ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΑΝ ΚΥΜΑΤΑ ΣΕ ΜΑΓΙΚΗ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ

Κάτω τα χέρια από τον Πέντρο. Μέχρι χθες τον λέγατε σιγουρατζή που δεν κάνει ροτέισιον. Τώρα τον λέτε ύπνο. Τα ίδια λέγατε για τον Βαλβέρδε και για τον Ζαρντίμ και δε μας κάνει εντύπωση. Αλλά η ζημιά στην ομάδα γίνεται.

Ας πάμε όμως στα σημαντικά: Παίζει καλή μπάλα ο Ολυμπιακός; Παίζει. Χάνει; Χάνει. Γιατί;

Στα μάτια τα δικά μου ο Ολυμπιακός παίζει καλά αλλά έχει και προβλήματα. Ο προπονητής τα βλέπει καλύτερα από όλους αλλά γνωρίζει ότι η λύση δεν είναι πάντα βγάλε αυτόν, βάλε εκείνον.

Ποια είναι λοιπόν αυτά τα προβλήματα; Από εκεί αρχίζουμε.

1.       Αμυντικά προβλήματα: Η ομάδα δε βγάζει σιγουριά στην αμυντική της λειτουργία. Είναι σαφώς καλύτερη από πέρυσι αλλά ακόμη δεν βρίσκεται στο επιθυμητό σημείο. Χαρακτηριστικό είναι ότι  δεν βγαίνουν τα ίδια προβλήματα σε όλα τα παιχνίδια αλλά εξαρτώνται από την σύνθεση, είναι δηλαδή ζήτημα ικανοτήτων ποδοσφαιριστών και όχι τακτικής. Παραδείγματα: Στην ομάδα που χρησιμοποιούσε ως βασική μέχρι τώρα ο Μαρτίνς οι τρεις παίχτες πίσω από τον επιθετικό (Ποντένσε, Φορτούνης, Χριστοδουλόπουλος ή Φετφατζίδης) δεν είναι τόσο συνεπείς σε αμυντικά καθήκοντα, είτε πρόκειται για αμυντικό τρανζίσιον είτε για στήριξη του ακραίου αμυντικού. Στα αμυντικά χαφ ο Μπουχαλάκης δεν διαθέτει ταχύτητα και μένει ο φανταστικός Καμαρά να οργώνει το γήπεδο αλλά και μερικές φορές να ξεχνιέται, λόγω απειρίας.  Από τους δύο κεντρικούς μπακ κανένας δεν είναι ιδιαίτερα γρήγορος και ειδικά ο Βούκοβιτς είναι αργός. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε παιχνίδια που ο αντίπαλος περιμένει πίσω και διαθέτει γρήγορους επιθετικούς που βγαίνουν στην αντεπίθεση ενώ οι γραμμές οι δικές μας είναι ψηλά. Η σύνθεση που χρησιμοποίησε ο Μαρτίνς στο ματς με τη Μίλαν ήταν σχεδόν άψογη αμυντικά, με πολύ λίγα λάθη από το 10’ μέχρι το 70’ αλλά μετά, τα ατομικά λάθη Ποντένσε και Σισέ όπως και η αμυντική αδιαφορία Ποντένσε κατέστρεψαν την ομάδα. Και εδώ βλέπουμε ότι ο μακράν πιο γρήγορος, αθλητικός  και δυναμικός στόπερ  Σισέ είναι αναξιόπιστος  λόγω λαθών, ενώ η αγωνιστική συμπεριφορά Ποντένσε στο συγκεκριμένο παιχνίδι  προβληματίζει γενικότερα για την σταθερότητα του ποιοτικού αυτού παίχτη.

2.        Προβλήματα στο επιθετικό τρανζίσιον: Η «βασική» ομάδα στα περισσότερα ματς πρωταθλήματος και ιδίως στο ματς με τον Αστέρα έδειξε μια αδυναμία να αναπτυχθεί γρήγορα μετά από κατοχή ώστε να βρει την αντίπαλη άμυνα ανοργάνωτη. Ίσως αυτό να οφειλόταν σε κόπωση από τα συνεχόμενα παιχνίδια. Πάντως η ομάδα που έπαιξε με την Μίλαν παίρνει σχεδόν άριστα στο συγκεκριμένο κομμάτι.

