Φίλιπς με μεγάλη μπαταρία, (όπως καταλαβαίνεται δεν υπήρχε ηλεκτρικό).
θυμάμαι διάφορους αγώνες όπως την ήττα από το Φωστήρα με τερματοφύλακα τον Θεοδωρίδη. Την νίκη με τον Ηρακλή  στα 2 τελευταία λεπτά ενώ έχανε 1- 0 και φυσικά τον αγώνα με τον Πανσεραϊκό τον Μάιο του 1966. Την προηγούμενη ημέρα είχα πάει στο Σούλι  όπου κάθε χρόνο γίνονται εκδηλώσεις και αναπαράσταση της ανατίναξης του Κουγκίου. Στην επιστροφή χάλασε η μίζα του αυτοκινήτου και σταματήσαμε σε ένα ηλεκτρολογείο στο  Θεσπρωτικό (Λέλοβα) και εκεί άκουγα τον αγώνα. Καλά δεν λέω τι έκανα με το γκολ του Γιούτσου.

 Τον Οκτώβρη του 1966 παρακολουθώ τον πρώτο αγώνα του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη με τον Άρη. Κερδίσαμε 1 - 0 με μαι βολίδα του Βασιλείου.

ΚΡΙΜΑ ΡΕ ΛΟ ΠΟΥ ΔΕ ΣΕ ΕΙΧΑ ΕΔΩ...

Δυστυχώς σύγγαυροι δεν σας έχω νέα από το κύπελλο γιατί στερούμαι συνδρομής OTE TV. Αυτός που έχει πρόσβαση, στερείται διάθεσης να γράψει. Είναι σα να λέμε λίγο δυσκοίλιος.

Θα γράψω λοιπόν για μπάσκετ. Για την συνέντευξη Λο σε αμερικάνικο μέσο, εκεί πού δεν έχει ούτε λογοκρισία ούτε αυτολογοκρισία. Άλλωστε το είπε και ο ίδιος ο Έισι. Οι συνεντεύξεις στην Αμερική είναι αλλιώς.

Είπε λοιπόν τρία πράγματα ο Λο :

1. Ο Σπανούλης είναι καλύτερος παίχτης από τον Διαμαντίδη.
2. Ο Διαμαντίδης προστατεύεται στην Ελλάδα από τους διαιτητές.
3. Αν παίζαμε με τον ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα θα του ρίχναμε είκοσι στο κεφάλι.

Ο τεράστιος Σαββόπουλος το έχει πει με λίγα και μεστά λόγια : εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε - γέλασε. Το κατάλαβε και ο φουκαράς ο Λο αυτό. Εγκαλείται από τα ελληνικά μέσα γιατί είπε τη γνώμη του σε τρία θέματα.

Για το πρώτο θέμα, πρόκειται απλά για την άποψη του Έισι. Το είπε και ο ίδιος : εγώ λέω την άποψή μου και κάποιοι σίγουρα την συμμερίζονται. Είναι παράλογη η άποψη του Λο; Δε μπορεί να θεωρηθεί καλύτερος του Διαμαντίδη ένας παίχτης που ήταν ο απόλυτος ηγέτης μιας ομάδας με δύο συνεχόμενες κατακτήσεις Ευρωλίγκας; Όταν μάλιστα την πρώτη φορά έχει νεαρούς και άπειρους συμπαίχτες και τη δεύτερη άπειρο προπονητή σε αυτό το επίπεδο και φανερές ελλείψεις στους ψηλούς; Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι και ο Διαμαντίδης δεν είναι ένας σπουδαίος παίχτης.

Για το δεύτερο ζήτημα νομίζω ότι κάθε απροκατάληπτος μπασκετόφιλος συμφωνεί. Ο Διαμαντίδης προστατεύεται από τους διαιτητές στην Ελλάδα. Τελεία και παύλα.

Όσο για το τρίτο ζήτημα που ουσιαστικά παραπέμπει σε εύνοια της διαιτησίας προς τον ΠΑΟ, πραγματικά θα ήθελα να είχαμε τον Λο και τα προηγούμενα χρόνια. Τότε που έρεε άφθονο το ερυθρόλευκο αίμα στο παρκέ. Με τα non call, με τις ανατροπές από το -15 στο τελευταίο δεκάλεπτο μετά από ανελέητο ξυλίκι, βήματα από δω μέχρι τη Θεσσαλονίκη και όλα τα καλούδια. Αυτά που συμβαίνουν τώρα είναι πταίσματα. Τότε έπρεπε να σε είχα εδώ, καλέ μου φίλε Λο.

Γιώργος Σκιάνης

ΜΑΤΣ - ΣΤΟΧΟΣ

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είναι οι δύο μεγαλύτερες ομάδες στην Ελλάδα, από την άποψη της ιστορίας και του κόσμου που τις ακολουθεί. Αυτή τη στιγμή όμως, οι δύο ομάδες έχουν διαφορετικούς στόχους.

Το μέλλον του Παναθηναϊκού είναι αβέβαιο. Ο ΠΑΟ περνάει μια μεγάλη οικονομική κρίση σε συνθήκες γενικότερης κρίσης. Εφέτος κάνει ένα πείραμα. Προσπαθεί με ένα κράμα νέων παιχτών αλλά και κάποιων έμπειρων που βρέθηκαν στα διεθνή αζήτητα, έχοντας ένα νέο, εργατικό και φιλόδοξο προπονητή, να πετύχει ότι μπορεί περισσότερο. Ας ιεραρχήσουμε ψύχραιμα τους στόχους του :

1. Να τελειώσει η ομάδα το πρωτάθλημα καλά. Αυτό σημαίνει να μην την πάρει από κάτω, να μη διαλυθεί ψυχολογικά και αγωνιστικά.
2. Να κάνει την υπέρβαση και να διεκδικήσει τον μικρότερο τίτλο, το κύπελλο. Φαίνεται απίθανο να τα καταφέρει αλλά στο κύπελλο μπορεί να συμβούν και μεγάλες εκπλήξεις.
3. Να σταθεί αξιοπρεπώς στα ματς με τον Ολυμπιακό και ει δυνατόν να τον νικήσει. Λογικά, περισσότερες πιθανότητες έχει στο ματς που θα γίνει στην έδρα του.

Δε μιλώ για στόχο εξόδου στην Ευρώπη γιατί εκεί τίθεται και το ζήτημα της αδειοδότησης.

Ας δούμε τώρα τους στόχους του Ολυμπιακού που είναι σαφώς προσδιορισμένοι:

1. Κατάκτηση του νταμπλ με καλή μπάλα.
2. Καλή πορεία στην Ευρώπη.
3. Πειστικές εμφανίσεις στα ματς με ΠΑΟ και ΠΑΟΚ που θα συνοδεύονται από νίκες.

Βλέπουμε λοιπόν ότι παρότι οι δύο ομάδες έχουν τελείως διαφορετική δυναμικότητα και δυναμική, έχουν έναν κοινό στόχο : τη νίκη στα μεταξύ τους ματς.

Ο στόχος είναι κοινός αλλά η προσέγγιση εντελώς διαφορετική. Για τον ΠΑΟ το ματς είναι ο υπέρ πάντων αγώνας. Είδαμε τι έγινε και πέρυσι. Στα ματς με τον Ολυμπιακό οι παίχτες του ΠΑΟ έβγαλαν εξωπραγματική για τα δεδομένα τους ενέργεια. Το σχολιάσαμε με τον Λογαρά και είπαμε να περιμένουμε τα επόμενα ματς του Παναθηναϊκού για να ελέγξουμε τον συλλογισμό μας. Ε λοιπόν, στα επόμενα ματς ΠΑΟ δεν υπήρχε. Έκανε απανωτές ήττες και παίχτες που φάνταζαν βιονικοί στο ματς με τον Θρύλο, όπως ο Μαυρίας, όταν έπαιξαν ήταν εξαφανισμένοι.

Δεν ξέρω αν εφέτος θα ρισκάρουν στον Παναθηναϊκό μια παρόμοια επιλογή. Εκείνο που ξέρω είναι ότι στο ματς με τον Εργοτέλη ο ΠΑΟ έκανε όντως μια πρόβα τζενεράλε για το ντέρμπι, όχι μόνο σε ότι αφορά το σύστημα που επισημαίνει ο Νικολακόπουλος αλλά και τον τρόπο παιχνιδιού : για περίπου ένα εικοσάλεπτο, πριν σημειωθούν τα γκολ, οι παίχτες του Παναθηναϊκού είχαν αποδυθεί σε ένα τραχύτατο και αντιαθλητικό παιχνίδι, με αποκορύφωμα την δολοφονική ενέργεια του Λαγού στον Μπαντιμπαγκά.

Έτσι ακριβώς πιστεύω ότι θα αντιμετωπίσουν οι παίχτες του ΠΑΟ τους "συναδέλφους" τους του Θρύλου. Από το πρώτο λεπτό θα πέσει κλωτσίδι ώστε να κοπεί ο βήχας των γαύρων που έχουν μετά κρισιμότατο ματς με την Μπενφίκα. Και λέω από το πρώτο λεπτό γιατί αν βάλει ο Ολυμπιακός στην αρχή ένα - δυο γκολ, τότε χαίρεται. Το πολύ - πολύ να ξηλωθούν οικοδομικά υλικά και να πάει χαμένη η ανακαίνιση της Λεωφόρου.

Νομίζω λοιπόν ότι το μυστικό για νίκη του Θρύλου είναι το γρήγορο γκολ, πριν προλάβουν να ζεσταθούν τα δρεπάνια. Κρισιμότατη είναι φυσικά και η στάση του διαιτητή που δεν πρέπει να μασήσει. Παρότι τις δύο ομάδες τις χωρίζει αγωνιστικά μια τουλάχιστον κατηγορία, αν το ματς κυλήσει όπως θέλει ο Βάζελος, τα πράγματα θα σκουρύνουν.

Γιώργος Σκιάνης

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΑΣΤΕΡΙ


Δεν θα γράψω ούτε για την πεντάρα ούτε για τον Κάμπελ. Σήμερα θα αφιερώσω το σχόλιο σε ένα μεγάλο αστέρι που ανατέλλει στο ποδοσφαιρικό στερέωμα . Ο λόγος φυσικά για τον Ανδρέα Σάμαρη . Κατα την γνώμη μου , εχθές ,ήταν με μεγάλη διαφορά ο καλύτερος όσων εμφανίστηκαν στο γήπεδο. Βέβαια MVP του αγώνα ψηφίστηκε ο Κάμπελ με τις 4 ασίστ , γιατί στην επιλογή του καλύτερου παίζει μεγάλο ρόλο η Αριθμητική.
Η πρόοδος του παιδιού αυτού από παιχνίδι σε παιχνίδι είναι κάτι πρωτοφανές. Η συνέπεια και η προσήλωση του στο αμυντικό παιχνίδι της ομάδας   με ταχύτατες βοήθειες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου  θυμίζουν Καρεμπέ .
Διαθέτει το μεγάλο προσόν να κάνει ανοίγματα  στις πτέρυγες με 30αρες μπαλιές που μου θυμίζουν  Ορμπάϊθ.
Και όταν στο δεύτερο ημίχρονο βγήκε πιο μπροστά από την θέση του αμυντικού χάφ διέπρεψε. Τεχνικά προσόντα που τα βρίσκεις μόνο στα " δεκάρια " με ενέργειες που καλύπτουν όλη την γκάμα του επιθετικού μέσου. Πανέξυπνες πάσες, ασίστ (στον Σαβιόλα που χάθηκε το γκολ) , ξεμαρκαρίσματα ακόμη και μπασίματα ( μπούκες ) . Μετά την απόλυτη αποτυχία όλων των κόρνερ στο πρώτο ημίχρονο προφανώς πήρε εντολή για να δοκιμάσει και αυτός. Ένα εκτέλεσε και ήταν το καλύτερο.
 Εκτός όλων αυτών αποδεικνύεται και βιονικός , δεδομένου ότι χρησιμοποιείται συνεχώς χωρίς καθόλου να εμφανίζει σημεία κόπωσης . Είμαι βέβαιος ότι πολύ σύντομα θα αρχίσει να βοηθά και στο σκοράρισμα με το πολύ δυνατό πόδι που διαθέτει.
Τώρα μπορώ να καταλάβω την επιμονή του Μίτσελ για την καθιέρωση του Ανδρέα. Από ένα τοτέμ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου που διέπρεψε σε αυτή ακριβώς την θέση στην μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης δεν θα μπορούσε να " ξεφύγει " αυτό το μεγάλο ταλέντο. Η προσφορά του Μίτσελ στον Ολυμπιακό απο την ανάδειξη του Σάμαρη θα αποδειχτεί πολύ μεγάλη.

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΘΝΗΤΟΥ

Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι από εκείνη την εποχή. Ήταν τότε που ο Κωνσταντίνος Παντούλας - τότε απλά Κώστας - είχε αποκληθεί από τον Βασίλη Νούτση - Μπίλη - Θεός. Θεός της ολυμπιακοφροσύνης λόγω της απόλυτης τοποθέτησής του σε όλα τα ζητήματα που αφορούσαν τον Θρύλο.

