ΤΙΣ Ή ΤΙ ΠΤΑΙΕΙ;

Έχει πλάκα η προβλεψιμότητα των main stream αθλητικογράφων. Η κριτική στον Μίτσελ είναι ότι ξεκίνησε το χθεσινό παιχνίδι με την ακατανόητη ταυτόχρονη χρησιμοποίηση των Γιαννούλη και Μαζουακού και στο δεύτερο ημίχρονο, διορθώνοντας το λάθος του, κατέληξε σε ορθόδοξο σχήμα με εξτρέμ , με την χρησιμοποίηση των Ντοσεβί – Αφελάι και έτσι πήρε την αγχώδη νίκη. Φυσικά δεν καταλογίζουν μόνο αυτό στον Μίτσελ. Ο ισπανός βαρύνεται για την έλλειψη τακτικής, για την κακή λειτουργία στα στημένα, για προβληματικά αποδυτήρια.

Τέτοιου είδους κριτική είναι η αναμενόμενη για κάθε προπονητή του οποίου η ομάδα δεν περπατά για μια σειρά αγώνων. Αυτή όμως δεν είναι κριτική αλλά σκονάκι που το βγάζουμε ανάλογα με την περίσταση.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Ολυμπιακός εφέτος παρουσιάζει προβληματική εικόνα στο πρωτάθλημα, είτε παίζει με το «καλό» του σχήμα, ας πούμε με ΠΑΟΚ, είτε παίζει με αρκετούς αναπληρωματικούς, ας πούμε με τον ΠΑΣ. Ένα από τα συστηματικά προβλήματά του είναι η κάλυψη στις πλευρές, όταν τα μπακ του προωθούνται. Οι δημοσιογράφοι κραυγάζουν να κάνει κάτι γι αυτό. Όλοι βλέπουν ότι η ομάδα διαθέτει δύο μπακ, Μαζουακού και Ομάρ, με μεγάλη ικανότητα στο επιθετικό παιχνίδι. Τι πιο λογικό από το να γίνει μια δοκιμή με την χρησιμοποίηση των αναπληρωματικών μπακ, Γιαννούλη και Σαλίνο πίσω απ’ αυτούς για να κλειδώσουν οι καλύψεις. Ο Μίτσελ έκανε αυτό ακριβώς, στην αριστερή μόνο πτέρυγα που ήταν και το πιο λογικό. Μήπως στο παρελθόν δεν είχε γίνει κάτι παρόμοιο και με τον Χολέμπας;

Πρόθεση του Μίτσελ ήταν να αξιοποιήσει τόσο την αμυντική ικανότητα, όσο και την επιθετική, με πλαγιοκοπήσεις και καλές σέντρες, των Γιαννούλη και Μαζουακού. Από κει και πέρα, η περιοχή γεμίζει με Μήτρογλου, Φουστέρ, Τσόρι και Κασάμι. Νομίζω;

Εμένα δε μου φαίνεται καθόλου έλλειψη τακτικής το συγκεκριμένο σχέδιο. Από κει και πέρα, στο ματς δεν παίζει μόνο ο Ολυμπιακός αλλά και ο Λεβαδειακός και το παιχνίδι εξελίσσεται ως εξής: στο πρώτο λεπτό γίνεται επικίνδυνη επίθεση της Λιβαδειάς από κει ακριβώς που υπάρχουν τα δύο μπακ. Η μπάλα βγαίνει κόρνερ και το κόρνερ μπαίνει γκολ από αδράνεια των Σιόβα – Εντιγκά και ίσως Ρομπέρτο. Η δεύτερη επικίνδυνη επίθεση της Λιβαδειάς γίνεται πάλι από την ίδια πλευρά και καταλήγει στο σουτ του Ορτέγκα που αποκρούει ο Ρομπέρτο.