3.       Επιθετικά προβλήματα: Η ομάδα έχει δύσκολο το γκολ. Η γνώμη μου είναι ότι δεν διαθέτουμε καθαρόαιμο γκολτζή. Έχω μια μικρή ελπίδα ότι ο Χασάν που έχει το στιλ του Μήτρογλου μπορεί τελικά να αποδειχθεί τέτοιος. Ο Φορτούνης που είναι ένας κλασικός πολύ ποιοτικός μεσοεπιθετικός παίχτης οφείλει να δημιουργεί αλλά και να σκοράρει εύκολα όπως έκανε την χρονιά του Σίλβα. Αν δεν συμμετέχει με συνέπεια στο σκοράρισμα θα έχει πρόβλημα κι ο ίδιος διότι δεδομένου ότι ούτε οι εξτρέμ έχουν ευκολία και συνέπεια στο γκολ, θα πρέπει η λύση να βρεθεί σε διαφορετικό σχηματισμό, όπως πχ το 4-4-2 όπου ο Φορτούνης δεν έχει θέση. Και για να γίνουμε πιο ξεκάθαροι, ο Φορτούνης δεν έχει θέση σε κανένα άλλο σύστημα πλην του 4-2-3-1, άρα ο παιχταράς αυτός πρέπει να σταθεροποιηθεί σε επίπεδα περιόδου Σίλβα αν θέλει να παίζει. Σε αυτή την περίπτωση η ενδεκάδα θα ξεκινάει από αυτόν.

Ένα άλλο επιθετικό πρόβλημα είναι ότι οι τρεις «βασικοί» εξτρέμ Ποντένσε, Χριστοδουλόπουλος, Φετφατζίδης, βολεύονται πολύ καλύτερα από δεξιά, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Συνεπώς από τα αριστερά έχουμε μια αδυναμία όπως φάνηκε και στο ματς με τη Μίλαν όπου στην αρχή έπαιξε ο ταλαντούχος αλλά άπειρος Ναουέλ και στο τέλος ο Ποντένσε που απογοήτευσε. Μία λύση στο πρόβλημα αυτό είναι η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση Τσιμίκα και Κούτρη που νομίζω ότι θα δυναμώσει την πτέρυγα και επιθετικά και αμυντικά.

4.       Πρόβλημα χαρακτήρα : Η ομάδα είναι νέα και το χτίσιμο του χαρακτήρα της μπορεί να βασιστεί πάνω σε νίκες που δίνουν αυτοπεποίθηση. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι γιατί εξαρτάται και από τις συγκυρίες. Η τριάδα συνεχόμενων πολύ δύσκολων αγώνων είναι βουνό για μια νέα ομάδα που θέλει και την τύχη που δεν είχε ο Ολυμπιακός στα δύο πρώτα παιχνίδια.

Κάποιες ακόμη παρατηρήσεις που βγήκαν από το ματς με τη Μίλαν : Η τριάδα του κέντρου Γκιγιέρμε, Νάτχο, Τουρέ είναι εξαιρετικά ποιοτική, κανείς όμως δε μπορεί να βγάλει από το κάδρο τον ανερχόμενο αστέρα Καμαρά και τον αστέρα Φορτούνη αν είναι αυτοί που πρέπει να είναι. Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τον Τοροσίδη που έδειξε ότι είναι αυτή τη στιγμή ο πιο αξιόπιστος αμυντικός της ομάδας και θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να παίξει στο κέντρο της άμυνας. Η καλύτερη εκδοχή είναι σε σύστημα 3-5-2 που δεν έχει χρησιμοποιηθεί από τον Μάρτινς παρά πολύ λίγο στα πρώτα φιλικά όταν και δεν υπήρχε Τοροσίδης. Η τρίτη παρατήρηση αφορά στην θέση του τερματοφύλακα όπου ο Σα στα δύο παιχνίδια που έπαιξε έδειξε καλά στοιχεία. Δείχνει καλύτερος από τον Γιαννιώτη με τη  μπάλα στα πόδια και στην ταχύτητα εξόδου μακριά από τα γκολπόστ. Και ο Γιαννιώτης όμως τα έχει πάει γενικά καλά. Αίσθησή μου είναι ότι η θέση του μόνιμου γκολκίπερ είναι ακόμη ανοιχτή. Τελειώνω με το υπερόπλο Τουρέ. Ο παιχταράς αυτός με τα μηδέν λάθη στις πάρα πολλές πάσες που έκανε και τον μοναδικό διασκελισμό που διαθέτει, εφόσον είναι καλά δε μπορεί να λείπει από την ομάδα παρά μόνο για λόγους ξεκούρασης.  