Ως γνωστόν, απόλυτος είναι μόνον ο Θεός που δημιουργεί σύμπαν και νόμους. Ο Κώστας λοιπόν απεδέχθη τον ορισμό - διορισμό του Μπίλη και οργάνωσε το σύμπαν της ολυμπιακοφροσύνης σε πέντε κατηγορίες, κατεδέχθη δε αυτός, ένας Θεός, έστω και διορισμένος, να καταταγεί σε κατηγορία, πέμπτη φυσικά, μαζί με εκλεκτούς θνητούς, ημίθεους του ολυμπιακού σύμπαντος.

Σε αυτό το Σύμπαν δε μπόρεσα ποτέ να ανέβω την κλίμακα των κατηγοριών λόγω της εγγενούς τάσης για αμφισβήτηση που με χαρακτηρίζει. Παρ' όλα αυτά συναίνεσα στον ορισμό - διορισμό και δέχτηκα άνευ αστερίσκων τον Κώστα σαν Θεό.

Το πρώτο μεγάλο θαύμα του Θεού ήταν να εξαφανιστεί, χωρίς κανείς να το καταλάβει, από το Σύμπαν της ολυμπιακοφροσύνης αφήνοντά το στην τύχη του, χωρίς Θεία Πρόνοια. Το Σύμπαν συνέχισε να υπάρχει, οι κανόνες είχαν μείνει στο συλλογικό ασυνείδητο αλλά είχαν ξεχαστεί στην καθημερινή εφαρμογή, κάτι σαν τις δέκα εντολές του Μωυσή.

Ο Θεός είχε μεταμφιεστεί - κρυφτεί, όπως θέλετε πέστε το, σε Κωνσταντίνο Παντούλα γεωλόγο, κοιτασματολόγο, περιβαλλοντολόγο, υδρογεωλόγο, τεχνικό γεωλόγο, μανιταρολόγο, βοτανολόγο, δραχμολόγο, ΓΑΠολόγο, σαμαροβενιζολόγο και άλλα πολλά, χωρίς πουθενά να αναφέρεται η λέξις Ολυμπιακός.

Και - ώ του δεύτερου θαύματος - εν πομπαίς και εγχόρδοις, Χερουβείμ και Σεραφείμ, έρχεται η Δευτέρα Παρουσία του Θεού, στην ταπεινή ομάδα των "βαμμένων κόκκινων γυαλιών". Ο Θεός είναι πάλι εδώ, οι πέντε κατηγορίες της ολυμπιακοφροσύνης αποκτούν ξανά υπόσταση και μου υπενθυμίζεται ορθώς ότι παραμένω κολλημένος στη πρώτη κατηγορία και αυτό χαριστικώς.

Σεμνά και ταπεινά αναφωνώ προς τον Κωνσταντίνο Παντούλα, πρώην σκέτο Κώστα, "είσαι ο Κύριος μου και ο Θεός μου" και του παραδίδω τα κλειδιά του Ναού των Βαμμένων Κόκκινων Γυαλιών για να κάνει το κήρυγμα της Παρουσίας, Μεγάλη η Χάρις της.

Γιώργος Σκιάνης

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

Το τρίγωνο Οστράβα - Λισαβόνα - Πόλη που συμβολικά περιχαράσσει την καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου είναι αυτό που έκανε, την βδομάδα τούτη, την δική μας καρδιά να σκιρτήσει από χαρά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι τόσο απαιτητικοί γαύροι, περνάνε μεγάλες στιγμές. Ειδικά οι ομάδες ποδοσφαίρου και μπάσκετ σκορπίζουν αισιοδοξία.

Φυσικά, έχοντας χρόνια στο κουρμπέτι, γνωρίζουμε ότι εύκολα αυτή η ευφορία μπορεί να ανατραπεί. Χρειάζεται επαγρύπνηση και υπομονή. Νομίζω όμως ότι στις όποιες αντιδράσεις μας θα πρέπει να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψιν κάτι που έχει αποδειχθεί : ούτε ο Μπαρτζώκας είναι Mr. Bean ούτε ο Μίτσελ μάγειρας και τηλεσχολιαστής. Ας τους δείξουμε λοιπόν την εμπιστοσύνη που δικαιούνται.

Ο χθεσινός Ολυμπιακός του μπάσκετ ήταν ο καλύτερος μέχρι τώρα. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στην καλή κατάσταση του Σπανούλη, στην ενέργεια και στην άμυνα.

Η ομάδα έχει δρόμο μπροστά της. Χρειάζεται καλύτερες συνεργασίες με τους ψηλούς και σαφώς περισσότερο παιχνίδι ρακέτας στην επίθεση. Υπάρχει όμως και ένα ερωτηματικό : θα βοηθήσει ο Μπέγκιτς ή το πρόβλημα με τη μέση είναι σοβαρό; Χωρίς Μπέγκιτς, η διαχείριση των δύο ψηλών γίνεται βουνό, λόγω της επιθετικής άμυνας και του γρήγορου φορτώματος με φάουλ. Βέβαια χθες οι διαιτητές δεν μας έπαιξαν σωστά αλλά το πρόβλημα υφίσταται.

Πάντως φαίνεται ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Όλοι οι νέοι παίχτες προσφέρουν. Ο Λοτζέσκι είναι το τριάρι που θα ήθελε κάθε ομάδα. Τα κάνει όλα, είναι σίγουρος σουτέρ και κρύο αίμα. Τα δύο πεντάρια δένουν απόλυτα με τον τρόπο που παίζει η ομάδα. Ο Πέτγουεϊ είναι ευτυχισμένος που πήγε σε αυτή την ομάδα και το δείχνει. Σκίζεται και αποδίδει. Ο Αγραβάνης βοηθάει από τώρα και έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Τον Παπαπέτρου τον περιμένουμε με σιγουριά. Τον Μπέγκιτς τον ξέρουμε και θα βοηθήσει σε παιχνίδια σαν το χθεσινό, φθάνει να είναι καλά.

Για την ώρα ας χαιρόμαστε τις νίκες. Κάθε μια ξεχωριστά είναι ένα σφηνάκι νέκταρ. Το πάρτι θα γίνει στο τέλος.

Γιώργος Σκιάνης

Ο ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΟΣ

 Είναι γνωστό το προσωνύμιο Γερμανός για τον Μήτρογλου. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο παραπλανητικό παρατσούκλι από αυτό. Εγώ θα τον έλεγα ο Βραζιλιάνος. Μόνο ένας καλλιτέχνης της μπάλας , δηλαδή ένας Βραζιλιάνος , μπορεί να κάνει αυτά που έκανε ο παικταράς εχθές . Μαγικές ντρίπλες, μαγικά τακουνάκια , μαγικές μπαλιές και μια εκπληκτική ασίστ για το υπέροχο γκολ του Τσόρι. Και όλα αυτά απέναντι σε ένα πανάκριβο αμυντικό δίδυμο του Παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ο Luisao μόνιμος σέντερ μπακ στην Σελεσάο και ο Garay προαλείφεται για στόπερ στην Ρεάλ ! Brazileiro λοιπόν ο μεγάλος Μήτρογλου !

Ο ΑΚΕΦΑΛΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ

Πριν από ένα-δυο μήνες του είχαν πάρει το κεφάλι και ετοίμαζαν άλλον. Τώρα καλπάζει.

Δε θα μπορούσα να μην ξεκινήσω την αναφορά μου στο χθεσινό ματς από τον Μίτσελ Γκονζάλες. Τον άνθρωπο που κατά δήλωση του Σωτηρακόπουλου - σε ανύποπτο χρόνο - έχει μέσα στο κεφάλι του τόσο ποδόσφαιρο, όσο δεν έχουν όλοι οι άλλοι. Προφανώς συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που τον είχαν για ξύσιμο, προεξαρχόντων των δημοσιογράφων.

Το χθεσινό στήσιμο της ομάδας ήταν σπουδαίο αλλά όχι πολύ διαφορετικό από εκείνο του ματς με την Παρί. Η διαφορά ήταν ότι, παρά τις αντίξοες συνθήκες, η απόδοση της ομάδας είχε διάρκεια δύο ημιχρόνων. Φυσικά στην εξίσωση μπαίνει τόσο η μεγάλη κλάση και φόρμα της Παρί όσο και η λογικά μεγαλύτερη ετοιμότητα της ομάδας μας τώρα.

Οι παίχτες κατάφεραν και ακολούθησαν κατά γράμμα τις οδηγίες του κόουτς. Οι αμυντικοί ήταν πολύ σοβαροί, σταθεροί και με έγκαιρες επεμβάσεις. Οι καλύψεις γίνονταν αυτόματα ώστε οι παίχτες της Μπενφίκα να μη βρίσκουν καθόλου ελεύθερο χώρο. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κανονική ροή παιχνιδιού η Μπενφίκα δεν έκανε ούτε υποψία ευκαιρίας.

Πολύ καλή ήταν και η αντίδρασή μας στα στημένα. Παρά τα δυνατά και ψηλά κορμιά του αντιπάλου, πηγαίναμε πρώτοι στη μπάλα και απομακρύναμε εύκολα. Το γκολ προήλθε από μια άτυχη στιγμή του τερματοφύλακα σε ένα κόρνερ που δεν υπήρξε ποτέ.

Οι επιστροφές των παιχτών μας στην άμυνα ήταν ταχύτατες. Οι καλύψεις των μέσων αλλά και οι βοήθειες των επιθετικών στην αμυντική προσπάθεια υποδειγματικές. Αυτά για την αμυντική λειτουργία.

Η επιθετική ανάπτυξη του Θρύλου ζάλισε τους αετούς που θα χρειαστούν λίγο χρόνο για να καταλάβουν τι τους συνέβη. Ταχύτητα, με μακρινές πάσες ακριβείας, συνεργασίες που απέφεραν ευκαιρίες και το θαυμάσιο γκολ, κλεψίματα που βραχυκύκλωναν τους αντιπάλους και δημιουργούσαν δεύτερες καλές ευκαιρίες. Είδαμε στο πρώτο ημίχρονο έναν Ολυμπιακό που με ή χωρίς κόκκινα γυαλιά, ήταν καλύτερος της Μπενφίκα.

Στο δεύτερο ημίχρονο η μπάλα που παίχτηκε ήταν ένα κράμα από τροχό της τύχης, πόλο και διαγωνισμό τρακτέρ. Δεν ξέρω τι προβλήματα θα μπορούσε να δημιουργήσει η διακοπή του αγώνα αλλά τουλάχιστον θα διαφύλασσε την αξιοπιστία του αποτελέσματος. Ο Μίτσελ έκανε τις αλλαγές του, έβαλε μέσα δυο ζευγάρια δυνατά, μαύρα πόδια που τα πήγαν μια χαρά στο σπρώξιμο μιας μπάλας που ζύγιζε εκατό κιλά. Ο Εντιγκά πολύ δυνατός ενώ ο Γιαταμπαρέ έβγαλε και ποιοτικές ενέργειες. Η τύχη όμως δεν ήθελε και πάλι τον κατά τους γραφιάδες κωλόφαρδο Μίτσελ. Ο Γαύρος τις ευκαιρίες, η Μπενφίκα το κρύο γκολ. Δεν πειράζει. Η ομάδα αυτή μας πείθει απόλυτα.

Από παίχτες; Όλοι έπαιξαν καλά. Θα σταθώ περισσότερο σε μερικούς. Ο Μήτρογλου ήταν μαγικός κι ας μην είχε το ψωμοτύρι του. Κινήθηκε παντού, δημιούργησε παιχνίδι με περίτεχνες ενέργειες και φοβερές μακρινές μπαλιές, ήταν μέσα στο γκολ, έβαλε ένα οφσάιντ και απείλησε σοβαρότατα σε δύο ακόμη φάσεις. Ο Τσόρι αρχοντικός, μαέστρος και εκτελεστής. Ο Φουστέρ τα πάντα όλα, στο καλύτερό του εφετινό παιχνίδι. Ο Μανιάτης βοήθησε παντού. Άριστος. Ο Σαλίνο χαλκέντερος και πεισματάρης. Και αυτός στο καλύτερο παιχνίδι του. Ο Μανωλάς, στόπερ είκοσι μυρίων. Τουλάχιστον, αν τους στόπερ των Πορτογάλων τους εκτιμούν κάπου εκεί.

Αυτή την ομάδα νομίζω ότι θα την λατρέψουμε. Ας μην είναι κωλόφαρδος ο Μίτσελ. Ας έχει μόνο λίγη τύχη παραπάνω από χθες.

Γιώργος Σκιάνης

ΤΟ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΟ ΤΗΣ ΜΥΘΙΚΗΣ ΑΙΓΕΙΡΑΣ

Ότι και να λέμε για το σημερινό παιχνίδι, για τα προβλήματα της Μπενφίκα ή τα σχέδια του Μίτσελ, όλοι μας ξέρουμε ότι πρωτίστως θα κριθεί στην ετοιμότητα των παιχτών. Από τη στιγμή που οι ποδοσφαιριστές παρατάσσονται στο γήπεδο, έρχονται τα πρώτα μηνύματα : η γλώσσα του σώματος, με αιχμή του δόρατος το βλέμμα, μας προϊδεάζει για την αποφασιστικότητα και την πίστη τους στη νίκη.

