Σε ένα πράγμα συμφωνούμε όλοι, ακόμη και ο ΣΚΑΪ: Ο Ολυμπιακός χθές με αντίπαλο τον Λεβαδειακό έπαιξε ωραία μπάλα. Από κει και πέρα, οι αναλύσεις που διάβασα από μια πλειάδα αρθρογράφων εφημερίδων και διαδικτύου δε με καλύπτουν. Αναλίσκονται σε θαυμαστικά και καλολογικά στοιχεία και δεν εξετάζουν τους λόγους της καλής απόδοσης και της πλήρους επικράτησης του Θρύλου. Και εξηγούμαι:
1. Εν αρχή ην ο ρυθμός. Και ρυθμός ίσον Καμπιάσο. Όταν είδα αυτόν τον ποδοσφαιρικό εγκέφαλο στο ματς κυπέλλου με τα Χανιά είπα μέσα μου ότι αυτός ο παιχταράς δε βγαίνει από την ομάδα. Και ας προέβλεπαν οι ρεπόρτερ της συμφοράς ότι με τον Λεβαδειακό θα ξεκινήσει ο Κασάμι. Άλλος παίχτης ο ένας, άλλος ο άλλος. Ο Κασάμι είναι μαχητής και τρεχαλατζής με ωραίο σουτ και εξαιρετική μακρινή μεταβίβαση. Ο Καμπιάσο είναι το κουρδιστήρι της ομάδας, ο πραγματικός μαέστρος. Αλλάζει την πάσα με τη μία και συγχρόνως αλλάζει θέση για να την ξαναπάρει και να την ξαναδώσει. Πατάει όλο το γήπεδο για να κάνει ακατάπαυστα αυτή τη δουλειά και να εξουθενώσει τον αντίπαλο. Από την εποχή του Ζέτερμπεργκ είχαμε να δούμε παίχτη να παίζει αυτόν τον ρόλο. Ο Καμπιάσο που είναι μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό μέγεθος από τον αγαπημένο μας Πάρι έχει επιπλέον πλεονέκτημα το πάτημα της αντίπαλης περιοχής. Ο Πάρις απειλούσε ουσιαστικά μόνο με μακρινά σουτ. Ο Καμπιάσο σε κάθε ματς έχει εύκολα δυο-τρεις τελικές μέσα από την περιοχή. Εν κατακλείδι: Στην χθεσινή ορχήστρα ο Καμπιάσο ήταν ο μαέστρος.
2. Η έμπνευση. Ο Καμπιάσο είναι ο σφυγμός και η λογική. Ο Τσόρι είναι η φαντασία. Βιρτουόζος. Ικανός για το απρόβλεπτο. Να ξεμαρκαριστεί και να πασάρει με άνεση σε οποιαδήποτε απόσταση, στα άκρα η κάθετα, κάνοντας παράλληλα κι αυτός την κίνηση για να πατήσει την περιοχή. Η τεχνική του του επιτρέπει τα πάντα: Ντρίμπλα, άψογο κοντρόλ στην επιτάχυνση, άψογη υποδοχή στην κίνηση και εκτέλεση. Ο χθεσινός Τσόρι ήταν ο περσινός Τσόρι που επέστρεψε. Είναι ο υπέροχος σολίστας της ορχήστρας.
3. Οι άριστες μεταβιβάσεις από την μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη που τις πιστώνονται ο Μιλιβόγιεβιτς, ο Μαζουακού, ο Ντουρμάζ, ακόμη και ο Πάρντο με τον Σαλίνο, ακόμη και ο Ιντέγε. Οι μεταβιβάσεις αυτές δίνουν την δυνατότητα στους ακραίους να παίζουν ένας εναντίον ενός και όχι εναντίον δύο και τριών που παίζουν όταν αργεί να μεταφερθεί η μπάλα.
4. Το εξαιρετικό παιχνίδι ένας εναντίον ενός των ακραίων Ντουρμάζ και Πάρντο. Συνήθως στο παιχνίδι αυτό ο αμυντικός σημειώνει πολύ περισσότερες "νίκες" από τον επιθετικό. Εχθές, μπροστά στον οίστρο των ακραίων του Ολυμπιακού οι αμυντικοί ήταν σα να μην υπήρχαν.
5. Οι εξαιρετικές συνεργασίες των πτερύγων της ομάδας. Ντουρμάζ και Μαζουακού, Πάρντο και Σαλίνο συνεργάστηκαν ιδανικά.
6. Για μια ακόμη φορά φάνηκαν τα πλούσια προσόντα του Ιντέγε που έχει και άψογη υποδοχή και ντρίμπλα και ταχύτητα και πάσα και παιχνίδι με την πλάτη. Κουμπώνει εξαιρετικά στο σύνολο και είναι πολύ δύσκολο να τον αντικαταστήσει κάποιος επάξια σε αυτή τη θέση.