Όχι μόνο ο Μίτσελ αλλά και εγώ ο άσχετος βλέπουμε ότι η χρησιμοποίηση των δύο μπακ ούτε την κάλυψη κλειδώνει ούτε προσφέρει κάτι επιθετικά. Έτσι ο κόουτς κάνει την αλλαγή στο ημίχρονο βγάζοντας τον Γιαννούλη και βάζοντας τον Ντοσεβί δεξιά και τον Φουστέρ αριστερά, με τον Μαζουακού πια σαν αριστερό μπακ. Και τώρα ρωτάω κάθε ειλικρινή δημοσιογράφο και όχι τους ψευταράκους που όλα τα ξέρουνε πριν να γίνουν αλλά το λένε εκ των υστέρων. Σε ποιον λίγο σχετικό με μπάλα και ολυμπιακό δεν περνούσε από το μυαλό ότι θα έπρεπε κάποτε να δοκιμάσει ο Μίτσελ το σχήμα αυτό; Το δοκίμασε, δεν του βγήκε και το άλλαξε. Και όχι μόνο αυτό. Πέρασε μετά και δεύτερο εξτρέμ και στο τέλος και δεύτερο σέντερ-φορ αλλάζοντας το σύστημα σε 3-5-2.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο Μίτσελ διαχειρίστηκε το συγκεκριμένο ματς άριστα, γιατί φρόντισε να έχει εναλλακτικές λύσεις, ικανές να αλλάξουν την ροή του αγώνα, όπως έκανε πέρυσι στο πρώτο γύρο όταν διέθετε Κάμπελ, Βάις, Φουστέρ και Σαβιόλα και ξεκινούσε συνήθως με δύο απ’ αυτούς συν τον Μήτρογλου.

Και τώρα πάμε στο ψητό. Παίζει μπάλα ο Ολυμπιακός; Όχι. Άρα, δεν φταίει ο προπονητής γι αυτό; Όχι απαραίτητα.

Για να μη μιλάμε αόριστα για τακτικές και άλλα γενικά, ας πούμε τι βλέπουμε με τα μάτια μας. Η ομάδα επιτίθεται σε οργανωμένη άμυνα και έχει δυσκολίες. Προσπαθεί από τα πλάγια, προσπαθεί από τον άξονα, προσπαθεί πιέζοντας να κλέψει. Χωρίς να παραβλέψω ότι αν είχαμε επιθετική τριπλέτα τους διαβόλους της Ατλέτικο θα ήμασταν καλύτερα, ξυπνάω και λέω ότι με τους υπάρχοντες κερδίζουμε είκοσι κόρνερ και άλλα τόσα φάουλ. Δεν είναι λογικό να βάλουμε δυο-τρία γκολάκια από τα στημένα και να καθαρίσουμε το ματσάκι, αν φυσικά δεν φάμε άλλα τρία στις αντεπιθέσεις, όπερ εστί το δεύτερο κεφάλαιο; Πώς γίνεται με συνολικά σαράντα ας πούμε στημένα να έχουμε βάλει πέντε γκολ σε ομαδάρες στο CL και ο ΠΑΣ να μας δίνει τα κόρνερ για πλάκα γνωρίζοντας ότι δεν θα απειληθεί; Η απάντηση είναι απλή. Το στημένο είναι συγκέντρωση και επιθυμία, όπως η βολή και το ριμπάουντ στο μπάσκετ. Αν δεν είσαι έτοιμος να συγκεντρωθείς και να ματώσεις μέσα στην περιοχή, θα βαράς στημένα τρία ημίχρονα με πιθανότερο να δεχτείς παρά να βάλεις γκολ.

Πάμε τώρα στις αντεπιθέσεις των αντιπάλων. Υπάρχουν δύο τρωτά εδώ. Το ένα είναι ότι ανεβαίνουν ταυτόχρονα και τα δύο πλάγια μπακ αφήνοντας πίσω δύο παίχτες. Αυτή η υπερφόρτωση είναι αποτέλεσμα της επιθετικής δυστοκίας που επισημάναμε προηγουμένως. Φορτώνουμε μήπως έτσι επικρατήσουμε. Μένουν όμως μόνο τα δύο σέντερ μπακ, με αποτέλεσμα και με τρεις μόνο παίχτες να φύγει μπροστά ο αντίπαλος, να έχει παίχτη παραπάνω – άσε που έχουμε φάει γκολ και από δύο παίχτες. Το άλλο τρωτό που είναι πασιφανές είναι οι ανύπαρκτες επιστροφές. Και αυτό όμως είναι θέμα διάθεσης αλλά και φυσικής κατάστασης που το αφήνω για το τέλος.

Άλλο θέμα βασικότατο. Βγαίνει στην αντεπίθεση ο αντίπαλος με περισσότερους παίχτες και του κλέβουμε τη μπάλα. Αυτή είναι η ευκαιρία μας να επιτεθούμε με καλές προϋποθέσεις γιατί ο αντίπαλος βρίσκεται σε ανισορροπία. Εδώ όμως χρειάζεται ταχύτητα. Λίγες, γρήγορες και σωστές πάσες. Εδώ όμως τι βλέπουμε; Εύκολες πάσες λάθος, καθυστέρηση στην πάσα ή σωστή μακρινή μπαλιά που βγάζει παίχτη μπροστά χωρίς να ακολουθεί κανένας. Οι παίχτες, αυτοί οι παίχτες που έχουμε, όχι της Ρεάλ ή της Μπάγερν, δεν είναι άσχετοι ή αργοί, σε σχέση με τους αντιπάλους τους του Εργοτέλη και του ΠΑΣ. Αυτό το απαράδεκτο επιθετικό τρανζίσιον οφείλεται σε έλλειψη πρωτοβουλίας και ευθύνης. Με άλλα λόγια, οι παίχτες του Ολυμπιακού κρύβονται.

Εν ολίγοις θεωρώ ότι η εφετινή αδυναμία της ομάδας στο πρωτάθλημα δεν οφείλεται στην ποιότητα του ρόστερ ή την τακτική αλλά στην διάθεση και την ψυχολογία. Εκεί παρουσιάζεται σοβαρό έλλειμμα το οποίο επισημαίνουμε και στις προσωπικές μονομαχίες όπου οι παίχτες μας έρχονται δεύτεροι, όπως στο χθεσινό ματς. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δε μπορούν να βοηθήσουν κάποιες προσθήκες παιχτών που θα πρέπει όμως να διαθέτουν ηγετικά χαρακτηριστικά, δηλαδή θάρρος και αυτοπεποίθηση που να παρασύρει και τους υπόλοιπους.

Αλλαγή του προπονητή στην παρούσα φάση νομίζω ότι είναι δύσκολο να σώσει την παρτίδα. Φυσικά, αν δεν αλλάξει η σημερινή κατάσταση, η αλλαγή είναι αναπόφευκτη. Όσο όμως κερδίζουμε χρόνο με αποτελέσματα που δεν μας καταδικάζουν, έχουμε σοβαρές ελπίδες αναστροφής.

Άφησα τελευταία την φυσική κατάσταση. Ο Βασίλης Νούτσης προβληματίζεται σχετικά με τις επιπτώσεις του ταξιδιού στην Αμερική. Η σκέψη δεν είναι αβάσιμη αλλά νομίζω ότι εμείς, οι απέξω, δε μπορούμε να ξέρουμε αν στοίχισε ή δεν στοίχισε αυτή η κατά τα άλλα ωραία περιπέτεια.          

ΘΕΛΕΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ;

Ποτέ δε συμπάθησα τον Μιχάλη Κουντούρη. Ποτέ δεν συμπάθησα τους Τάκηδες, Άκηδες, Μάκηδες, Λάκηδες της Θύρας 7. Ποτέ δε συμπάθησα την οπαδική οργάνωση Θύρα 7.

Εξηγούμαι :

Η Θύρα 7 είναι κλασική οπαδική οργάνωση, δηλαδή ομαδοποίηση συναισθηματικά και λογικά ανώριμων ατόμων, κυρίως νεαρών. Η ιδιαιτερότητά της έγκειται στην ισχύ της η οποία είναι ευθέως ανάλογη της απήχησης που έχει ο Ολυμπιακός μεταξύ των ελλήνων φιλάθλων και στην δυναμικότητά της η οποία εκφράζεται και στην δημιουργία «ταγμάτων εφόδου» τα οποία συγκρούονται με «αντίπαλους» οπαδούς σε ραντεβού θανάτου για τα οποία εκδηλώνουν και συνθηματικά την υπερηφάνεια τους (και τρέχατε και τρέχατε…) αλλά και σε άλλες έκνομες ενέργειες, βομβισμούς, επιθέσεις κατά μη αρεστών προσώπων κλπ.

Οι Τάκηδες, Άκηδες και λοιποί λεβέντες είναι λούμπεν παλληκαράδες, ασύδοτοι που βγαίνουν στην τηλεόραση και διαφημίζουν την δράση της Θύρας 7 και κυρίως την αποτελεσματική βία που ασκεί εναντίον των «αλλόθρησκων».

Ο κύριος Κουντούρης είναι ο πρόεδρος της Θύρας 7. Παρουσιάζεται ως συγκροτημένος οπαδός του Ολυμπιακού, σχεδόν διανοούμενος. Είναι ο ορισμός του φιλόδοξου αριβίστα αρχηγίσκου που εκμεταλλεύεται την ανωριμότητα και τον φανατισμό των «μαζών» για να πιέσει, να ελέγξει καταστάσεις, να φτάσει να προβάλλει σαν ισότιμος συνομιλητής επιχειρηματικών κολοσσών, όπως ο Κόκκαλης και ο Μαρινάκης.

Δεν χρειάζεται να είσαι τέρας ευφυΐας για να το καταφέρεις αυτό. Αρκεί να είσαι αδίστακτος, να ξέρεις να χειρίζεσαι τους ανώριμους και να αφήνεις χώρο στην οργάνωση και για «ωφελιμιστικές» δραστηριότητες από την πώληση δωρεάν εισιτηρίων, διακίνηση ουσιών και άλλα τυχερά των οργανωμένων νταήδων που δεν είναι δύσκολο να εικάσουμε.

Η Θύρα 7 παίζει καλά το παιχνίδι. Δίνει για να πάρει. Οργανώνει την εξέδρα σε εποχές που η αυθόρμητη προσέλευση φιλάθλων δεν εγγυάται ούτε πλήθος ούτε παλμό. Έχουν περάσει μάλλον ανεπιστρεπτί για την Ελλάδα οι δεκαετίες ’50, ’60, ’70, ’80 όπου τα γήπεδα γεμίζανε με μέγα πλήθος και μέγα πάθος. Χρειάζεται η Θύρα για να τα αναπληρώσει. Φυσικά έχει βάλει και η Θύρα, η κάθε Θύρα, το χεράκι της για να ερημώσουν τα γήπεδα από αληθινούς φιλάθλους.

Η Θύρα 7 πήγε και παραπέρα. Ανέλαβε τον Ερασιτέχνη. Δεν πρωτοτύπησε. Ακολούθησε την Original σε ανάλογο εγχείρημα. Η  Original όμως δεν είχε τις ισχυρές πλάτες της Θύρας 7. Και επειδή θέλουμε να λέμε αλήθειες, ο Κουντούρης διαχειρίστηκε σωστά το ζήτημα του Ερασιτέχνη και έφερε αποτελέσματα. Φυσικά, όποτε χρειάστηκε το κάτι παραπάνω το είχε, κυρίως από τον Μαρινάκη, γιατί είναι ασύγκριτα πιο εύκολο και πιο οικονομικό να φέρεις μια μεγάλη ξένη πολίστρια στο λιμάνι από έναν μεγάλο ξένο ποδοσφαιριστή.

Ο Κουντούρης λοιπόν και η οργάνωσή του καταφέρνουν να αυξήσουν την επιρροή τους, καλλιεργώντας και τον ζωτικό μύθο του αήττητου : «Ο Ερασιτέχνης είναι της 7, πρωτάθλημα δεν παίρνετε ποτέ και πουθενά». Το μήνυμα είναι σαφές : όπου είναι η 7, τα πρωταθλήματα είναι εξασφαλισμένα, όπου δεν είναι, μπορεί και να παίζεται, όπως φερ’ ειπείν στο μπάσκετ.

Ο Κουντούρης δεν είναι κορόιδο. Ξέρει ότι τα οικονομικά δεδομένα του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου δεν είναι για τα δόντια της οργάνωσής του. Θέλει όμως να έχει λόγο και μάλιστα βαρύνοντα : αυτός κάνει, αυτός δεν κάνει. Δεν διστάζει, για παράδειγμα, να μας πει ότι ο Διαμαντάκος κάνει μόνο για τρίτος επιθετικός, ότι ο τάδε πρέπει να φύγει και να έρθει παιχταράς που θα πέσουν τα τσιμέντα. Δεν είναι τόσο βλάκας να μην ξέρει ότι στο ποδόσφαιρο οι παιχταράδες που εννοεί δεν έρχονται στον Ολυμπιακό. Σημασία έχει ότι αυτός το λέει και οι πιστοί της 7 φτιάχνονται και κατηγορούν την διοίκηση που δεν φέρνει τον Ντι Μαρία. Ο Κουντούρης βγαίνει πάλι από πάνω.

Όσα αναφέραμε μικρή σημασία έχουν γιατί στο κάτω-κάτω αφορούν αθλητικές δραστηριότητες, προβλήματα και δυσλειτουργίες αυτού του χώρου. Η Θύρα 7 όμως και φυσικά ο ηγέτης της κατηγορούνται για πολύ σοβαρότερα πράγματα: για διασυνδέσεις με την ρατσιστική και εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Η Χ.Α. λένε, βρήκε στα κομάντο της Θύρας 7 και άλλων Θυρών έτοιμα τάγματα εφόδου για να στελεχώσει την δική της οργάνωση. Η πολιτική οργάνωση βίας και η οπαδική οργάνωση γίνονται συγκοινωνούντα δοχεία.

Βέβαια, ανάλογη ώσμωση, με διαφορετικές διαδικασίες, έχουμε μεταξύ αναρχικών οργανώσεων και Θυρών, με κορυφαίο παράδειγμα οργανωμένους του Παναθηναϊκού. Γρηγορόπουλος και Νικολάκης είναι περιπτώσεις που σηματοδοτούν αυτή τη σχέση.

Και τώρα ερχόμαστε στο ζουμί. Σήμερα στο «Φως» δημοσιεύτηκε συνέντευξη του κυρίου Κουντούρη στον «ελληνοπρεπή» δημοσιογράφο Σινάνογλου. Μιλάει για την Χ.Α. Περιμένεις διάψευση των «φημών» για διασυνδέσεις κλπ. Άλλωστε, όποιος και νάναι ο Κουντούρης, νταραβερίζεται σε υψηλό επίπεδο με έναν Ολυμπιακό του οποίου κορυφαία στελέχη και αληθινοί πρέσβεις στην διεθνή κοινότητα είναι προσωπικότητες σαν τον Καρεμπέ, με πλούσια αντιρατσιστική παρουσία και δράση.

Αμ δε! Τι λέει ο Κουντούρης; Η Χ.Α. είναι τρίτο κόμμα στην Ελλάδα και ψηφίζεται από το 10% του ελληνικού λαού, έχει δε το 15% της νεολαίας. Λογικό είναι για τον κύριο Κουντούρη να συμμετέχουν και οπαδοί της ΧΑ στην οργάνωση της Θύρας 7. Άλλωστε αυτός δεν ζητάει κομματικές ταυτότητες.

Εύλογες απορίες:

1. 

    Ο Κουντούρης αναφέρεται στην ΧΑ σα να είναι ένα ακόμη κόμμα του κοινοβουλίου όπως όλα τα άλλα. Η ΧΑ όμως κατηγορείται με πλήθος στοιχείων για εγκληματικές δραστηριότητες που περιλαμβάνουν φόνους και σοβαρούς τραυματισμών αθώων, προστασία μαγαζιών, βομβισμούς και άλλα πολλά. Η ηγεσία της είναι στη φυλακή εν αναμονή δίκης. Το 10% του ελληνικού λαού δεν λέει τίποτα, ακόμη κι αν ήταν 25%. Ο Χίτλερ είχε μεγαλύτερα ποσοστά και τα αποτελέσματα τα ξέρουμε. Σημασία έχει η φύση και οι δραστηριότητες της οργάνωσης και όχι τα ποσοστά.

2.     Αν ο Κουντούρης δε νοιάζεται για την ύπαρξη μεγάλου ποσοστού χρυσαυγιτών στην δική του οργάνωση είναι αφελής. Αλλά αφελής δεν είναι. Ξέρει ότι σκοπός των χρυσαυγιτών είναι να στελεχώσουν τα τάγματα εφόδου. Ξέρει ότι στην ανώριμη νεολαία τέτοιου είδους στρατιωτικοποιημένες οργανώσεις «σπαρτιατικού» τύπου ασκούν μια γοητεία. Γνωρίζει ότι η δική του οργάνωση έχει ήδη κάποιες τέτοιες «παράνομες» δομές. Πώς και δεν ανησυχεί για άλωση;

Η απάντηση μου φαίνεται προφανής. Είτε είναι συμπαθών της ΧΑ ο κύριος Κουντούρης είτε όχι, παίζει το παιχνίδι των συγκοινωνούντων δοχείων ευελπιστώντας σε ενίσχυση της επιρροής του και του ρόλου του. Αυτάρεσκα υπνωτισμένος μπροστά στη δύναμη και την επιρροή του δημιουργήματός του, βλέπει στο κεφάλι του δάφνες Καίσαρα και αδιαφορεί για συνέπειες. Η απάντηση που δίνει σε όσους κατηγορούν την 7 για διασυνδέσεις με την Χ.Α. δεν είναι ατυχής. Δεν είναι περίπτωση "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει". Ο Κουντούρης είναι αρκετά πονηρός και κλείνει με νόημα το μάτι στους Κασιδιάρηδες. Άλλωστε, σε μια ερεβώδη περίπτωση κυβέρνησης Μιχαλολιάκου δεν θα αρνιόταν το υπουργείο «Υγιούς και φυλετικά καθαρής αθλούμενης νεολαίας». Κόμμα του κοινοβουλίου δεν είναι η Χρυσή Αυγή;  

Ο ΘΕΙΟΣ ΒΑΝΙΑ

Αχ αυτή η ρούσικη ψυχή! Δεν είμαι Ντοστογιέφσκι για να διεισδύσω στην περιπλοκότητα του μηδέν της, μπορώ όμως να προσεγγίσω την άχρονη, ακίνητη ιστορικότητά της. Ιβάν ο Τρομερός, Μέγας Πέτρος, Αικατερίνη η Μεγάλη, Ρασπούτιν, Στάλιν, Πούτιν. Πατερούληδες, κουλάκοι και μουζίκοι, κνούτο και προσευχή, θαύματα και γκούλαγκ. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Ηρωισμός και τρόμος. Τρόμος για τον Τσάρο, τον κομισάριο, τον μαφιόζο, τον καπιταλίστα - μαφιόζο - καγκεμπίστα.

Δεν τα γράφω για τον Ιβάν. Το κνούτο του δε με αφορά. Αφορά τον Ζήση, τον Γιώργο, τον Κλάους και τ' άλλα παιδιά. Το γράφω για τους έλληνες εραστές των θαυμάτων και της παράδοσης που προσβλέπουν με ελπίδα στη Μεγάλη Αδελφή. Τους περιμένουν ψάρια, βρομόνερα, τρόμος, ξύλο και απόπατος. Τους περιμένει το Μεγάλο Τέλμα απ' όπου δεν θα βγουν ποτέ. Διαλέγουμε και παίρνουμε.

ΣΟΛΩΝ

Στην ανάρτηση "Ο παράλογος άνθρωπος", στο www.emoytoyidioy.blogspot.com, είχα επισημάνει ότι στην ατομική και στην ομαδική ψυχή υπάρχει ένα μυθικό κομμάτι που όταν καταρρέει δημιουργεί ψυχολογικό black out.

Η κατάρριψη του αήττητου στο μπάσκετ έφερε σύγχυση και ανασφάλεια στην ομάδα, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο διάστημα κακής απόδοσης και αποτελεσμάτων που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Την υστάτη ώρα, αυτή η ομάδα, που έχει ασφαλώς το μέταλλο του δις πρωταθλητή Ευρώπης, ανέκαμψε και τώρα φαίνεται πολύ καλά.

Ίδια ιστορία με το ποδόσφαιρο. Σπουδαία αποτελέσματα σε Ελλάδα και Ευρώπη, με άμυνα ατσάλι και επίθεση φωτιά. Αποκορύφωμα το 2-0 επί της Μάντσεστερ στο Καραϊσκάκη. Η ψυχολογία παικτών και λαού στα ύψη, οι αντίπαλοι στα λαγούμια. Η απόλυτη ευτυχία. Αλλά... αλλά τίποτα δεν τελειώνει προ του τέλους. Έρχεται η απρόσμενη συντριβή από τον Παναθηναϊκό στην έδρα μας και το παν ανατρέπεται. Ήττα και από τον ΠΑΟΚ, ήττα με αποκλεισμό από την Μάντσεστερ, ήττα και από τον Αστέρα, νίκες - χτικιό με Πανθρακικό και  κυρίως με Άρη, με μια εξαίρεση, τη νίκη επί του Εργοτέλη που έπαιξε άμυνα για κλάματα.

Η ομάδα δεν είναι καλά. Η άμυνα μπάζει απίστευτα, κυρίως από τον άξονα, όπου στην αρχή της περιόδου ήταν ακτύπητη. Παίχτες χωρίς συγκέντρωση, αφήνουν ακάλυπτους τον Μανιά, τον Σουνά και τον Πουθενά που κάνουν πάρτι. Πάρε από τον Μπεργκ, πάρα από τον Φαν Πέρσι, πάρε κι από τον Ντε Μπλάσις, τον Κλάους και τον Τζαβέλα.

Στο κέντρο, ο μόνος που φαίνεται να σώζει τα προσχήματα είναι ο Εντιγκά. Οι άλλοι κυκλοφορούν μονότονα, ακίνητα και ανόρεχτα τη μπάλα, μέχρι να κάνουν το λάθος και να βγάλει ο κάθε πονεμένος αντεπίθεση στην πλάτη της δικής μας άμυνας.

Στην επίθεση σπανίζουν οι συνεργασίες και οι καλές φάσεις. Ενώ η ομάδα έχει ανεβάσει τις γραμμές, κανείς δεν πατάει την περιοχή. Τα γεμίσματα λοιπόν πάνε στο γάμο του Καραγκιόζη.

Αν η ομάδα ποδοσφαίρου αναστηθεί, όπως εκείνη του μπάσκετ, έχει καλώς. Ένα στόχος μένει, αυτός του κυπέλλου. Αν το κύπελλο κατακτηθεί πειστικά, θα έχουν αποστομωθεί οι αντίπαλοι και θα έχουμε μπει στο καλοκαίρι πλέοντας στην ευτυχία και κάνοντας καινούργια όνειρα. Αν όχι... Σόλων. Όλα τα κατορθώματα της σεζόν θα έχουν χλομιάσει. Και το περσινό πηγαινέλα των παικτών θα επαναληφθεί.