Όταν αρχίσει ο αγώνας, τόσο ο Ταλιμπάν από τη σταθερή θέση του καναπέ του, όσο και ο Σουπιάς από το κρησφύγετό του στη μυθική Αιγείρα, περιμένουν να δουν τους ποδοσφαιριστές μας να μπαίνουν αποφασιστικά αλλά χωρίς νευρικότητα, να πηγαίνουν πρώτοι στη μπάλα, να κερδίζουν τις προσωπικές μονομαχίες, να επιτίθενται γρήγορα και να επιστρέφουν ταχύτατα. Όταν δουν αυτά χαλαρώνουν κάπως στη θέση τους. Ο Ταλιμπάν δεν βρίζει και του Σουπιά δεν ανεβαίνει η πίεση στα ύψη. Αν συμβεί το αντίθετο, τότε αρχίζουν τα τάματα στον Μεγαλομάρτυρα Ροβέρτο και στον Άγιο Κωνσταντίνο.

Η καλή μέρα θα φανεί από το πρωί. Αν το Ντα Λουζ κατηφορίσει, τότε θεωρώ ασφαλέστερο το κρησφύγετο της μυθικής Αιγείρας. Εκεί κανείς δεν πρόκειται να δει τον αναψοκοκκινισμένο Σουπιά. Αντίθετα, τον Ταλιμπάν θα τον ακούσουν τουλάχιστον δυο Βριλησσιώτικα τετράγωνα.

Γιώργος Σκιάνης

ΕΝΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΑΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην εφετινή σεζόν δεν είναι ούτε οι πιστολιές του Μήτρογλου, ούτε ο Κέρβερος Ρομπέρτο, ούτε ο σίφουνας Βάις. Είναι ένας παίχτης που τον είχα πρώτο φαβορί για δανεικό. Είναι ο εξαιρετικός κύριος Αντρέας Σάμαρης.

Άλλος τέτοιος κεντρικός παίχτης δεν υπάρχει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ένα αμυντικό χαφ που κινείται παντού, κόβει, ξεμαρκάρεται εύκολα με τη μπάλα στα πόδια από ένα και δύο παίχτες για να δει το γήπεδο ελεύθερο μπροστά του, οργανώνει με καίριες μπαλιές, κοντινές μακρινές, χαμηλές και ψηλές, κάνοντας γενικά πολύ λίγα λάθη.

Αυτό που κάνει εντύπωση στον Σάμαρη δεν είναι η μπάλα που παίζει. Είναι η πέραν κάθε λογικής πρόγνωσης βελτίωσή του. Στην αρχή της σεζόν είχαμε εντοπίσει τα εύκολα λάθη του σε ευαίσθητους χώρους. Σήμερα αυτά τα έχει μειώσει σημαντικά, πράγμα που δεν θυμάμαι νάχει κάνει άλλος παίχτης σε τόσο μικρό διάστημα. Πρόχειρο έχω το παράδειγμα του Άντζα που του πήρε πολλά χρόνια για να κόψει αυτό το κουσούρι.

Στα πρώτα δύο ευρωπαϊκά ματς, ο Σάμαρης εκτέθηκε στα κόρνερ των αντιπάλων. Στο πρώτο έφαγε δύο εύκολα γκολ από τον προσωπικό του αντίπαλο και στο δεύτερο, προσπαθώντας να αντιδράσει χρησιμοποιώντας τα χέρια, το έκανε τόσο άτσαλα που υπέπεσε σε δύο πέναλτι εκ των οποίων σφυρίχτηκε το δεύτερο. Είμαι σίγουρος ότι ο Αντρέας θα δούλεψε τόσο πολύ αυτή του την αδυναμία, ώστε σύντομα να είναι έτοιμος να αμυνθεί στα κόρνερ καλύτερα από κάθε συμπαίχτη του.

Ο Σάμαρης έχει αναμφισβήτητα το ταλέντο. Εκείνα όμως που τον κάνουν να ξεχωρίζει είναι το μυαλό, ο εγωισμός, η ατομική δουλειά για βελτίωση, η παθιασμένη αγάπη για το ποδόσφαιρο. Δεν είναι απλά ένας καλλιτέχνης της μπάλας. Είναι ένας αναγεννησιακός άνθρωπος του ποδοσφαίρου, πολυτάλαντος και πολυπράγμων.

Γιώργος Σκιάνης 

Ο ΣΟΥΠΙΑΣ ΚΙ Ο ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ

Πριν από πολλά - πολλά χρόνια, εκείνες τις ηρωικές εποχές που ήμασταν ακόμη νέοι, σχεδόν παιδιά, ένας φίλος, καλή του ώρα, μας μοίραζε αφειδώς προσωνύμια. Το μακράν πιο επιτυχημένο και διαχρονικό ήταν αυτό που επεφύλαξε για έναν εκ των συγγραφέων των γυαλιών, καλά καταλάβατε, γι αυτόν που συνέταξε τον λίβελον με τίτλο " ο μάγκας κλπ". Ποιο ήταν το προσωνύμιον ; Μα φυσικά το θρυλικόν ΣΟΥΠΙΑΣ. Σουπιάς όνομα και πράγμα.

Ως γνωστόν η σουπιά αφήνει μελάνι. Αφήνει μελάνι και θολώνει τα νερά. Προσέξτε λοιπόν πώς ο Σουπιάς χρησιμοποίησε το μελάνι του και θαυμάστε την τακτική του στο πόνημά του "ο μάγκας κλπ".

• Αφιερώνει τρεις αράδες στο ματς με τον Πλατανιά, αναφερόμενος απλά στη μαγκιά του Μίτσελ. Σουπίστικα ξεμπερδεύει με κριτικές, αναλύσεις και τοποθετήσεις για το ματς. Αφήνει έτσι να αιωρείται η εντύπωση ότι το ματς ήταν ένας θρίαμβος όπου η μοναδική παραφωνία εντοπίζεται στον οργίλο "Ταλιμπάν".
• Εξισώνει τους προπονητές της εξέδρας του στιλ "βγάλε Τρόντζο, βάλε Τσάβα" - ξέρει αυτός - με τους ολυμπιακόφρονες που πράγματι αρρωσταίνουν σκεπτόμενοι πώς θα βγει η ομάδα από το πηγάδι. Ήταν εκτός τόπου και χρόνου η διαπίστωση του "Ταλιμπάν" ότι τα ακραία μπακ ήταν αρνητικά στο πρώτο ημίχρονο και ο Αβράμης πηγή κινδύνων; Ερωτηθείς ο Σουπιάς από τον έντονα προβληματισμένο "Ταλιμπάν" ποιες βλέπει σαν ενδεδειγμένες αλλαγές ανέφερε τον Μανιάτη στη θέση του Σαλίνο, προσθέτοντας - σωστά - ότι θα έκανε τις αλλαγές μία-μία και όχι μαζεμένες.
• Με δυο μαγικές κινήσεις λοιπόν ο Σουπιάς, φορτώνει την κριτική του αγώνα στο "Ταλιμπάν" που καταχερίζει. Και κερατάς και δαρμένος λοιπόν ο "Ταλιμπάν του καναπέ".

Επειδή όμως ο "Ταλιμπάν " ήταν, είναι και θα είναι ολυμπιακόφρων και δεν διανοήθηκε ποτέ να γίνει Πλατανιάς, προτιμώντας αλλότριες εργασίες από το να παρακολουθήσει την ομάδα του, θα μιλήσει για την ταμπακέρα, δηλαδή για το παιχνίδι του Σαββάτου.

Ένα παιχνίδι μιας ομάδας αποτελεί μια συμπλήρωση της εικόνας της. Κάθε στοιχείο του αγώνα θα πρέπει να μην αξιολογείται αποσπασματικά αλλά σε σχέση με όλα τα άλλα δεδομένα, τα προηγούμενα παιχνίδια της ομάδας, την κατάσταση των παιχτών, τα παιχνίδια που θα ακολουθήσουν και άλλα πολλά.

Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, το πρώτο ημίχρονο ήταν από όλες τις απόψεις εκνευριστικό. Φάγαμε ένα γκολ από τα αποδυτήρια, δε μπορούσαμε να βρούμε ρυθμό με τίποτα, με ευθύνη φυσικά πρώτα δικιά μας και μετά του απαράδεκτου διαιτητή. Οι παίχτες μας ήταν νωθροί και ασύνδετοι, ενώ με την πάροδο του χρόνου άρχισαν να εκνευρίζονται. Μόνο ο Σάμαρης έδειχνε διάθεση και ετοιμότητα να προσπαθήσει για κάτι καλό.

Ήταν φανερό ότι το παιχνίδι έπρεπε να απλωθεί για να σπάσει η αμυντική διάταξη του Πλατανιά. Οι προσπάθειες από τον άξονα με όλους τους αντιπάλους μπροστά μας, ήταν καταδικασμένες σε αποτυχία. Η άποψη του "Ταλιμπάν" ήταν ότι έφταιγε η αδυναμία των πλάγιων μπακ να περάσουν τον προσωπικό τους αντίπαλο γρήγορα, πριν έρθει η βοήθεια και να σεντράρουν από ευνοϊκές θέσεις. Ευτυχώς ο Μίτσελ δεν άκουσε τον "Ταλιμπάν" και διόρθωσε τα πράγματα με άλλο τρόπο επιτυγχάνοντας το ζητούμενο.

Τι έκανε ο Μίτσελ; Με την έναρξη του ημιχρόνου έκανε δύο αλλαγές. Εδώ ενήργησε ως "Ταλιμπάν" και όχι ως συντηρητικός Σουπιάς. Δεν έβγαλε όμως τα μπακ. Έβαλε τον Τσόρι σαν οργανωτή και έβαλε τον Κάμπελ για να ενισχύσει τα άκρα. Ο Τσόρι άπλωσε το παιχνίδι, ο Κάμπελ ήταν ζωηρός και έδωσε στήριγμα στον Σαλίνο που ανέβηκε κι αυτός. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα γκολ ξεκίνησαν από τα πλάγια πλην εκείνου του Βάις. Ακόμη και στο γκολ του Σαβιόλα, ο Μήτρογλου έκανε τη διάσπαση  μέσα στην περιοχή, από τα πλάγια.

Για τους παίχτες μας : Ο Σαλίνο θέλει στήριγμα για να επιτεθεί. Με τον Κάμπελ τα πήγε πολύ καλά. Ο Αβράμης δεν είναι έτοιμος. Ο Μανωλάς είναι έτοιμος για την Μπενφίκα. Ο Παπάζογλου έπαιζε από τ' αριστερά, δεν είχε καμία βοήθεια και από τον Βάις, εκτέθηκε. Ο Βάις πάσαρε και κυρίως σέντραρε κυριολεκτικά στο γάμο του Καραγκιόζη. Φυσικά, έβαλε στο τέλος ένα σπουδαίο γκολ. Ο Φουστέρ τίποτα, δεν του πήγε το εκνευριστικό πρώτο ημίχρονο της ομάδας. Σαβιόλα και Μήτρογλου έχουν φτάσει τη συνεργασία τους στο 50%. Ευελπιστώ ότι θα υπάρξει μεγάλη βελτίωση. Εντιγκά, λίγα πράγματα. Σάμαρης, καλός παντού. Ο Τσόρι στο καλύτερο επίσημο παιχνίδι του, οργάνωσε ιδανικά, βλέποντας προς όλες τις πλευρές. Ο Κάμπελ πολύ καλός, βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για Μπενφίκα.

Τελικά μου την έκανε ο Σουπιάς. Η συνείδηση του Ταλιμπάν με οδήγησε να κάτσω να γράψω το μεγαλύτερο κείμενο μου. Για ένα παιχνίδι που υποτίθεται θα κάλυπτε αυτός.

