Θα είμαι ειλικρινής: Πριν από το ματς με την Λάρισα δεν
είχα ψυχολογία για να ενθουσιαστώ με την επιτυχή έκβαση της υπόθεσης Μιραλάς.
Όχι ότι δεν πρόκειται για τεράστια μεταγραφή, κάθε άλλο. Όμως, κακά τα ψέματα. Οι περισσότεροι ολυμπιακοί έχουμε την
ανασφάλεια της κορυφής, τον φόβο ότι αν μας εκθρονίσουνε και μάλιστα σε ένα
περιβάλλον απροκάλυπτα εχθρικό, θα είναι δύσκολο να επανακάμψουμε. Η οικονομική
ισορροπία μιας ομάδας του ελληνικού πρωταθλήματος για την οποία υπάρχει η
απαίτηση να πρωταγωνιστεί εντός και να στέκεται αξιοπρεπώς εκτός έχει αποδειχτεί
ότι είναι εύθραυστη χωρίς την συνδρομή σε σταθερή βάση του πακτωλού του C.L. Συνεπώς το
άγχος του φετινού πρωταθλήματος, όπως και κάθε πρωταθλήματος, είναι δεδομένο.
Είναι γεγονός που το βλέπει κάθε φίλαθλος ο οποίος ξέρει
λίγο μπάλα ότι εφέτος ο Ολυμπιακός έχει παρουσιάσει χτυπητές αδυναμίες σαν
ομάδα αν και το ρόστερ του δεν είναι χειρότερο από προηγούμενες χρονιές. Οι
ανταγωνιστές του, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ αλλά και ο Ατρόμητος παρουσιάζουν καλύτερα
σύνολα, πιο στρωμένα που υπερέχουν κυρίως στο αμυντικό κομμάτι αλλά και στην
ανάπτυξη. Ο Ολυμπιακός σκοράρει περισσότερο λόγω του επιθετικού ταλέντου των
παικτών του.
Ο Λεμονής πέτυχε ένα σημαντικό 6Χ6 με 18 βαθμούς στα
τελευταία του ματς στον πάγκο που πραγματοποιήθηκε δύσκολα, σε συνθήκες μεγάλου
άγχους και με ειδική διαχείριση. Κάποιοι παίχτες παροπλίστηκαν, κάποιοι άλλοι,
βασικοί όπως ο Φορτούνης και ο Ανσαριφάρντ, εμψυχώθηκαν και ανέβασαν την
απόδοσή τους και η ομάδα έπαιζε ένα παιχνίδι αναμονής με οριζόντιο ποδόσφαιρο
χωρίς ανάπτυξη στο μεγαλύτερο κομμάτι των αγώνων, με αύξηση της πίεσης στον
αντίπαλο προς το τέλος των παιχνιδιών. Όλο αυτό παρέπεμπε σε ένα σύνολο πιθανώς
ελλιπώς προετοιμασμένο το καλοκαίρι που έκανε οικονομία δυνάμεων προκειμένου να
χτυπήσει με εξάρσεις των προικισμένων ποδοσφαιριστών.
Η εντύπωση της έλλειψης δυνάμεων ενισχύονταν και από τις τραγικές
επιστροφές, την απουσία έκρηξης στις διεκδικήσεις και τη μηδαμινή κίνηση χωρίς
τη μπάλα στην ροή του παιχνιδιού.
Όλα αυτά μέχρι χθες. Γιατί χθες είδαμε ένα άλλο σύνολο
και κατά την άποψή μου το γεγονός αυτό δεν επισημάνθηκε επαρκώς από τους αθλητικούς
σχολιαστές. Η ομάδα έτρεξε, κοντραρίστηκε, είχε επιστροφές και κυρίως είχε
ρυθμό που σημαίνει ουσιαστική κατοχή με κίνηση προς τα μπρος, τρεξίματα χωρίς
τη μπάλα και λίγα λάθη. Έδωσε λοιπόν ο Ολυμπιακός χθες την εικόνα ομάδας που
δεν έχει σοβαρό πρόβλημα φυσικής κατάστασης και αυτό, αν όντως ισχύει, είναι
καλό νέο για την δουλειά του νέου προπονητή.
Όχι ότι η ομάδα δεν έχει θέματα αλλά αυτά, από την
χθεσινή εικόνα, περιορίζονται βασικά στην αμυντική γραμμή. Μια γενική
επισήμανση που ισχύει για όλη τη γραμμή είναι οι επιπολαιότητες μετά από κατοχή
της μπάλας που εν πολλοίς οφείλονται σε μια κακώς νοούμενη άνεση η οποία είναι
απαράδεκτη ειδικά όταν το σκορ είναι ρευστό. Μια άλλη επισήμανση είναι τα
άσχημα διωξίματα της μπάλας, οι στραβοκλωτσιές. Πηγαίνοντας ειδικά σε παίχτες
βλέπουμε ότι ο πληθωρικός και ταλαντούχος Σισέ είναι τακτικά απείθαρχος και στις
προωθήσεις του και στις μακρινές πάσες του και στα χωρίς λόγο τυφλά διωξίματά
του. Και φυσικά είναι ο πρωτοστάτης στις στραβοκλωτσιές. Από την άλλη ο Κούτρης
είναι φανερά ευάλωτος στο ένας εναντίον ενός και δεδομένου ότι δεν έχει
ανασταλτικά βοήθεια από τον Μάριν η αριστερή μας πλευρά σημαδεύεται σταθερά από
τον αντίπαλο.
Βλέποντας αυτές τις δυνατότητες αλλά και τις αδυναμίες
έχω την αίσθηση ότι είναι πιθανόν ο Γκαρσία να επανεξετάσει τη μονιμότητα του
Σισέ και να χρησιμοποιήσει τον πιο έμπειρο Μποτία σαν παρτενέρ του Ένγκελς,
ειδικά για τα προσεχή, πολύ κρίσιμα ματς με Αστέρα εκτός, με ΑΕΚ εντός και με
ΠΑΟΚ εκτός. Επίσης θα χρειαστεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της αριστερής
πλευράς είτε με τακτική κάλυψη είτε με την χρησιμοποίηση του έμπειρου
Χατζισαφί.
Σε κάθε περίπτωση η ομάδα χθες έδειξε ότι μπορεί να
παίξει μπάλα και με την σούπερ προσθήκη του Μιραλάς και την, αν επιτευχθεί, γρήγορη
επιστροφή του Οφόε είναι σε θέση να χτυπήσει από θέση ισχύος τα παιχνίδια που
αναφέραμε, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για την κατάκτηση και του εφετινού
τίτλου.