Αυτά τα πράγματα είδα και επειδή ακριβώς αυτά τα πράγματα δεν είναι τυχαία αλλά οφείλονται στην ποιότητα των παιχτών, στους ξεκάθαρους ρόλους τους και στην εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει ο προπονητής για να δώσει αρχές και αυτοματισμούς στην ομάδα, αισιοδοξώ βάσιμα ότι θα τα ξαναδώ. Hasta la vista!
1. Εν αρχή ην ο ρυθμός. Και ρυθμός ίσον Καμπιάσο. Όταν είδα αυτόν τον ποδοσφαιρικό εγκέφαλο στο ματς κυπέλλου με τα Χανιά είπα μέσα μου ότι αυτός ο παιχταράς δε βγαίνει από την ομάδα. Και ας προέβλεπαν οι ρεπόρτερ της συμφοράς ότι με τον Λεβαδειακό θα ξεκινήσει ο Κασάμι. Άλλος παίχτης ο ένας, άλλος ο άλλος. Ο Κασάμι είναι μαχητής και τρεχαλατζής με ωραίο σουτ και εξαιρετική μακρινή μεταβίβαση. Ο Καμπιάσο είναι το κουρδιστήρι της ομάδας, ο πραγματικός μαέστρος. Αλλάζει την πάσα με τη μία και συγχρόνως αλλάζει θέση για να την ξαναπάρει και να την ξαναδώσει. Πατάει όλο το γήπεδο για να κάνει ακατάπαυστα αυτή τη δουλειά και να εξουθενώσει τον αντίπαλο. Από την εποχή του Ζέτερμπεργκ είχαμε να δούμε παίχτη να παίζει αυτόν τον ρόλο. Ο Καμπιάσο που είναι μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό μέγεθος από τον αγαπημένο μας Πάρι έχει επιπλέον πλεονέκτημα το πάτημα της αντίπαλης περιοχής. Ο Πάρις απειλούσε ουσιαστικά μόνο με μακρινά σουτ. Ο Καμπιάσο σε κάθε ματς έχει εύκολα δυο-τρεις τελικές μέσα από την περιοχή. Εν κατακλείδι: Στην χθεσινή ορχήστρα ο Καμπιάσο ήταν ο μαέστρος.
2. Η έμπνευση. Ο Καμπιάσο είναι ο σφυγμός και η λογική. Ο Τσόρι είναι η φαντασία. Βιρτουόζος. Ικανός για το απρόβλεπτο. Να ξεμαρκαριστεί και να πασάρει με άνεση σε οποιαδήποτε απόσταση, στα άκρα η κάθετα, κάνοντας παράλληλα κι αυτός την κίνηση για να πατήσει την περιοχή. Η τεχνική του του επιτρέπει τα πάντα: Ντρίμπλα, άψογο κοντρόλ στην επιτάχυνση, άψογη υποδοχή στην κίνηση και εκτέλεση. Ο χθεσινός Τσόρι ήταν ο περσινός Τσόρι που επέστρεψε. Είναι ο υπέροχος σολίστας της ορχήστρας.
3. Οι άριστες μεταβιβάσεις από την μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη που τις πιστώνονται ο Μιλιβόγιεβιτς, ο Μαζουακού, ο Ντουρμάζ, ακόμη και ο Πάρντο με τον Σαλίνο, ακόμη και ο Ιντέγε. Οι μεταβιβάσεις αυτές δίνουν την δυνατότητα στους ακραίους να παίζουν ένας εναντίον ενός και όχι εναντίον δύο και τριών που παίζουν όταν αργεί να μεταφερθεί η μπάλα.
4. Το εξαιρετικό παιχνίδι ένας εναντίον ενός των ακραίων Ντουρμάζ και Πάρντο. Συνήθως στο παιχνίδι αυτό ο αμυντικός σημειώνει πολύ περισσότερες "νίκες" από τον επιθετικό. Εχθές, μπροστά στον οίστρο των ακραίων του Ολυμπιακού οι αμυντικοί ήταν σα να μην υπήρχαν.
5. Οι εξαιρετικές συνεργασίες των πτερύγων της ομάδας. Ντουρμάζ και Μαζουακού, Πάρντο και Σαλίνο συνεργάστηκαν ιδανικά.
6. Για μια ακόμη φορά φάνηκαν τα πλούσια προσόντα του Ιντέγε που έχει και άψογη υποδοχή και ντρίμπλα και ταχύτητα και πάσα και παιχνίδι με την πλάτη. Κουμπώνει εξαιρετικά στο σύνολο και είναι πολύ δύσκολο να τον αντικαταστήσει κάποιος επάξια σε αυτή τη θέση.
Αυτά τα πράγματα είδα και επειδή ακριβώς αυτά τα πράγματα δεν είναι τυχαία αλλά οφείλονται στην ποιότητα των παιχτών, στους ξεκάθαρους ρόλους τους και στην εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει ο προπονητής για να δώσει αρχές και αυτοματισμούς στην ομάδα, αισιοδοξώ βάσιμα ότι θα τα ξαναδώ. Hasta la vista!