Γιώργος Σκιάνης

Ο ΜΑΓΚΑΣ ,  O ΜΑΛ.....ΚΑΣ  ΚΑΙ Ο ΤΑΛΙΜΠΑΝ

    Ένας προπονητής που η αυτοπεποίθηση του ξεχειλίζει. Δεν πανικοβάλεται ο ίδιος και δεν πανικοβάλει τους παίκτες του με την άσχημη εξέλιξη ενός παιχνιδιού. Τολμά να αλλάξει τα αγωνιστικά πλάνα της ομάδας του κατά την διάρκεια του αγώνα με αλλαγές υψηλού ρίσκου. Είναι δίκαιος με κριτήρια  που ξεπερνούν το βάρος του ονόματος κάθε παίκτη . Με λίγα λόγια ένας μάγκας προπονητής . Ο Μίτσελ το αποδεικνύει κάθε μέρα στον πάγκο του Ολυμπιακού. Εχθές έδωσε άλλο ένα ρεσιτάλ κοουτσαρίσματος με τις ρηξικέλευθες αλλαγές του. Μέχρι τον Σάμαρη  σέντερ - μπακ είδαμε όταν στις αρχές της περιόδου οι διάφοροι είδήμονες τον έβλεπαν σαν μέτριο " οχταράκι " που δεν κάνει  ούτε για αμυντικό χάφ.
    Εχθές είχαμε ένα δείγμα κάκιστης διαιτησίας που δεν καθόρισε όμως το αποτέλεσμα του αγώνα . Μία πριμαντόνα με τα γκρι που διέκοπτε τον αγώνα για του ψύλλου πήδημα. Για να εκτελεστεί φάουλ έπρεπε να κάνει μια μικρή διάλεξη στους παίκτες . Το ίδιο συνέβαινε με κάθε αράουτ , κόρνερ ή ελεύθερο κτύπημα. Ένας εξαιρετικός τρόπος να διαλύσεις το ρυθμό του αγώνα και να το μετατρέψεις σε κλωτσοσκούφι.
Και όλα αυτά τα γράφω ενώ έδωσε τα περισσότερα σφυρίγματα στον Ολυμπιακό ,αφορμή για τους τυφλούς να επαναφέρουν την θεωρία της παράγκας. Το στυλ αυτό διαιτησίας , όχι μόνο δεν ευνοεί τον Ολυμπιακό αλλά τον αδικεί καταστρέφοντας τον ρυθμό του αγώνα.
        Ως γνωστόν υπάρχουν οι περιβόητοι  προπονητές της εξέδρας. Εφέτος ζω το δράμα να παρακολουθώ τα παιχνίδια με έναν προπονητή του καναπέ. Μερικές από τις εντολές του στο χθεσινό παιχνίδι.
-Βγάλε τον Σαλίνο βάλε τον Μανιάτη.
-Να βγεί ο Αβράμης να παίξει ο Μετζανί .
-Βγάλε το Παπάζογλου βάλε τον Σιόβα .
Οι παροτρύνσεις προς τους παίκτες μας  , με μούντζες και χειρονομίες  συνοδεύονται με τα γνωστά κοσμητικά  του μαλάκα , του πούστη και άλλα πρωτότυπα.
Βέβαια δεν γλιτώνουν ούτε οι παρευρισκόμενοι στον καναπέ από την λύσσα του . Εκεί ισχύει το δόγμα  " μην μιλάτε γιατί θα σας φάω " . Και αν τολμήσει κανένας φουκαράς να τον πάρει τηλέφωνο την ώρα του αγώνα ( ακόμη και η γυναίκα του για να τον ρωτήσει αν θέλει σουβλάκια ,ας πούμε ) κούνια που τον κούναγε (άστον    νηστικό κοπέλα μου να στρώσει ) . Μήπως νομίζετε ότι στο  ημίχρονο χαλαρώνει ;
Εκεί όποιος τολμήσει να αναφερθεί σε άλλο θέμα κάηκε . Όλοι πρέπει να συντονίζονται με τις σκέψεις του Ταλιμπάν του καναπέ.
Τώρα πως γίνεται αυτό το άτομο μόλις τελειώνει ο αγώνας να γράφει τόσο εξαιρετικές αναλύσεις με προσεγγίσεις τόσο βαθειές και νηφάλιες δεν μπορώ να καταλάβω.

ΤΟ ΚΕΡΜΑ ΠΟΥ ΚΟΣΤΙΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

Όταν τελείωσε το χθεσινό παιχνίδι με τη Μάλαγα, το μυαλό μου πήγε στον Τρινκιέρι. Θα μου πείτε στον Τρινκιέρι; Εδώ έπαιζε ολόκληρος πρωταθλητής Ευρώπης! Σύμφωνοι αλλά ο πρωταθλητής έχει μπροστά του πολύ δρόμο. Ότι και να πούμε τώρα στην αρχή είναι εικασίες ή αναμασήματα. Άλλωστε γι αυτό που είδαμε χθες τα είπε θαυμάσια ο Λογαράς.

Στον Τρινκιέρι λοιπόν. Στον συμπαθή Αντρέα κατά το "ψυχούλα ο Βαγγελάκης" της επιτυχημένης διαφήμισης. Όταν λοιπόν είδα σε πολλοστή επανάληψη τον τρόπο που ανατρέπει ο Γαύρος τις εις βάρος του διαφορές σκέφτηκα την ατάκα του Τρινκιέρι για τους πλούσιους που ψάχνουν ένα ευρώ για να γίνουν εκατομμυριούχοι.

Δεν ξέρω πού το έψαξε το ευρώ ο Αντρέας. Δυσκολεύομαι όμως να καταλάβω ακόμη γιατί ένας έξυπνος άνθρωπος αφαίρεσε από την ομάδα που κοουτσάρησε το στοιχείο που αποδεδειγμένα της έδινε το πλεονέκτημα όταν ήθελε να πατήσει το γκάζι, να ξεπεράσει τις δυσκολίες στο σετ παιχνίδι ή να ανατρέψει εις βάρος της διαφορές.

Στην ομάδα του Αντρέα υπήρχαν τέσσερις παίχτες του πρωταθλητή Ευρώπης που - τουλάχιστον αυτοί - ξέρανε καλά την δουλίτσα : επιθετική άμυνα - κλέψιμο - αιφνιδιασμός ή αμυντικό ριμπάουντ - αιφνιδιασμός και εύκολο καλάθι. Για να το εμπεδώσουμε καλά, το κλέψιμο είναι ίσως η καλύτερη παράμετρος στη στατιστική γιατί μπορεί να σημαίνει από δύο έως έξη πόντους : το καλάθι που θα έτρωγες και το καλάθι που θα βάλεις.

Ο Τρινκιέρι παραδόξως έβαλε ένα χι στον αιφνιδιασμό. Όχι μόνο δεν τον επεδίωξε αλλά τον απαγόρευσε δια ροπάλου. Γιατί; Ποιος ξέρει! Φοβόταν μήπως του ξεφύγει ο ρυθμός; Δεν αισθανόταν ο ίδιος άνετα σε ένα τέτοιο στιλ παιχνιδιού υπό την έννοια ότι δεν το χρησιμοποιούσε στις ομάδες του;

Όπως και νάχει, ο ιταλός φάνηκε ότι ήθελε να προσθέσει κάτι στο παιχνίδι της ελληνικής ομάδας για να την κάνει πιο ανθεκτική, όπως ακριβώς γίνεται στα υβρίδια. Αντί να πετύχει όμως αυτό, αφαίρεσε από την ομάδα ένα σημαντικό στοιχείο του παιχνιδιού της. Ψάχνοντας το κέρμα του εκατομμυριούχου, του γλίστρησε από την τσέπη το κομπόδεμα. Όταν το κατάλαβε, ήταν πια αργά.

Γιώργος Σκιάνης

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΜΑΛΑΓΑ

Το ημερολόγιο γράφει 18 Οκτωβρίου , πολύ νωρίς για όλες τις ομάδες στο μπάσκετ. Η Άνοιξη απέχει κάτι περισσότερο από 4μήνες . Σε αυτή την φάση το ζητούμενο είναι η  όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συγκομιδή νικών έστω και με μισό πόντο ,όπως είπε και ο Μπαρτζώκας. Και ο Ολυμπιακός εχθές αυτό ακριβώς έκανε ,νίκησε με μισό πόντο. Γιατί την διαφορά των 8 την έκανα μισό ; Απλούστατα γιατί με το μισό προσδιορίζουμε  την δυσκολία με την οποία ήρθε.
Ναι τι θα διαβάσουμε σήμερα στις διάφορες κριτικές :
 Η ομάδα  δεν έχει ρυθμό , δεν βγάζει πολλές συνεργασίες στην επίθεση με κομπιναρισμένα καλάθια , τους ψηλούς τους ψάχνει ο Σπανούλης για pick and roll και δεν τους βρίσκει , έχει πολλές λάθος πάσες στα split out,   χάνει πολλά ριμπάουντ στην άμυνα , ο Λο εκτός από ανέτοιμος είναι και χοντρούλης , ο Μάντζαρης θέλει ακόμη παιχνίδια για να επανέλθει στο 100 τοις 100 ,ο Ντάστον φορτώνεται εύκολα με φάουλ κ.τ.λ
Να τι είδα εγώ εχθές :
Είδα το μάτι όλων των παικτών να γυαλίζει. Δεν θα υπάρξει αντίπαλος που δεν θα το νοιώσει αυτό το γυάλισμα στο  πετσί του . Θα δει ξαφνικά τον Πετγουέι να του κόβει την μπάλα στο έτοιμο καλάθι και να καρφώνει  με τους ώμους , τον Μάντζαρη να δαγκώνει τον αντίπαλο του στην άμυνα τον Σλούκα να παίρνει δύσκολες προσπάθειες στα κρίσιμα σημεία του αγώνα , τον Λοζέσκι να τα δίνει όλα για μια άμυνα και τον αρχηγό να οδηγεί τους συμπαίκτες του στις νίκες.
Είδα ακόμη το ψυχικό δέσιμο μεταξύ των παικτών . Όλοι στηρίζουν και στηρίζονται από τον συμπαίκτη τους . Σε κάθε άστοχη ενέργεια κάποιου , πήγαινε ένας άλλος και τον παρότρυνε να συνεχίσει .
 Η ομάδα χτίζεται με άριστα υλικά και αποπνέει υγεία μέσα από το παρκέ και από τα αποδυτήρια . Είμαι αισιόδοξος ότι την Άνοιξη αυτή η ομάδα θα διεκδικήσει και τους τρεις τίτλους που έχει μπροστά της .

ΠΕΡΙ ΑΔΥΝΑΤΩΝ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

Τι να δω μωρέ; Τον Πλατανιά;
Ή
Έλα μωρέ, με ποιον παίξαμε καλά; Με τον Πλατανιά;

Πέραν του ότι τον καημένο τον Πλατανιά τον τρώει το ότι πριν από δύο χρόνια δεν τον ήξερε κανείς αλλά και το ολίγον αντιποδοσφαιρικό όνομά του, όπως άλλωστε την Καλλονή και παλιότερα τους Ακράτητο και Θρασύβουλα, η απαξίωση μεγάλης μερίδας γαύρων στρέφεται προς ολόκληρη την σούπερ λίγκα, ωσάν αυτοί οι αγώνες να μην έχουν νόημα για μια ομάδα σαν τον θρύλο.

Θα προσπαθήσω να βάλω τα πράγματα στη θέση τους εξετάζοντας αναλυτικά τα δεδομένα :

Αυτό που κάνει μια ομάδα να διακρίνεται αγωνιστικά και της δίνει αποτελέσματα προσφέροντας ταυτόχρονα θέαμα είναι ο ρυθμός. Ρυθμός σημαίνει κίνηση, ταχύτητα, λίγα λάθη. Ο σταθερός ρυθμός αποκτάται με τους αγώνες γιατί μόνο έτσι εμπεδώνονται οι απαραίτητοι αυτοματισμοί και οι καλές συνεργασίες. Τρανό παράδειγμα οι αγώνες της αγγλικής λίγκας που έχουν τον καλύτερο ρυθμό στην Ευρώπη.

Το ερώτημα είναι : βοηθούν οι ομάδες της ελληνικής λίγκας τον Ολυμπιακό στο να βρει ρυθμό ή όχι; Αν όχι, τότε ο Θρύλος έχει σημαντικό ντεζαβαντάζ στους αγώνες του CL, απέναντι σε ομάδες που προέρχονται από καλύτερα πρωταθλήματα.

Η απάντηση είναι ότι σίγουρα το ντεζαβαντάζ υπάρχει και έχει να κάνει όχι τόσο με την ποιότητα των παιχτών των ομάδων της ελληνικής λίγκας, όσο με την αγωνιστική τους τακτική. Αν ο Πλατανιάς και ο κάθε Πλατανιάς παίξει τον Ολυμπιακό με στόχο να πάρει αποτέλεσμα, χωρίς να καταφύγει σε κλωτσιές, διακοπές κάθε δυο λεπτά με παίχτες που πέφτουν κάτω σαν ψεκασμένοι, μπάλες δυο και τρεις στον αγωνιστικό χώρο, τότε ο Θρύλος θα πρέπει να παίξει απλά το καλό του παιχνίδι για να νικήσει. Θα δώσω το παράδειγμα της Καλλονής στην πρώτη αγωνιστική : η ομάδα της Λέσβου έπαιξε αμυντικά αλλά οργανωμένα και καθαρά. Ο Ολυμπιακός δεν είχε βρει ακόμη ρυθμό και δυσκολεύτηκε αρκετά. Τέτοια παιχνίδια όμως είναι ωφέλιμα για την ομάδα.

Από την άλλη, όταν η αντίπαλη ομάδα παίζει αφελώς, ανεβάζει πολλούς παίχτες χωρίς να είναι σε θέση να επιστρέψει και αφήνει τεράστια κενά στην άμυνα, η επικράτηση της ομάδας μας είναι εύκολη, βασίζεται απλά στην διαφορά ποιότητας των παιχτών και όχι στην απόδοση της ομάδας. Ξανακοιτάζοντας προχθές λίγο το ματς με τη Βέροια διαπίστωσα ότι η ομάδα μας δε μπορούσε να αποχτήσει ικανοποιητικό ρυθμό, παρά την εξάρα, λόγω της παντελούς έλλειψης αγωνιστικού πλάνου από πλευράς αντιπάλου.

Κατά συνέπεια, τα παιχνίδια που βοηθούν τον Ολυμπιακό να βελτιωθεί σε απόδοση και ρυθμό κατά την διάρκεια της σεζόν, είναι εκείνα όπου ο αντίπαλος είναι σφριγηλός, δυνατός στις προσωπικές μονομαχίες - όχι σκόπιμα αντιαθλητικός - και συνεπής στο αγωνιστικό του πλάνο, χωρίς να ποντάρει σε παλαιολιθικά κολπάκια για να καταστρέφει την ροή του παιχνιδιού.