  

fly me to the moon

ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Θα είμαι ειλικρινής: Πριν από το ματς με την Λάρισα δεν είχα ψυχολογία για να ενθουσιαστώ με την επιτυχή έκβαση της υπόθεσης Μιραλάς. Όχι ότι δεν πρόκειται για τεράστια μεταγραφή, κάθε άλλο. Όμως, κακά τα ψέματα.  Οι περισσότεροι ολυμπιακοί έχουμε την ανασφάλεια της κορυφής, τον φόβο ότι αν μας εκθρονίσουνε και μάλιστα σε ένα περιβάλλον απροκάλυπτα εχθρικό, θα είναι δύσκολο να επανακάμψουμε. Η οικονομική ισορροπία μιας ομάδας του ελληνικού πρωταθλήματος για την οποία υπάρχει η απαίτηση να πρωταγωνιστεί εντός και να στέκεται αξιοπρεπώς εκτός έχει αποδειχτεί ότι είναι εύθραυστη χωρίς την συνδρομή σε σταθερή βάση του πακτωλού του C.L. Συνεπώς το άγχος του φετινού πρωταθλήματος, όπως και κάθε πρωταθλήματος, είναι δεδομένο.

Είναι γεγονός που το βλέπει κάθε φίλαθλος ο οποίος ξέρει λίγο μπάλα ότι εφέτος ο Ολυμπιακός έχει παρουσιάσει χτυπητές αδυναμίες σαν ομάδα αν και το ρόστερ του δεν είναι χειρότερο από προηγούμενες χρονιές. Οι ανταγωνιστές του, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ αλλά και ο Ατρόμητος παρουσιάζουν καλύτερα σύνολα, πιο στρωμένα που υπερέχουν κυρίως στο αμυντικό κομμάτι αλλά και στην ανάπτυξη. Ο Ολυμπιακός σκοράρει περισσότερο λόγω του επιθετικού ταλέντου των παικτών του.

Ο Λεμονής πέτυχε ένα σημαντικό 6Χ6 με 18 βαθμούς στα τελευταία του ματς στον πάγκο που πραγματοποιήθηκε δύσκολα, σε συνθήκες μεγάλου άγχους και με ειδική διαχείριση. Κάποιοι παίχτες παροπλίστηκαν, κάποιοι άλλοι, βασικοί όπως ο Φορτούνης και ο Ανσαριφάρντ, εμψυχώθηκαν και ανέβασαν την απόδοσή τους και η ομάδα έπαιζε ένα παιχνίδι αναμονής με οριζόντιο ποδόσφαιρο χωρίς ανάπτυξη στο μεγαλύτερο κομμάτι των αγώνων, με αύξηση της πίεσης στον αντίπαλο προς το τέλος των παιχνιδιών. Όλο αυτό παρέπεμπε σε ένα σύνολο πιθανώς ελλιπώς προετοιμασμένο το καλοκαίρι που έκανε οικονομία δυνάμεων προκειμένου να χτυπήσει με εξάρσεις των προικισμένων ποδοσφαιριστών.

Η εντύπωση της έλλειψης δυνάμεων ενισχύονταν και από τις τραγικές επιστροφές, την απουσία έκρηξης στις διεκδικήσεις και τη μηδαμινή κίνηση χωρίς τη μπάλα στην ροή του παιχνιδιού.

Όλα αυτά μέχρι χθες. Γιατί χθες είδαμε ένα άλλο σύνολο και κατά την άποψή μου το γεγονός αυτό δεν επισημάνθηκε επαρκώς από τους αθλητικούς σχολιαστές. Η ομάδα έτρεξε, κοντραρίστηκε, είχε επιστροφές και κυρίως είχε ρυθμό που σημαίνει ουσιαστική κατοχή με κίνηση προς τα μπρος, τρεξίματα χωρίς τη μπάλα και λίγα λάθη. Έδωσε λοιπόν ο Ολυμπιακός χθες την εικόνα ομάδας που δεν έχει σοβαρό πρόβλημα φυσικής κατάστασης και αυτό, αν όντως ισχύει, είναι καλό νέο για την δουλειά του νέου προπονητή.

Όχι ότι η ομάδα δεν έχει θέματα αλλά αυτά, από την χθεσινή εικόνα, περιορίζονται βασικά στην αμυντική γραμμή. Μια γενική επισήμανση που ισχύει για όλη τη γραμμή είναι οι επιπολαιότητες μετά από κατοχή της μπάλας που εν πολλοίς οφείλονται σε μια κακώς νοούμενη άνεση η οποία είναι απαράδεκτη ειδικά όταν το σκορ είναι ρευστό. Μια άλλη επισήμανση είναι τα άσχημα διωξίματα της μπάλας, οι στραβοκλωτσιές. Πηγαίνοντας ειδικά σε παίχτες βλέπουμε ότι ο πληθωρικός και ταλαντούχος Σισέ είναι τακτικά απείθαρχος και στις προωθήσεις του και στις μακρινές πάσες του και στα χωρίς λόγο τυφλά διωξίματά του. Και φυσικά είναι ο πρωτοστάτης στις στραβοκλωτσιές. Από την άλλη ο Κούτρης είναι φανερά ευάλωτος στο ένας εναντίον ενός και δεδομένου ότι δεν έχει ανασταλτικά βοήθεια από τον Μάριν η αριστερή μας πλευρά σημαδεύεται σταθερά από τον αντίπαλο.

Βλέποντας αυτές τις δυνατότητες αλλά και τις αδυναμίες έχω την αίσθηση ότι είναι πιθανόν ο Γκαρσία να επανεξετάσει τη μονιμότητα του Σισέ και να χρησιμοποιήσει τον πιο έμπειρο Μποτία σαν παρτενέρ του Ένγκελς, ειδικά για τα προσεχή, πολύ κρίσιμα ματς με Αστέρα εκτός, με ΑΕΚ εντός και με ΠΑΟΚ εκτός. Επίσης θα χρειαστεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της αριστερής πλευράς είτε με τακτική κάλυψη είτε με την χρησιμοποίηση του έμπειρου Χατζισαφί.

Σε κάθε περίπτωση η ομάδα χθες έδειξε ότι μπορεί να παίξει μπάλα και με την σούπερ προσθήκη του Μιραλάς και την, αν επιτευχθεί, γρήγορη επιστροφή του Οφόε είναι σε θέση να χτυπήσει από θέση ισχύος τα παιχνίδια που αναφέραμε, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για την κατάκτηση και του εφετινού τίτλου.  

ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ

Αυτή τη στιγμή το μέγα θέμα του Ολυμπιακού είναι η ψυχική και πνευματική κατάρρευση. Και δυστυχώς η πείρα έχει δείξει ότι εκτός από την εμπειρία και τις ειδικές ικανότητες του προπονητή και των άλλων υπευθύνων χρειάζεται και χρόνος για να αναστραφεί αυτή η κατάσταση εκτός αν βοηθήσει και η τύχη. Διότι κακά τα ψέμματα, ένας Ολυμπιακός που δεν παίρνει τα σφυρίγματα που δικαιούται έχει μεγάλη ανάγκη και την τύχη σ΄αυτή την δύσκολη καμπή.

 Πώς βλέπω εγώ την κατάρρευση που ανέφερα μέσα από την αγωνιστική συμπεριφορά των παικτών όταν ακόμη έχουν δυνάμεις και είναι πιστοί στο πλάνο, όπως στο α ημίχρονο με τον Ατρόμητο: Θολή σκέψη και διστακτικότητα που φέρνουν αργή απόφαση, κακές επιλογές πάσας και εύκολα πουλήματα σε πάσες που θα έφερναν μια γρήγορη επίθεση. Επίσης ατολμία στην κίνηση χωρίς μπάλα που σημαίνει "ζητάω μπάλα". Η αρνητική αύρα αυτών που ζητάνε 25 μεταγραφές είναι διαχρονικά δεδομένη στον Ολυμπιακό και επιδρά αρνητικότατα στους παίχτες αλλά γι αυτό δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
 
Από την αρχή της χρονιάς πρόσεξα δύο ομάδες που παίζουν εξαιρετικά έχοντας το ηθικό ψηλά: Ατρόμητος και Παναιτωλικός. Έχουν καλούς παίχτες αλλά κανείς δεν αξίζει για τον Ολυμπιακό. Και όμως. Στο ματς με τον Ολυμπιακό μέτρησα ελάχιστα λάθη από τους παίχτες του Ατρομήτου και κανένα σε κρίσιμη φάση. Άρα;
Με αυτά που γράφω δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πράγματα προς διόρθωση. Κάθε άλλο. Επισημαίνω όμως το κύριο πρόβλημα.
 
Ο Ολυμπιακός έχει υλικό. Κάποια στιγμή θα συνέλθει ακόμη κι αν μερικά πράγματα από την προετοιμασία θα τον κυνηγούν μέχρι το τέλος.Το ζήτημα για το πρωτάθλημα είναι το πότε. Αλλά κι αυτό δεν πρέπει να μας τρελαίνει. Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί και μάλιστα πολύ είναι το ράβε-ξήλωνε που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια είναι κανόνας.

Ο ΔΙΔΥΜΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ

Όταν επέστρεψε η γυναίκα μου στο σπίτι, το ματς ήθελε κάνα εικοσάλεπτο για να τελειώσει. Με βρήκε σε τόσο έξαλλη κατάσταση που τρόμαξε.

Και άλλες φορές μας έχει θυμώσει πολύ ο Ολυμπιακός λόγω απόδοσης ή λαθών προπονητή και παιχτών. Αλλά αυτή την φορά ήταν το ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ. Το είδαμε μια φορά με την Σπόρτινγκ. Το είδαμε δεύτερη και χθες. