ΟΔΥΣΣΕΑΣ Ο ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ

Ένας πεζεβέγκης μου έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό και απαίτησε να γράψω για τον Οδυσσέα τον Παιχταρά.

Τι να γράψεις για τον Οδυσσέα; Όλοι γνωρίζουν ότι είναι παιχταράς. Έχει το κοντρόλ του Μέσι και σου ξεφεύγει σαν τον άνεμο. Μπορεί να τον κυνηγάνε τρεις παίχτες μαζί - μαμά, μπαμπάς και νονά - και αυτός να μην το βάζει κάτω. Όταν δε μπορεί να ξεφύγει αμολάει ένα απίστευτο χαμόγελο που μαγεύει. Μένεις σύξυλος, νοιώθεις μια απέραντη θαλπωρή στην καρδιά και όταν συνέρχεσαι αυτός έχει γίνει πάλι άφαντος.

Δεν είναι απλά παιχταράς. Είναι φαντομάς. Ποτέ δεν κάνει δηλώσεις. Οι δημοσιογράφοι τον περιμένουν και εκλιπαρούν για μια μόνη του λέξη αλλά εκείνος δεν λέει ποτέ αυτό που θέλουν να ακούσουν. Είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα τα πει όλα και τότε οι δημοσιογράφοι θα μπορούν να γράψουν βιβλίο.

Δεν ξέρω αν θα παίξει στη Ρεάλ, στην Μπαρτσελόνα ή στη Μάντσεστερ. Δεν ξέρω αν θα καταχτήσει την κορυφή της Ευρώπης. Αυτό που ξέρω είναι ότι καταχτά όσους τον γνωρίζουν.

Γιώργος Σκιάνης

ΕΝΑΣ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Σήμερα είναι 11 Δεκεμβρίου και οι στόχοι  της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού για την περίοδο 2013 – 2014  έχουν εκπληρωθεί . Το πρωτάθλημα κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει ήδη κατακτηθεί και η υπέρβαση στην Ευρώπη ολοκληρώθηκε με την πρόκριση μας στους 16 στο C.L.

Τι μπορεί αυτή η ομάδα να πετύχει στην Ευρώπη ;

Είναι προφανές ότι ο βαθμός δυσκολίας στην διπλή συνάντηση του Μαρτίου θα είναι δυσθεώρητος με όποια ομάδα και αν κληρωθούμε . Ας  ανατρέξουμε όμως στα 6 παιχνίδια που δώσαμε στην φάση των ομίλων  για να δούμε τι μπορούμε να περιμένουμε στην συνέχεια.

Στον όμιλο μας είχαμε να αντιμετωπίσουμε την ομάδα με το μεγαλύτερο μπάτζετ στο κόσμο την Παρί , την ομάδα με την έκτη βαθμολογία στην Ευρώπη την  Μπενφίκα και την πρωταθλήτρια  Βελγίου  Άντερλεχτ.

Στα δύο παιχνίδια με το δυσκολότερο βαθμό δυσκολίας τα πήγαμε περίφημα. Στην Λισσαβώνα παίξαμε καλύτερα από την μεγάλη αντίπαλο μας ενώ στο Παρίσι σταθήκαμε εξαιρετικά στο πολύ δύσκολο  Α΄ ημίχρονο και φοβίσαμε  την Παρί στο Β ΄ όταν έπαιζε με 10 παίκτες  . Στις Βρυξέλλες μας πήγε εξαιρετικά το παιχνίδι και παρά το γεγονός ότι το αντιμετωπίσαμε με την λογική  του  “  όλα ή τίποτε  ”  χάρις σε ένα φανταστικό Μήτρογλου κάναμε μια πολύ μεγάλη νίκη.

Στην έδρα μας δείξαμε αδυναμίες στην πνευματική διαχείριση κατά την διάρκεια  και των τριών αγώνων . Χάναμε μάλλον  εύκολα την συγκέντρωση μας και τους αγωνιστικούς στόχους μας . Στο παιχνίδι  με την Μπενφίκα  εντός έδρας αλλά και στο  χθεσινό εικοσάλεπτο 65 -85 με την Άντερλεχτ  η έλλειψη καθαρού μυαλού έφτασε στα όρια του πανικού.

Ας μην μας διαφεύγει ότι πρόκειται για μια ολοκαίνουργια ομάδα που τα  συγκεκριμένα αρνητικά δικαιολογούνται απολύτως.

Σαν συμπέρασμα πιστεύω ότι η ομάδα δείχνει ότι μπορεί να σταθεί απέναντι στα μεγαθήρια της Ευρώπης αρκεί να μεγαλώσει τα διαστήματα με την υψηλή της απόδοση και να ελέγξει την συγκέντρωση της και στα 90 λεπτά του αγώνα.  Δεν αναφέρομαι σε πρόκριση στους 8 αλλά σε μια ποιοτική απόδοση με την αντίπαλο ομάδα όποια και αν είναι που θα μας επιτρέψει να κάνουμε όνειρα για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια στο επόμενο CL. 

Το πρώτο βήμα για την καθιέρωση μας σαν μια   σημαντική  μεσαίας  δυναμικότητας ομάδα στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έχει γίνει . Και αυτό όχι μόνο γιατί προκριθήκαμε στους 16 ,αλλά και για την συμμετοχή μας στο μεταγραφικό παζάρι και με την ταυτόχρονη πρόκριση της Εθνικής στο Μουντιάλ και με το λαμπερό  όνομα και την αίγλη του Μίτσελ ,ακόμη –ακόμη και με την διαφήμιση της UNICEF στην φανέλα μας.

ΡΟΛΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ

Είναι από τις αγαπημένες μου αυτοαπασχολήσεις να κάνω φανταστικούς διαλόγους με άτομα των οποίων εκτιμώ τη σκέψη. Ειδικά όταν δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, μια τέτοια άσκηση με βοηθάει αρκετά.

Ο χθεσινοβραδινός μου διάλογος ήταν με τον Νικολακό. Τελευταία ο κατά φαντασίαν φίλος μου δεν παραλείπει, αναφερόμενος στον Σάμαρη, να γράφει ότι δεν είναι κόφτης. Προσοχή! Δεν λέει ότι δε μπορεί να παίξει σαν κόφτης όπως διατείνονταν τόσοι και τόσοι πριν εδραιωθεί ο Ανδρέας στη θέση, λέει ότι δεν είναι κόφτης.

Η διατύπωση του Νικολακό με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υποστηρίζει πως ο Σάμαρης μπορεί να αποδώσει καλύτερα σε άλλη θέση που δεν την αναφέρει αλλά που σίγουρα συνδέεται με πιο δημιουργικό ρόλο. Δε νομίζω ότι ο δημοσιογράφος θεωρεί πως υπάρχει παίχτης του Ολυμπιακού που μπορεί να παίξει καλύτερα τη θέση του κόφτη από τον Σάμαρη. Δεδομένου ότι υπάρχουν αρκετοί ποιοτικοί παίχτες του Θρύλου που παίζουν στο χώρο μεταξύ κέντρου και επίθεσης, λογικό είναι να χρησιμοποιεί ο Μίτσελ τον Ανδρέα εκεί που τον έχει περισσότερο ανάγκη. Όταν λοιπόν λέει ο Νικολακό ότι ο Σάμαρης δεν είναι κόφτης μάλλον εννοεί ότι για τον ίδιο τον παίχτη θα ήταν καλύτερο να αγωνίζεται σε άλλη θέση που του ταιριάζει πιο πολύ. Κατά φυσική συνέπεια θα ήταν καλύτερα για τον Σάμαρη και για την πρόοδό του να αναζητήσει αλλού την τύχη του, τώρα που ανεβαίνουν οι μετοχές του κατακόρυφα.

Το πάω πολύ μακριά; Ίσως αλλά όπως θα προσέξατε οι συλλογισμοί που κάνω σ' αυτόν τον φανταστικό διάλογο έχουν μια συνέπεια. Και η συνέπεια είναι ότι στον Ολυμπιακό ο Σάμαρης, κατά Νικολακό, έχει ένα ρόλο που δεν του πολυταιριάζει. Εδώ λοιπόν διαφωνώ κάθετα.

Ποιος είναι τελικά ο ρόλος του κόφτη; Τα βασικά χαρακτηριστικά της θέσης είναι τα εξής : ο κόφτης κινείται βασικά στο χώρο μπροστά από την άμυνα και η κίνησή του είναι κυρίως οριζόντια και δευτερευόντως κάθετη. Κόβει μπάλες, κλέβει μπάλες, μαρκάρει, κάνει τα απαραίτητα φάουλ και δίνει χρόνο στους συμπαίχτες του να βρουν σωστές θέσεις στην αμυντική τους κίνηση. Όταν η ομάδα κερδίζει τη μπάλα στην άμυνα, παίρνει την πρώτη πάσα και ξεκινάει την επίθεση. Όσο πιο κομπλέ ανταποκρίνεται ο κόφτης σε αυτά τα καθήκοντα, τόσο καλύτερος παίχτης είναι.

Το ερώτημα είναι: διαθέτει ο Σάμαρης αυτά τα χαρακτηριστικά; Η δική μου απάντηση είναι ότι τα διαθέτει. Γιατί λοιπόν να μην παίξει κόφτης; Είναι υποτιμητικό; Μα και ο Γιάγια και ο Πίρλο και ο Μπουσκέτς κόφτες είναι. Δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι σώνει και καλά Γκατούζο ή Καρεμπέ! Άλλωστε του Ανδρέα δεν του λείπει ούτε ο τσαμπουκάς ούτε η δύναμη.

Και πάμε παρακάτω: η συμμετοχή του Σάμαρη στην ενδεκάδα προσφέρει και άλλες δυνατότητες στην ομάδα. Ο Μίτσελ βγάζει τον Σαλίνο, περνάει τον Μανιάτη δεξί μπακ, βάζει τον Εντιγκά κόφτη και δίνει στον Ανδρέα ρόλο πιο κοντά στην επίθεση. Με αυτή την αλλαγή η ομάδα γίνεται σαφώς επιθετικότερη, όταν αυτό είναι επιθυμητό.

Αυτό που χαρακτηρίζει την ομάδα του Μίτσελ είναι οι διακριτοί ρόλοι. Ο κόουτς έχει πλήρη εικόνα των χαρακτηριστικών των παιχτών του και τους χρησιμοποιεί όπως πρέπει. Από σχεδόν όλους παίρνει το καλύτερο. Θα έλεγα ότι αυτός που ψάχνεται ακόμη είναι ο Βάις.

Ας δούμε λίγο τα χαρακτηριστικά και τους ρόλους των παιχτών. Μανωλάς, Αβραάμ, Σιόβας είναι στόπερ. Ο Σαλίνο δεξί μπακ όπως και ο Παπάζογλου, ο Μπονγκ αριστερό. Ο Χολέμπας είναι πρωτίστως αριστερό μπακ αλλά είναι και πολύ καλό εξτρέμ. Κλασικοί κόφτες με σωστή οριζόντια κίνηση είναι ο Σάμαρης και ο Εντιγκά. Ο Μανιάτης και ο Γιαταμπαρέ κινούνται περισσότερο προς τα άκρα και συνεργάζονται περισσότερο με τους ακραίους. Ο Μασάντο κινείται από τα άκρα αλλά δουλεύει πολύ καλά και στον άξονα. Ο Τσόρι είναι ένας ποιοτικότατος μεσοκυνηγός που ανοίγει πολύ ωραία και ισορροπημένα το παιχνίδι ενώ πατάει και περιοχή. Ο Βάις είναι ακραίος κυνηγός αλλά συγκλίνει προς το κέντρο και αδυνατεί να βρει ισορροπία στα αμυντικά του καθήκοντα όπου πρέπει να επιτηρεί το αντίπαλο ακραίο μπακ και να βοηθάει τον δικό μας μπακ. Είναι ο παίχτης που θα έλεγα ότι κινείται κάπως χαοτικά στο γήπεδο. Ο Κάμπελ είναι δύναμη στα άκρα αλά μπορεί και σαν σέντερ φορ, το ίδιο και ο Ολαϊτάν. Ο Φουστέρ δεν είναι παίχτης γραμμής, ακόμη κι όταν τυπικά παίζει στα άκρα. Παίζει πίσω από το σέντερ φορ αλλά κινείται σε πολύ μεγάλο χώρο. Κλέβει μπάλες σε σημεία όπου μπορεί να βγάλει άμεση ασίστ ή που μπορεί να ξεκινήσει μια γρήγορη και αποτελεσματική αντεπίθεση. Είναι ο καλύτερος στην πρώτη γραμμή άμυνας. Ο Σαβιόλα είναι σαφώς καλύτερος σαν δεύτερο σέντερ φορ παρά σαν μοναδικός σέντερ. Ο Μήτρογλου είναι ο Μήτρογλου. Ο Σέποβιτς είναι σέντερ που ακόμη φαίνεται να υπολείπεται των άλλων, τουλάχιστον σε προσαρμογή.

Ο Μίτσελ έχει πολλά και καλά εργαλεία. Λένε ότι τον μάστορα τον κάνουν τα εργαλεία. Θα έλεγα ότι μάστορας είναι αυτός που ξέρει να χρησιμοποιεί τα εργαλεία.

Γιώργος Σκιάνης

ΟΙ ΜΗΧΑΝΟΔΗΓΟΙ

Μπαρτζώκας και Μίτσελ πάνε φέτος τις ομάδες τους τρένο. Μετά το εκτός έδρας ματς με τη Μάλαγα και παρά την αγχωτική νίκη με μια μεγάλη πάλι ανατροπή είχα γράψει ότι πλέον θα βλέπουμε τον κανονικό Ολυμπιακό. Όχι ότι δεν θα βάλει καινούργια πράγματα στο παιχνίδι του. Όχι ότι δεν θάχει σκαμπανεβάσματα. Θα είναι όμως η μεγάλη ομάδα που παίζει το παιχνίδι της και έχει ξεκάθαρους ρόλους για τους παίχτες της. Και εννοώ όλους τους παίχτες της.

Αυτό που βλέπουμε στον Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα, το βλέπουμε και στον Ολυμπιακό του Μίτσελ. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν σε ότι αφορά τις θέσεις των παιχτών, οι γραμμές δυναμώνουν, οι συνεργασίες βελτιώνονται. Ήδη είναι φανερό ότι μια αμυντική γραμμή με τερματοφύλακα Ρομπέρτο και μπροστά του Σαλίνο, Μανωλά, Σιόβα και Χολέμπας προσφέρει ασφάλεια αλλά και επιθετική στήριξη στο υψηλότερο επίπεδο.

Στο κέντρο Σάμαρης και Μανιάτης σε πρώτο πλάνο αλλά και Εντιγκά - Μασάντο κάνουν καλά τη δουλειά τους, ενώ στην επίθεση δεν είναι μόνο ο Μήτρογλου αλλά και οι Φουστέρ, Κάμπελ, Σαβιόλα, Τσόρι, Βάις και Ολαϊτάν που έχουν βρει χώρο και χρόνο.

Οι κόουτς Μπαρτζώκας και Μίτσελ έχουν πολλά κοινά αλλά και διαφορετικά χαρακτηριστικά. Είναι και οι δύο παθιασμένοι με αυτό που κάνουν, εύστροφοι, δίκαιοι με τους παίχτες τους, παρόντες κάθε στιγμή στη διάρκεια του παιχνιδιού. Δεν φοβούνται να πάρουν δύσκολες αποφάσεις.

Πέρασαν από δύσκολες καταστάσεις, από παρατεταμένη αμφισβήτηση. Κατάφεραν να αναστρέψουν το κλίμα, πρώτα ο Μπαρτζώκας, χωρίς να έχει διαλέξει αυτός το ρόστερ και μετά ο Μίτσελ, αφού πρώτα άλλαξε σημαντικά το ρόστερ. Σήμερα έχουν και οι δύο τα ρόστερ που θέλουν, ο μεν Μπαρτζώκας κάνοντας αποκλειστικά αυτός τις επιλογές, ο δε Μίτσελ συναινώντας σε μεγάλο βαθμό.

Οι δύο κόουτς είναι περίπου συνομήλικοι. Ποια είναι η διαφορά τους; Μα η διαδρομή τους στο χώρο. Ο Μίτσελ υπήρξε ένας κορυφαίος και εμβληματικός παίχτης της Ρεάλ και έζησε την αναγνώριση από τα νιάτα του. Βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου και καλλιεργημένος άνθρωπος, επέλεξε την καριέρα του σχολιαστή όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Δεν έχει πολλά χρόνια που ασχολήθηκε με την προπονητική. Το να κουβαλάς ένα βαρύ όνομα ποδοσφαιριστή είναι καλό και κακό όταν γίνεσαι κόουτς και μάλιστα όχι από την πρώτη στιγμή. Του βγάλανε την ταμπέλα του "σχολιαστή". Αποδείχθηκε ότι θα ήταν δικαιότερο να τον λέγανε "ποδοσφαιράνθρωπο" μέχρι να βρει τον χρόνο και τις συνθήκες να αναδείξει το προπονητικό του ταλέντο.

Ο Μπαρτζώκας υπήρξε ταλαντούχος μπασκετμπολίστας αλλά οι τραυματισμοί δεν τον άφησαν να κάνει καριέρα. Έτσι, από τα εικοσιτέσσερά του, ασχολήθηκε με το προπονητιλίκι. Πέρασε από όλα τα στάδια, από ομάδες νέων, από μικρές ομάδες τοπικών πρωταθλημάτων, από βοηθός προπονητή, μέχρι να αρχίσει να δείχνει το ταλέντο του σε ομάδες Α1 όπως η Ολύμπια της Λάρισας, το Μαρούσι και ο Πανιώνιος. Οι Αγγελόπουλοι, μεσούσης της οικονομικής κρίσης και κατόπιν αρχικών σκέψεων για αποχώρηση, τον εμπιστεύτηκαν, παίρνοντας το ρίσκο. Η κίνηση αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος ορθή. Σήμερα ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα ανήκει στην ελίτ και ο Μπαρτζώκας του Ολυμπιακού ομοίως.

Ποδόσφαιρο και μπάσκετ του Θρύλου έχουν τους μηχανοδηγούς τους. Μέχρι να έρθει η εποχή των αυτόματων πιλότων στα "αθλητικά τρένα", τέτοιοι κόουτς θα αξίζουν ένα μεγάλο μερίδιο της δόξας.

Γιώργος Σκιάνης