Φυσικά το τι θα κάνει ο αντίπαλος δεν είναι κατά παραγγελίαν. Θα υπάρξουν παιχνίδια κάθε είδους. Απλά επισημαίνω ότι το "ποιος Πλατανιάς;" είναι ένα λάθος ρητορικό ερώτημα. Το σωστό ερώτημα είναι "πώς θα παίξει ο Πλατανιάς;" ή - μετά το ματς - "πώς έπαιξε ο Πλατανιάς;". Από την απάντηση θα εξαρτηθεί και η πραγματική αποτίμηση της δικής μας απόδοσης.

Γιώργος Σκιάνης

ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΘΕΑΣ

Τελευταία ακούμε πολλά για την κωλοφαρδία του Μίτσελ. Μακάρι ο άνθρωπος να είναι κωλόφαρδος. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, αυτοί που κάποιοι χαρακτηρίζουν κωλόφαρδους είναι απλά ικανοί, τολμηροί και παίρνουν ευθύνες και αποφάσεις που δεν θα πάρουν εκείνοι που τους κατηγορούν.

Ο Μίτσελ ήταν με το μάγκνουμ στον κρόταφο και τον κόκκορα σηκωμένο. Δεν διαχειρίστηκε συμβιβαστικά την κατάσταση, πήρε τις δικές του αποφάσεις, έπαιξε με τον τρόπο που ήθελε και έφερε κάποια αποτελέσματα. Με την Άντερλεχτ είχε τύχη. Θέλετε μπόλικη τύχη; Μπόλικη τύχη. Με την Παρί δεν είχε. Στα άλλα ματς είχε τύχη; Πού; Στο 6-0 με τη Βέροια, στο 5-0 με τον Λεβαδειακό ή στο 4-0 με την Ξάνθη; Μήπως στο 5-1 με τον Φωκικό, χρησιμοποιώντας μέχρι και τον δεκαεφτάρη Βέργο;

Εκεί όμως που πραγματικά δεν είχε τύχη ο Μίτσελ ήταν στις μεταγραφές. Ο Μπόατεγκ έγινε Πουλόπουλος, ο Λεόν δεν έκατσε, του Βερδού δεν ήθελε η γυναίκα και ο Μιγκέλ Τόρες είναι το μέγα μυστήριο αφού κανείς δεν θέλει να μας ενημερώσει για την πραγματική κατάστασή του.

Φταίει ο Μίτσελ γι αυτά; Η γνώμη μου είναι όχι γιατί οι επιλογές του ήταν καλές, όπως χρυσή αποδείχτηκε και η επιλογή του Ρομπέρτο. Τώρα όταν μπαίνουν στην εξίσωση η γυναίκα του ενός και η παράνοια του άλλου, σε τι μπορεί να φταίει ο κόουτς;

Από την άλλη, υπάρχει μια παράμετρος που δικαιώνει πλήρως τον Μίτσελ. Είναι κάποιοι παίχτες με τους οποίους δεν ήθελε να συνεργαστεί και τους έδωσε πασαπόρτι. Όταν έφυγε ο Τζιμπούρ όλοι έλεγαν : μα τον πρώτο σκόρερ; Λείπει λοιπόν σε κανέναν τώρα ο Τζιμπούρ; Δεν λείπει καν ο συμπαθέστατος και ποιοτικός Αμπντούν που ήταν MVP του περυσινού πρωταθλήματος, πόσο μάλλον ο Πίνο, ο Βλαχοδήμος και ο Λυκογιάννης. Ο Φετφατζίδης και ο Φέισα πουλήθηκαν και καλώς πουλήθηκαν. Ο Κοντρέρας πήρε την ελευθέρας του. Εδώ δεν έπαιζε ρόλο η τύχη. Ήταν επιλογές που αποδείχτηκαν σωστές.

Κατά συνέπεια : όταν μιλάμε για τύχη, ο Μίτσελ Γκονζάλες είδε κυρίως την άσχημη όψη της. Και της πήγε κόντρα. Επιμένετε να κρατάτε το 0-3 με την Άντερλεχτ; Κρατήστε το και μακάρι να έρθουν και άλλα τέτοια. Αλλά ο Μίτσελ δεν είναι τυχερός. Αν έπρεπε να τον χαρακτηρίσω οπωσδήποτε κάπως, θα τον έλεγα μάγκα.

Γιώργος Σκιάνης 

ΒΓΗΚΑΝ ΟΙ ΓΑΥΡΟΙ ΣΤΟΝ ΑΦΡΟ

Στον αφρό τρόπος του λέγειν. Γιατί στην ακίνητη θάλασσα της Μ.Π.Υ. του κυρίου - ποδόσφαιρο καημένο - που κατά την Κατσουράνειο εκδοχή είναι καλύτερος του Μουρίνιο, δεν υπάρχει καν αφρός.

Τέλος πάντων. Για τον Μήτρογλου δεν το συζητάμε. Το παιδί είναι μια κατηγορία μόνος του. Όταν είναι στα καλά του δεν πιάνεται. Όταν δεν είναι στα καλά του δεν βλέπεται. Χτες δεν ήταν στα καλά του. Για τους άλλους τρεις όμως μπορούμε να πούμε τρεις καλές κουβεντούλες.

Ο Χολέμπας έβγαλε μακράν την περισσότερη ενέργεια. Ήταν αυτός - ένα αμυντικός - ο παίχτης που τον ένοιωσε περισσότερο η άμυνα των στην κυριολεξία και όχι μειωτικά τουριστών, αφού οι άνθρωποι, παρότι είχαν απίστευτη ταλαιπωρία στο ταξίδι τους, δεν παρέλειψαν να επισκεφτούν την Ακρόπολη, την οποία οι περισσότεροι των παιχτών μας δεν παίρνω όρκο ότι έχουν επισκεφτεί.

Ο Σιόβας ήταν καλός αμυντικά και θετικός όταν τον ανέβασε the better than the special one στο δεύτερο ημίχρονο για να βοηθήσει την επίθεση. Το έχει αυτό ο Δημήτρης και σε περιπτώσεις που τα πράγματα δεν πάνε καλά και μένουν λίγα λεπτά σε ματς του Γαύρου μπορεί να γίνεται ένας ακόμη επιθετικός, όπως γινόταν ο τεράστιος Μέλμπεργκ.

Ο Σάμαρης έβγαλε ποιότητα που δεν την έβγαλαν ούτε ο φιλότιμος και αγαπητός Καραγκούνης ούτε η χρυσή μετριότητα ο Τζιώλης ούτε πολύ περισσότερο ο αλλού γι αλλού Κονέ. Οι ενέργειες του Σάμαρη έψαχναν προϋποθέσεις για δημιουργία και όχι στήριγμα πίσω ή μπαλιά στον διπλανό για να περνάει η ώρα.

Αλλά ρε παιδιά τι θα γίνει με αυτή την Εθνική; Ένας σημαντικότατος παίχτης της, κατά πολλούς ο πιο σημαντικός, έλεγε πριν από κάνα μήνα σε κατ' ιδίαν και off the record συζητήσεις ότι η ομάδα είναι μπουρδέλο. Βέβαια προς τα έξω βγαίνουν άλλα, ότι δηλαδή η ομάδα είναι οικογένεια και αυτή είναι η δύναμή της. Ακόμη και ο εντελώς φρέσκος Σάμαρης πρόφτασε να διαπιστώσει ότι η ομάδα έχει μέταλλο και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Κάποιος ρε παιδιά πρέπει να τα πει έξω από τα δοντάκια. Και επειδή οι παίχτες περιμένουν τις στραβές για να τα πουν - και δεν τα λένε ούτε τότε καθαρά, αρκεί να θυμηθούμε τον Γκέκα και άλλους που αποχώρησαν κάποτε - θα τα πούμε εμείς. Αυτή η Εθνική είναι μασονία με αρχιμασόνο τον Κατσουράνη και βοηθό του τον Σάντος. Ισχύει η Ομερτά. Όποιος μιλήσει τον τρώει το σκοτάδι και φυσικά ο μάνατζέρ του του συνιστά να μην το κάνει για να μη χάσει τις ευκαιρίες προβολής που του παρέχουν τα διεθνή παιχνίδια.

Όσο και να φαίνεται οξύμωρο, αυτή η μασονική κατάσταση μαζί με την ποιότητα κάποιων παιχτών συμβάλλουν αποφασιστικά σε αυτόν τον τρόπο λειτουργίας που έχει μεν αποτελέσματα - δε μπορούμε να το αρνηθούμε - αλλά κακοποιεί το ποδόσφαιρο και μυρίζει μούχλα και κλεισούρα, κατά τον επιτυχημένο χαρακτηρισμό του Λογαρά. Μυρίζει όντως σπίτι στο χωριό με την ασφυκτική παρουσία του Πάτερ Φαμίλια που δεν αφήνει ούτε χαραμάδα ανοιχτή για να μπει το φρέσκο αεράκι του νέου.

Το σπίτι κάποια στιγμή νομοτελειακά θα καταρρεύσει γιατί δεν συντηρείται, ούτε καν παρηγορητικά όπως εκείνο στην Αγιά Μαρίνα.

Γιώργος Σκιάνης

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
 Είναι γνωστό ότι η σαιζόν στο μπάσκετ κρίνεται την Άνοιξη. Ομάδες που ξεκινούν σε φουλ φόρμα τον Οκτώβριο  και παίρνουν τους τίτλους των φαβορί ,στο τέλος της περιόδου συμπληρώνουν συνήθως τις λίστες των αποτυχημένων και αντιστρόφως. Αυτά σχετικά με την ποιότητα του χθεσινού αγώνα . Το μόνο ζητούμενο από το παιχνίδι ήταν η νίκη και αυτή ήρθε και εγώ προσωπικά είμαι πολύ ευχαριστημένος . Πάντα μια νίκη με την ομάδα του τεράστιου ( σε γελοιότητα )  Τράκη, μας τονώνει την ψυχολογία και μας γεμίζει αισιοδοξία για την χρόνια που ξεκίνησε χθες.
Αγωνιστικά είχαμε μια αρκετά  καλή απόδοση στην άμυνα. Η ομάδα δυνάμωσε στον τομέα που πέρυσι οι βάζελοι κυριάρχησαν. Με τα αθλητικά κορμιά του Λάσμε και του Γκιστ μας έκαναν μεγάλες ζημιές με τις alley-up και τις back door πάσες. Επίσης μπορεί να χάθηκαν αμυντικά ριμπάουντ αλλά αυτά είχαν να κάνουν με την συγκέντρωση και όχι με την υπέροχη της " αεροπορίας" τους . Επειδή μοναδική απειλή για το καλάθι μας ήταν οι ατομικές εμπνεύσεις του Διαμαντίδη θα σημειώσω την δύναμη που μας δίνει σε αυτό το μαρκάρισμα η επιστροφή του Μάντζαρη. Δεν έχω στατιστικά στοιχεία διαθέσιμα αλλά με τον Μάντζαρη στο παρκέ οι πόντοι του Διαμαντίδη δεν πρέπει να ξεπερνούν τους 5 με 6.
Στην επίθεση τράβηξαν το σκορ τρεις παίκτες . Ο  ΜVP Λοτζέσκι αλάνθαστος σε όλες του τις ενέργειες , δείχνει ότι μπορεί να προσφέρει πολλά σε άμυνα και επίθεση. Ο Πρίντεζης με την φουριόζα εμφάνιση του στις αρχές της τρίτης περιόδου και βέβαια ο Σλούκας που πήρε προσωπικές προσπάθειες στο κρίσιμο σημείο του αγώνα και απέδειξε ότι η αυτοπεποίθηση του έχει ανέβει στα ύψη. Επειδή  μία κριτική σε αγώνα μπάσκετ  του Ολυμπιακού δεν μπορεί να μην έχει μέσα  τον  μέγιστο παίκτη της ομάδα τον Βασίλη Σπανούλη θα κλείσω την κριτική με αυτόν.   Εχθές παρά το γεγονός ότι  όλες του οι ενέργειες στην επίθεση ήσαν κακές και συνοδεύτηκαν με πολλά ατομικά λάθη εντούτοις η ομάδα δηλαδή οι συμπαίκτες του τον αναγνωρίζουν σαν τον ηγέτη τους και αυτό δείχνει το τι θα ακολουθήσει όταν θα είναι 100 τοις 100 έτοιμος για τα μεγάλα παιχνίδια που θα έρθουν. Θα είναι η μεγάλη κολώνα στην οποία θα πατήσει  η ομάδα για να επαναλάβει τους άθλους των τελευταίων δύο χρόνων.

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΣΤΑΚΟΥ

Μια φανταστική ιστορία στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Βραδάκι. Ψαροταβέρνα στη θάλασσα. Πολύς κόσμος. Ξαφνικά, κουμπουριές. Αναστάτωση. Το παιδάκι στο διπλανό τραπέζι ρωτάει τον πατέρα του, έναν τάπα με τουπέ γίγαντα.

-Μπαμπά, γιατί πυροβολάει τον αστακό ο ψηλός κύριος με το μουστάκι και το πούρο;

Ο τάπας με το τουπέ του γίγαντα σφαλιαρίζει τον γιο του.

-Σκάσε ρε τσόγλανε. Ξέρεις ποιος είναι αυτός ο κύριος; Σοβαρός επιχειρηματίας και σοβαρός άνθρωπος!

Αρκετά χρόνια μετά το συμβάν στην ψαροταβέρνα. Ο μικρός τσόγλανος μεγάλωσε και έγινε μεγάλος τσόγλανος. Κάνει θελήματα στο μαγαζί του τάπα πατέρα του και κράζει τους υπαλλήλους. Ένας απ' αυτούς, ζόρικος ξανθός ψηλέας, του χώνει μια σβουριχτή.

-Άι χάσου ρε τσόγλανε.

Πέρασαν τα χρόνια, ο τσόγλανος έγινε πια πολύ μεγάλος τσόγλανος, με χρυσή μύτη, φυλλάδα δικιά του, ήρθε ο καιρός να πάρει και το μαγαζί του τάπα μπαμπά του.

Οι παλιοί υπάλληλοι που δεν τον πηγαίνανε φύγανε κι έμεινε μόνο ο Μήτσος, το καλό παιδί. Ο τσογλαναράς ίδρυσε παράλληλα και ανωτάτη σχολή αλητείας, Α.Σ.Α., όπου ασμένως έτρεξαν να φοιτήσουν τσούρμο γραφιάδες που χρόνια τώρα ταϊζόντουσαν από τον μπαμπά του.

Στο μυαλό του τσογλαναρά έχει μείνει για πάντα τυπωμένη η εικόνα της εκτέλεσης του ήδη νεκρού αστακού. Έχει καταλάβει το παιδί του τάπα με το τουπέ γίγαντα ότι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όπου μπογιατισμένα ξύλα δακρύζουν και κάνουν θαύματα, η σπουδαιότερη θεότης είναι το αβυσσαλέο χυδαίο θράσος. Αν του αντιμιλήσεις, σπεύδουν οι μαθητές της Α.Σ.Α. να σε καταχερίσουν γιατί ρίχνεις λάδι στη φωτιά. Αν τον αφήσεις θα συνεχίσει να σκοτώνει νεκρούς αστακούς.

Αυτά είναι κύριοι τα μεγάλα διλήμματα του καιρού μας.

Γιώργος Σκιάνης

ΘΡΥΛΕ, ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΘΕΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!

ΕΝΤΕΛΒΑΙΣ

Το σπάνιο λουλούδι των Άλπεων που φυτρώνει στις απότομες πλαγιές και στις βουνοκορφές και στη γλώσσα των φυτών συμβολίζει την σπανιότητα και τη δύναμη.

Ο Βλαντιμίρ Βάις προχθές ήταν το εντελβάις του αγώνα. Σε ένα κακοτράχαλο ματς, μες τη "φοβερή ερημία" πλήθους παιχτών που βολόδερναν χωρίς ηρεμία, ο Βάις έδειξε τι σημαίνει να είσαι ξεχωριστός.

Παίζοντας για την ομάδα, κινούμενος συνεχώς σε όλους τους χώρους, δημιουργώντας ρήγματα και προϋποθέσεις με την εκρηκτικότητά του και τις θαυμάσιες γρήγορες και ακριβείς πάσες του με ταυτόχρονη κίνηση δική του για να ξαναδεχτεί τη μπάλα, γελοιοποίησε όσους προσπάθησαν να τον αντιμετωπίσουν με κωλοπαιδίστικο τσαμπουκά.

Δυστυχώς, ένας εξαιρετικός παίχτης και συγκροτημένος σε σκέψη αθλητής, ο Γιώργος Σαμαράς, εκτέθηκε με τα άτσαλα και επικίνδυνα μαρκαρίσματά του, πόσο μάλλον αν, όπως θρυλείται, η συμπεριφορά του είναι συνέχεια παλιάς κόντρας επί σκωτικού εδάφους.

Ο Βάις, ο Σαβιόλα, ο Μήτρογλου, ο Ρομπέρτο, ο Σάμαρης και τα άλλα παιδιά μας κάνουν να ονειρευόμαστε αυτή την κλειστή ευρωπαϊκή λίγκα για την δημιουργία της οποίας φαίνεται ότι υπάρχει κάποια κινητικότητα. Σε τέτοιο επίπεδο οι καλοί παίχτες θα παραμένουν στο σύλλογο για αρκετό καιρό ώστε να τους χορταίνουμε. Αμήν.

Γιώργος Σκιάνης

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ και Η ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Πριν μια εβδομάδα πήγα με την γυναίκα μου την Κατερίνα στην Αγία Μαρίνα  , ένα μικρό ορεινό χωριό στο Πωγώνι Ηπείρου στα σύνορα με την Αλβανία. Το σπίτι στο χωριό είχε δύο χρόνια να ανοίξει και η κατάσταση που αντιμετωπίσαμε ήταν απογοητευτική. Οι βατιές μαζί με διάφορα δέντρα και αγριόχορτα είχαν θεριέψει και το να φτάσεις μέχρι την πόρτα του σπιτιού ήταν μια μικρή περιπέτεια. Μόλις ανοίξαμε αντικτρύσαμε  ένα νεκροταφείο από σκορπιούς , σαύρες ,αράχνες και άλλα έντομα. Η απαίσια    μυρουδιά  της μούχλας από την κλεισούρα δύο χρόνων διάχυτη παντού μας συνοδεύει ακόμη  " γατζωμένη " στα ρούχα μας και στον εξοπλισμό μας.
Τώρα θα μου πείτε τι δουλειά έχει η επίσκεψη μου στο χωριό με τα αθλητικά  δρώμενα που σχολιάζουμε σε αυτό το blog ;
Η απάντηση είναι πολύ απλή . Παρακολουθώντας   την άθλια εμφάνιση της Εθνικής στο χθεσινό παιχνίδι ( σε όλα τα τελευταία παιχνίδια η ίδια εικόνα ) μου ήρθαν στις αισθήσεις μου οι ίδιες βαρειές μυρουδιές της μούχλας και της κλεισούρας .
Η Εθνική ομάδα σε αυτή την χρονική περίοδο είναι ολόιδια με το σπίτι στο χωριό.  Δεν θα μπορούσα να γράψω καμία άλλη κριτική για αυτό το συνοθύλευμα του μεσσιέ Φ.Σάντος
Καλημέρα σας.

ΥΠΝΟΒΑΤΕΣ

Ο αμυντικός της σλοβακικής ομάδας γυρίζει τη μπάλα

στον τερματοφύλακά του με ένα σιγανό πλασέ.

Η μπάλα μόλις που κυλάει στο χορτάρι του Ναού.

Ο τερματοφύλακας βάζει το πόδι για να κοντρολάρει

με το εξωτερικό. Η μπάλα περνάει κάτω από το πέλμα του

και συνεχίζει την αργή κίνηση προς τα δίχτυα. Ο πορτιέρο πηγαίνει,

την μαζεύει και την δίνει για σέντρα. Οι οπαδοί κάνουν δύο με τρία

δευτερόλεπτα για να πανηγυρίσουν. Οι σκάουτερ ψάχνουν τα

μπλοκάκια που τους έχουν πέσει απ' τα χέρια...

Μετά το ματς με το Λιχτενστάιν επισήμανα ότι ο Σάντος έχει δουλέψει και εξελίξει πολύ ένα σύστημα που θα αφήσει εποχή στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το σύστημα αυτό μπορεί να ονομαστεί Μ.Π.Υ. , Μαζική Ποδοσφαιρική Ύπνωση. Δεν ξέρω αν οι πολυάριθμοι σκάουτερ είχαν συνείδηση του γεγονότος ότι παρευρίσκοντο στο χώρο ενός γιγαντιαίου πειράματος που βρίσκεται στο τελικό στάδιο. Αμφιβάλλω σοβαρά διότι το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της εκπληκτικής διαδικασίας είναι ότι περιλαμβάνει όλους τους παριστάμενους, αθλητές, προπονητές, γιατρούς, τραυματιοφορείς, θεατές, σκάουτερ και βεβαίως διαιτητές.

Η επιτυχία του χθεσινού πειράματος ήταν πρωτοφανής. Κοιμήθηκαν όλοι οι προαναφερόμενοι και μαζί τους ο Θεός.

Θα προσπαθήσω να αναλύσω τα στοιχεία αυτού του πειράματος που κατόρθωσα να παρακολουθήσω στηρίζοντας τα βλέφαρά μου με δύο γερές οδοντογλυφίδες.

Η ομάδα είναι μία δομή. Η συνοχή της βασίζεται στη σχέση μεταξύ των επιμέρους ατόμων. Αν δεν υφίσταται σχέση, τα άτομα δεν λειτουργούν. Η τακτική του Μ.Π.Υ. στηρίζεται πρωτίστως στην αποδόμηση. Ο προπονητής - εν προκειμένω ο εφευρέτης της Μ.Π.Υ. Σάντος - χρησιμοποιεί άτομα που δεν έχουν αναπτύξει σχέση μεταξύ τους και δε μπορούν με το τίποτα να συνεργαστούν.

Παράδειγμα : Όλοι γνωρίζουν ότι ο Μήτρογλου συνεργάζεται καλά με τον Νίνη από την εποχή της Εθνικής Νέων. Στα παιχνίδια που έχουν παίξει μαζί έχουν βγάλει καλές συνεργασίες. Επίσης ο Κωστάρας συνεργάζεται καλά με τον Φετφατζίδη που ήταν χρόνια συμπαίχτες στον Ολυμπιακό. Φυσικά ο Σάντος δεν κάνει το λάθος να ξεκινήσει με τον Νίνη ή τον Φετφατζίδη πίσω από τον Μήτρογλου. Βάζει τον Σαμαρά στη θέση αυτή και έχουμε μια ακόμη επανάληψη του σίριαλ Οι Δύο Ξένοι.

Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Παίρνει τον Σαμαρά από την θέση που αποδίδει σαφώς καλύτερα, δηλαδή αριστερά και αφήνει εκεί να βολοδέρνει ο φουκαράς Χριστοδουλόπουλος.

Στο κέντρο δεν βάζει τον Μανιάτη με τον Σάμαρη που έχουν συνθέσει ένα αξιόλογο και λειτουργικό δίδυμο στον Ολυμπιακό. Τα προσέχει πολύ αυτά ο κόουτς, μην τυχόν και τρέξει λίγο περισσότερο τη μπάλα η ομάδα  και χαλάσει ξαφνικά το πείραμα. Έχει τη σιγουριά του Τζιώλη που κρατάει το τέμπο στο επίπεδο όπου το μάτια είναι μισάνοιχτα και η συνείδηση ναρκωμένη.

Ένα άλλο μυστικό της ύπνωσης, όπως το είδα εγώ με τις οδοντογλυφίδες, είναι το σκορ. Ουαί και αλίμονον αν ξεφύγει από το 1-0. Όλη αυτή η προσπάθεια, αυτό το γιγαντιαίο πείραμα μπορεί να καταστραφεί. Αφού η Μ.Π.Υ. λειτούργησε και έδωσε καρπό, δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε άλλο. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ξυπνήσουμε τους αντιπάλους ου μην αλλά και τον διαιτητή. Έχει πάρει έναν τόσο ωραίο υπνάκο κι αυτός και οι βοηθοί που μπορούμε να κλωτσάμε εμείς στον ύπνο μας και να μην τρέχει κάστανο.

Τα έχει αυτά η υπνοβασία και τον υπνοβάτη δεν κάνει να τον ενοχλείς.

Γιώργος Σκιάνης

ΙΑΝΟΣ

Πολύς ντόρος γίνεται τον τελευταίο καιρό για τον Μήτρογλου. Όχι άδικα, αφού ο τύπος έχει κάνει πραγματικά κατορθώματα που ήρθαν σαν αποτέλεσμα της αναμφισβήτητης κλάσης του και της ασύλληπτης ικανότητάς του στο σκοράρισμα με όλους τους τρόπους.

Με αφορμή όλα αυτά και δεδομένου ότι η δουλειά των δημοσιογράφων είναι να ψάχνουν ακόμη και στα σκουπίδια για να βρίσκουν θέματα, από πολλές πλευρές εγείρεται θέμα για τους προηγούμενους προπονητές που δεν εμπιστεύτηκαν τον Κωστάκη. Φυσικά ο πρώτος κρινόμενος είναι ο Βαλβέρδε γιατί η πολύ επιτυχία μας χαλάει εμάς τους έλληνες που είμαστε και λίγο ζουλιάρηδες.

Ήταν πράγματι προκατειλημμένος ο Βαλβέρδε; Ήταν μύωπας ο Ζαρντίμ; Ήταν άσχετος πέρυσι ο Μίτσελ που χρησιμοποιούσε τον Τζιμπούρ που δεν ήταν στα καλύτερά του; Η δική μου γνώμη είναι ότι μήτε ο Βαλβέρδε είναι εμπαθής, μήτε ο Ζαρντίμ στραβός, μήτε ο Μίτσελ μάγειρας. Απλά ο Κώστας είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση.

Ο Μήτρογλου έχει πολύ καλή τεχνική και απίστευτα τελειώματα. Αυτό το τελευταίο είναι που τον έκανε να διακριθεί στην εθνική νέων, να έρθει στον Ολυμπιακό και να ξεκινήσει μια καριέρα που παρά τα πάνω-κάτω, έχει συνολικά ανοδική πορεία. Έχει όμως ο Μήτρογλου και μεγάλα αγωνιστικά ελαττώματα. Υπάρχουν παιχνίδια ή μεγάλα διαστήματα σε παιχνίδια που κυριολεκτικά σου έρχεται να τον σκοτώσεις. Βγαίνει οφσάιντ για πλάκα γιατί είναι στον κόσμο του. Του κάνουν μπαλιά λουκούμι στον κενό χώρο και δεν ξεκινάει καν. Κάνει πάσες αποκλειστικά σε αντιπάλους και κάποιες σε ευαίσθητους και επικίνδυνους χώρους.

Η αρνητική πλευρά του Μήτρογλου είναι πρόβλημα για μια ομάδα σαν τον Γάβρο. Δεν ξενερώνει μόνο τους οπαδούς, ξενερώνει και τον προπονητή και κυρίως τους συμπαίκτες. Όποιος έχει παίξει, έστω και στο προαύλιο του σχολείου, ομαδικό παιχνίδι με καταλαβαίνει.

Το καλό με τον Κωστάρα είναι ότι σιγά-σιγά αποβάλλει τα αρνητικά χαρακτηριστικά του. Υπήρξαν βέβαια και φέτος παιχνίδια που δεν βλεπότανε, όπως με την Παρί, τον Φωκικό και τον Παναιτωλικό. Αλλά το βλέπεις ότι το παλεύει. Προσπαθεί να λειτουργήσει πιο ομαδικά και να περιορίσει τα κενά διαστήματα. Θα πρέπει να προσέξει τον ύπνο του και γενικότερα την ζωή του αλλά και να δουλέψει πάνω στη συγκέντρωσή του. Αν τα βελτιώσει αυτά, θα εκτοξευθεί σε ύψη που ούτε ο ίδιος μπορεί να ονειρευτεί.

Μέχρι τότε, ας είμαστε πιο προσεχτικοί στις κρίσεις για τους προηγούμενους προπονητές του. Αυτοί ξέρουν τι υπέφεραν. Και στο κάτω-κάτω δεν τον έθαψαν. Πήγε δανεικός και έπαιξε. Έπαιξε και σκόραρε. Και τώρα στην ομαδάρα μας πετάει φωτιές. Και πούσαι ακόμη, αν ξεχάσει το δεύτερο πρόσωπο του Ιανού.

Γιώργος Σκιάνης 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ.

Όχι δεν πρόκειται για τις επιστροφές των παιχτών μας από την επίθεση στην άμυνα. Στο μεν μπάσκετ δε φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα, στο δε ποδόσφαιρο ελπίζουμε ότι θα διορθωθούν.

Εδώ πρόκειται για ένα πολύ κρισιμότερο πρόβλημα, την επιστροφή στην αφετηρία μετά από μια επιτυχημένη πορεία.

Η προπέρσινη ομάδα του Βαλβέρδε ήταν η πιο επιτυχημένη των τελευταίων δεκατόσων χρόνων. Άνετη επικράτηση στο πρωτάθλημα, νταμπλ, ελκυστική μπάλα και πολύ αξιοσημείωτη πορεία στην Ευρώπη που στις λεπτομέρειες δεν τράβηξε ακόμη πιο μακριά.

Βλέπαμε τότε μια ομάδα με δυναμική, η οποία με κάποιες υποχρεωτικές αλλαγές - λόγω δανεικών - και κάποιες προσθήκες θα ανέβαινε ακόμη περισσότερο και θα διαμόρφωνε ένα σταθερό αγωνιστικό προφίλ που θα μας άφηνε όλους ικανοποιημένους.

Δυστυχώς, η αλλαγή προπονητή - μάλλον αναγκαστική - η αποχώρηση αρκετών ποιοτικών παικτών και η συνακόλουθη διαφοροποίηση της αγωνιστικής φιλοσοφίας, μας έφεραν πάλι στην αφετηρία. Αυτά τα διαδοχικά restart δεν βοηθάνε καθόλου την ομάδα.

Τώρα έχουμε πάλι μια καλή ευκαιρία. Το υλικό είναι το καλύτερο των τελευταίων χρόνων, ο προπονητής δείχνει να ισχυροποιεί τη θέση του στους οπαδούς, στη διοίκηση και κυρίως στους παίχτες του και τα αποτελέσματα είναι καλά. Θα πρέπει η διοίκηση να επενδύσει σε αυτό το καλό κλίμα και να το σταθεροποιήσει ώστε να μην έχουμε αναταράξεις στην πρώτη στραβή.

Από την άλλη μεριά, ο Μίτσελ σίγουρα ξέρει ότι η θέση του προπονητή είναι πάντα επισφαλής και αυτό όχι μόνο στην Ελλάδα. Ειδικά στον Ολυμπιακό βέβαια, η πίεση είναι αφόρητη. Μαγκιά του του Μίτσελ που ρισκάρει εφαρμόζοντας το δικό του σκεπτικό αλλά ενδεχόμενες βαριές ήττες στην Ευρώπη θα αναστρέψουν το κλίμα. Δεν ξεχνώ τι έπαθε ο Σόλιντ που στην Ελλάδα έκανε περίπατο.

Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα στο ευρωπαϊκό μέτωπο, στην περίπτωση που στο εσωτερικό της ομάδας όλα θα βαίνουν καλώς. Αυτή τη στιγμή, οι πιθανότητες να συνεχίσουμε στην Ευρώπη φαίνονται αυξημένες. Συναισθηματικά προτιμούμε να προκριθούμε στο CL αλλά για την πρόοδο της ομάδας ίσως είναι προτιμότερο το EL. Ομάδες όπως η Βασιλεία, η Ρούμπιν Καζάν, η Στεάουα που πήγαν μακριά στον δεύτερο τη τάξει θεσμό, κέρδισαν αρκετά. Το ίδιο κι εμείς όταν περάσαμε την Ρούμπιν και αποκλειστήκαμε στις λεπτομέρειες από την Μέταλιστ. Μια νέα ομάδα θα σφυρηλατηθεί καλύτερα σε μια τέτοια διαδικασία από το να πέσει στα θηρία του CL και να αποχωρήσει πρόωρα.

Φυσικά όλα αυτά είναι απλά σκέψεις. Το βασικό είναι να μην έχουμε άλλες επιστροφές, καταστροφές.

Γιώργος Σκιάνης    

BRAS DE FER ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Το νέο για τον χαμό του Γιώργου Χριστοφίδη με αιφνιδίασε. Ήταν το τρίτο μέσα σε λίγες μέρες, μετά την απώλεια του Σπύρου Γουναρόπουλου και την είδηση για την από καιρό εξαφάνιση της Μαρίας.

Ο Γιώργος ήταν φίλος. Τον έβλεπα πια σπάνια, όπως σπάνια τον έβλεπε και ο αδερφός μου ο Ανδρέας που ήταν συμμαθητές. Άριστος μαθητής ο Γιώργος, άριστος αθλητής - έφθασε μέχρι την Εθνική στο πόλο - καλός πιανίστας, άριστος και επιτυχημένος επαγγελματίας, με προοδευτική πολιτική σκέψη και πάνω απ' όλα καλό παιδί.

Όταν τον γνώρισα, ήταν δώδεκα κι εγώ δεκαεννιά. Ο αδερφός μου για να με πικάρει μου λέει : θέλεις να βάλεις μπράντεφερ με τον Γιώργο; Εγώ κατάλαβα ότι δε μ' έπαιρνε και για να μην ξεφτιλιστώ στο μικρό μου αδερφό του είπα να προπονηθώ λίγο και μετά. Βλέποντας ο Ανδρέας την αδυναμία μου με ρώταγε συχνά-πυκνά αν είμαι έτοιμος κι εγώ του ζήταγα λίγο χρόνο ακόμη.

Ο πατέρας του Γιώργη πέθανε ξαφνικά ενώ έπαιζε τένις στα σαρανταοχτώ του. Ο παππούς του στα σαράντα. Ο Γιώργης, ενώ έπαιζε βόλεϊ, στα πενηντατέσσερα. Με μια κόρη έξη χρονών.

Τι να πω ρε φίλε και παλιέ συναγωνιστή Γιώργο Χριστοφίδη; Καλό μπράντεφερ στον Παράδεισο.

Γιώργος Σκιάνης

ΜΙΤΣΕΛ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΓΙΟΥΝΓΚ

Φαίνεται ότι ο Μίτσελ δουλεύει πολύ αυτό το 4-2-4, γιατί περί αυτού πρόκειται, προκειμένου να δώσει στην επίθεση του Ολυμπιακού τόσο πλάτος, με τα δύο εξτρέμ αλλά και τα μπακ που ανεβαίνουνε, όσο και βάθος με την ταυτόχρονη χρησιμοποίηση Μήτρογλου και Σαβιόλα.

Πρόκειται για ένα ριψοκίνδυνο σχέδιο, όχι βέβαια σε επίπεδο Ελλάδας που και να παίξει ο Ολυμπιακός όσα πάνε κι όσα έρθουν, όπως για παράδειγμα με την Βέροια, το σκορ θα είναι πολλά με λίγα ή, ελέω Μήτρογλου και Ρομπέρτο, πάρα πολλά με μηδέν. Σε επίπεδο όμως CL, αυτό που είδαμε με Άντερλεχτ και Βέροια, δηλαδή αργές ή ανύπαρκτες επιστροφές, ελάχιστη βοήθεια των εξτρέμ στο κέντρο και στα ακραία μπακ και σπάνια οπισθοχώρηση των σέντερ φορ, ώστε να δυσχεραίνεται το επιθετικό τρανζίσιον των αντιπάλων, θα μας βάλει οπωσδήποτε σε μπελάδες.

Βέβαια ο Μίτσελ θέλει να το δουλέψει αυτό, ώστε να βελτιωθεί η αμυντική λειτουργία. Θα τα καταφέρει; Θα πρέπει να προσαρμοστεί ο Βάις σε πιο σύνθετο ρόλο, βελτιώνοντας τη συμμετοχή του στην αμυντική λειτουργία, θα πρέπει τα ακραία μπακ να παίζουν με άνεση ανεβοκατεβαίνοντας όλη την πτέρυγα, θα πρέπει τα σέντερ φορ να απαγορεύουν το ανέβασμα των κεντρικών μπακ του αντιπάλου.

Θεωρώ ότι οι μεγάλες ομάδες δεν στηρίζονται μόνο στην επίθεση. Προσωπικά προτιμώ ανεπιφύλακτα ένα σκορ 4-0 από ένα σκορ 6-2. Τα ομαδικά παιχνίδια με σκορ έχουν φτιαχτεί πάνω στο μυθικό αρχέτυπο του πολέμου που υπάρχει στο συλλογικό ασυνείδητο, όπως το όρισε ο Γιουνγκ. Το 4-0 είναι νίκη στον πόλεμο χωρίς απώλειες, το 6-2 είναι με απώλειες που σε προβληματίζουν για την επόμενη μάχη.

Ο φοβερός Άγιαξ της δεκαετίας του '70 ήταν η πρώτη ομάδα που ανέβασε ψηλά τις γραμμές όντας άκρως επιθετικός αλλά και αποτελεσματικότατος αμυντικά. Σπανίως δεχόταν γκολ. Το ίδιο και η Μπάγιερν αργότερα αλλά και τώρα, η καλή Μίλαν, η καλή Γιουβέντους, η καλή Μπαρτσελόνα. Όλες αυτές οι ομάδες έλυσαν το πρόβλημα της αποτελεσματικής αμυντικής λειτουργίας, η καθεμιά με το δικό της τρόπο, αλλά το έλυσαν.

Εύχομαι λοιπόν, αυτό που έχει στο μυαλό του ο Μίτσελ να δουλέψει. Δεν είναι εύκολο. Ο ισπανός όμως έχει κότσια και είναι πεισματάρης. Δεν διάλεξε τον πιο βατό δρόμο και τα έβαλε με όλους και με όλα. Το πιο σημαντικό είναι πώς φαίνεται ότι κερδίζει τους παίχτες του οι οποίοι παίζουν με διάθεση, όπως έδειξαν και χθες. Δεν φτάνει αυτό. Πρέπει να παίξουν πιο σωστά και να τρέξουν περισσότερο. Για το CL πάντα. Θα τα καταφέρουν; Οψόμεθα.

Γιώργος Σκιάνης

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΓΟΥΣΤΟΥ

Σε μια παλιά ανάρτηση θεώρησα το ποδόσφαιρο ως σύνθετο φαινόμενο. Η συμμετοχή μιας ομάδας στο παιχνίδι αυτό την θέτει αυτομάτως στη διάθεση της Κριτικής και βεβαίως, εφόσον η κριτική είναι μια αναλυτική διαδικασία, σε αυτήν υπόκεινται και οι επιμέρους παράγοντες που εμπλέκονται σε αυτό που λέμε "εμφάνιση της ομάδας".

Οι σημερινές αντιλήψεις σε ότι αφορά την κριτική της Κριτικής ή κριτική του γούστου όπως την θέλει ο Καντ θεωρούν ότι το Έργο, εν προκειμένω το παιχνίδι, δεν τελειώνει εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου αλλά συνεχίζεται επ' αόριστον, όσο διαρκούν οι αναφορές σε αυτό. Με λίγα λόγια, η Κριτική αποτελεί κομμάτι του έργου.

Ορισμένοι δημιουργοί που χάνουν την ψυχραιμία τους μπροστά στην Κριτική, θεωρούν ότι δεν υπάρχει καν το δικαίωμα στην Κριτική εφόσον αυτοί που την ασκούν δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν. Αυτό βέβαια είναι λάθος διότι και το κοινό που παρακολουθεί το έργο δικαιούται να έχει άποψη και σύμφωνα με το γούστο του να αποφανθεί αν αυτό που βλέπει του αρέσει ή όχι. Ο κριτικός είναι από την πλευρά του κοινού αλλά οφείλει να έχει κάποιες καλά θεμελιωμένες απόψεις πάνω σε κριτήρια που λειτουργούν σαν αξιώματα.

Συνεπώς το θέμα δεν είναι αν υπάρχει το δικαίωμα στην κριτική αλλά αν η κριτική είναι καλά θεμελιωμένη και συνεπής με τα κριτήρια. Σαφώς και δεν υπάρχουν μοναδικά κριτήρια, διαφορετικά όλες οι καλές κριτικές θα ήταν πανομοιότυπες. Κατά την άποψή μου, η καλή κριτική κρίνεται τόσο από την επιλογή όσο το δυνατόν καθολικότερων κριτηρίων, όσο και από την θεμελίωση με βάση αυτά τα κριτήρια.

Είναι λάθος λοιπόν να λέμε ότι δεν δικαιούμαστε για να ομιλούμε για μπάλα επειδή δεν είμαστε προπονητές. Ποτέ δεν θα γίνουμε προπονητές, είμαστε όμως θεατές και εραστές των σπορ και ιδίως του ποδοσφαίρου και μπορούμε να κάνουμε κριτική. Το αν είναι μια κριτική αξιόλογη ή όχι κρίνεται. Αυτό είναι το αντικείμενο της κριτικής του γούστου.

Γιώργος Σκιάνης 

ΠΡΙΟΝΙΔΙ

...Και κάτι ακόμη. Άλλη μια στενόχωρη διαπίστωση από το χθεσινό παιχνίδι. Κρίμα που αυτόν τον τερματοφύλακα θα τον χάσουμε του χρόνου.

Αυτά δεν τάγραψα σήμερα. Τα έγραψα την επαύριο της ήττας από την Παρί. Όταν ο Ρομπέρτο είχε φάει τέσσερα τεμάχια. Γιατί ο μεγάλος τερματοφύλακας φαίνεται. Και δεν φαίνεται σε ένα ματς.

Τον Ρομπέρτο τον έχω δει σε όλα τα παιχνίδια που έπαιξε με τον Ολυμπιακό. Σε όλα ήταν πολύ καλός. Αυτό δείχνει ότι είναι μεγάλος τερματοφύλακας.

Χθες ο Ρομπέρτο Χιμένεθ ήταν εξωπραγματικός. Ήταν μία από κείνες τις μέρες που λες ότι ο κίπερ δεν τρώει γκολ, ότι και να γίνει. Οι παρατηρήσεις που κάνανε στον σχολιασμό του αγώνα οι Γιαννακόπουλος - Μίχος, με καλύτερο τον πρώτο, ήταν πολύ εύστοχες. Για τον Ρομπέρτο είπαν δύο πράγματα :

1. Στα τετ α τετ απλώνει το σώμα του και "μικραίνει" το τέρμα όπως ο Τσεχ.
2. Στα πέναλτι δεν πέφτει στην τύχη αλλά βλέπει πρώτα πού θα σουτάρει ο παίχτης, πράγμα εκπληκτικό.

Αν δεν υπήρχε Ρομπέρτο, θα είχε πέσει χθες πριονίδι, σύμφωνα με το λόγιο γλωσσάρι των χρυσαυγιτών. Γιατί ο Ολυμπιακός ήταν κακός σαν ομάδα. Η νίκη και μάλιστα με τόσο ευρύ σκορ ήρθε από :

1. Την εξωπραγματική απόδοση του Ρομπέρτο.
2. Την φανταστική εκτελεστική δεινότητα του Μήτρογλου.
3. Τις σωστές επιλογές σε λίγες αλλά καθοριστικές φάσεις ορισμένων παιχτών όπως ο Σαβιόλα και ο Φουστέρ.
4. Την ατυχία ή αστοχία των επιθετικών της Άντερλεχτ.
5. Την κακή αμυντική γραμμή του αντιπάλου.
6. Την ανεπάρκεια του αναπληρωματικού τερματοφύλακα των βέλγων.

Ο Μίτσελ σχεδίασε το ματς παίρνοντας μεγάλο ρίσκο. Έπαιξε με δύο σέντερ αφήνοντας στο κέντρο δύο παίχτες, τον Εντιγκά και τον Σάμαρη. Χρησιμοποίησε δύο πολύ γρήγορα εξτρέμ με στόχο είτε να κάνει διστακτικά τα ακραία μπακ του αντιπάλου είτε να εκμεταλλευτεί τα ανεβάσματά τους στην κόντρα.

Τίποτα από όλα αυτά δεν λειτούργησε. Τα ακραία μπακ του αντιπάλου ανεβαίνανε και δημιουργούσαν καταστάσεις ιδιαίτερα επικίνδυνες. Το κέντρο μας αδυνατούσε να αντεπεξέλθει με έναν Σάμαρη σκιά του καλού του εαυτού και έναν Εντιγκά να προσπαθεί αλλά να αδυνατεί χωρίς βοήθεια από τον Βάις. Την ίδια τραγωδία βίωνε και ο Μπονγκ που δεν ήταν βέβαια καλός αλλά ήταν και εντελώς αβοήθητος, ευρισκόμενος συνήθως μεταξύ τριών.

Ο Μανιάτης πάλεψε περισσότερο από τα δεξιά, όντας ο καλύτερος αμυντικός της ομάδας αλλά ούτε αυτός είχε καμία βοήθεια. Ο Ολαϊτάν ήταν σα χαμένος και δεν βοηθούσε πουθενά, ούτε μπροστά ούτε πίσω.

Προηγηθήκαμε κόντρα στη ροή του παιχνιδιού, όπως όλοι διαπιστώσαμε. Ήταν φανερό ότι έπρεπε να γίνουν κάποιες αλλαγές για να μαζευτούν τα πράγματα, με δεδομένο και το 0-1. Έπρεπε να μπει ο Φουστέρ στη θέση του Ολαϊτάν και να βγει ένα από τα δύο σέντερ για να μπει παραπάνω παίχτης στο κέντρο. Αν ο Σαλίνο ήταν στον πάγκο, θα μπορούσε να πάει ο Μανιάτης στο κέντρο και να μπει ο Σαλίνο για δεξιά. Ελλείψει Σαλίνο, υπήρχε η λύση Γιαταμπαρέ για το κέντρο.

Η αλλαγή του Ολαϊτάν θα μπορούσε να γίνει και πριν το τέλος του ημιχρόνου. Γνώμη μου είναι ότι ο Μίτσελ ρισκάρησε πολύ, καθυστερώντας την αλλαγή αυτή. Φυσικά υπάρχει το αιτιολογικό ότι ο Φουστέρ προερχόταν από τραυματισμό και δεν έπρεπε να παίξει πολύ για να μην επιβαρυνθεί ή κουραστεί. Πάντως είναι γεγονός η αργή αντίδραση του πάγκου σε ένα παιχνίδι στην κόψη του ξυραφιού.

Και αφού έγινε η πρώτη αλλαγή και περιμένουμε τη δεύτερη με έναν παίχτη που θα βοηθήσει στην αμυντική λειτουργία σε αντικατάσταση του ενός από τους δύο σέντερ, μπαίνει ο Τσόρι στη θέση του Σαβιόλα.

Έκρωζε η σωστή αλλαγή που ήταν η τοποθέτηση του Χολέμπας μπροστά από τον Μπονγκ με τη μετακίνηση του Βάις δεξιά και τον Φουστέρ στο κέντρο, πίσω από τον Μήτρογλου. Γιατί δεν έγινε; Ο Έκτορας είπε ότι φταίει η ανάρτηση του Χοσέ στο Twitter. Σωστό κι αυτό. Πάντως μετά βγήκε ο Τσόρι, μπήκε ο Χολέμπας και το παιχνίδι κλείδωσε οριστικά. Είχε περάσει βέβαια κι η ώρα και οι αντίπαλοι είχαν παραδώσει το πνεύμα.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οι χθεσινές κινήσεις του κόουτς είναι δυσεξήγητες. Και μηδέ του Ρομπέρτο και του φονιά Μήτρογλου θα είχε πέσει πριονίδι. Και το αίμα θα ήταν δικό μας.

Γιώργος Σκιάνης 

ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΕΙ ΣΕ ΚΑΛΟ Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΜΙΤΣΕΛ;

Ότι ο Μίτσελ είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακός, εύστροφος και σπουδαίος ατακαδόρος δεν είναι νέο. Είναι προπονητής που δεν κρύβει λόγια στις συνεντεύξεις και λέει τα πράγματα ως έχουν ή τουλάχιστον όπως τα βλέπει αυτός.

Αυτά του τα χαρακτηριστικά είναι πολύ θετικά γενικά, γίνονται όμως συζητήσιμα όταν πρόκειται για παραμονές ενός κρίσιμου ευρωπαϊκού αγώνα. Θυμάμαι πέρυσι, παραμονές του αγώνα με τη Λεβάντε στην Ισπανία, σε ερώτηση δημοσιογράφου "ήρθατε για τη νίκη;", ο Μίτσελ απάντησε "όχι, ήρθαμε για την ήττα". Η ατάκα ήταν ωραία αλλά η συνέχεια στο γήπεδο ήταν απογοητευτική.

Η αισιοδοξία είναι καλή αλλά όταν διαχέεται με αυτόν τον τρόπο, πιστεύω ότι κάνει την ομάδα να χαλαρώνει. Δεν ξεχνώ την άμετρη αισιοδοξία πριν από το ματς με τη Μακάμπι επί Λεμονή και ενώ είχε προηγηθεί η εξάρα επί της Μπάγιερ Λεβερκούζεν. Σε ένα γήπεδο τυπικά ουδέτερο, τίγκα όμως στους γαύρους, φάγαμε μια ηχηρή σφαλιάρα, ελέω βέβαια και ενός στημένου ιταλιάνου ρέφερι.

Προτιμώ στην περίπτωση αυτή το λάου-λάου και τα μασημένα ελληνικά του Μπάγιεβιτς, μαζί με φουλ ψυχολογική δουλειά στα αποδυτήρια και πιπίλισμα του μυαλού των παιχτών για εγρήγορση, παρά τη λαμπερή άνεση και τις ατάκες με την ανώμαλη προσγείωση στο χορτάρι.

Θέλω να ελπίζω ότι οι σκέψεις μου αυτές δεν είναι παρά η μόνιμη ανησυχία μου πριν από παιχνίδια που θεωρώ πονηρά. Περιμένω λοιπόν τους παίχτες μας να δικαιώσουν την αισιοδοξία του κόουτς.

Γιώργος Σκιάνης

ΠΟΣΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ;

Ο λαός λέει τρεις μέρες. Θα προσθέσω ότι και τριάντα χρόνια να κρατήσει, η προσγείωση θα είναι το ίδιο απότομη. Αλλά εδώ δε θα μιλήσουμε για πολιτική. Θα μιλήσουμε για μπάλα.

Η Καλλονή ξεκίνησε το πρωτάθλημα σαν ομάδα "θαύμα". Όχι μόνο λόγω αποτελεσμάτων αλλά κυρίως λόγω απόδοσης. Καλά οργανωμένη, με σχεδόν απροσπέλαστη άμυνα και σωστές αντεπιθέσεις. Και με πολύ ενθουσιασμό, εξαιρετική διάθεση.

Στην ομάδα αυτή ξεχώριζε ο δικός μας πιτσιρικάς, ο Λεάντρο. Προλάβαμε κι εμείς και άλλοι να προβλέψουμε λαμπρό το μέλλον του στον Θρύλο, από του χρόνου κιόλας. Γρήγορος, αλτικός, πολύ δυνατός, με καίριες επεμβάσεις, απροσπέλαστος στο ένας εναντίον ενός και με πόδι δυναμίτη.

Τελικά τι έγινε; Μας τελείωσε το θαύμα; Στα δύο τελευταία παιχνίδια βλέπουμε μια άλλη Καλλονή. Έχει χαθεί ο ενθουσιασμός, έχει εξαφανιστεί η συγκέντρωση στην άμυνα και οι επιθέσεις είναι καχεκτικές. Παίχτες που μας είχαν ενθουσιάσει, δείχνουν παιχτάκια κατώτερης κατηγορίας. Και μέσα σ' όλα, ο δικός μας ο πιτσιρικάς βολοδέρνει μεταξύ μιας καλής προσπάθειας και μιας επιπολαιότητας.

Έχει φυσικά τις δικαιολογίες του ο Λεάντρο. Σε μια άμυνα που παραδέρνει σα χαμένη, τι να πρωτομαζέψεις; Εδώ όμως είναι και το πρόβλημα του Ολυμπιακού που θέλει τους δανεικούς του και ειδικά αυτούς από τους οποίους περιμένει, να παίζουν σε μια καλή ομάδα για να δείξουν τι μπορούν.

Μας ενδιαφέρει λοιπόν το θαύμα της Καλλονής. Και αν δεν συνεχιστεί σαν θαύμα, τουλάχιστον να μην εξελιχτεί σε τραγωδία.

Γιώργος Σκιάνης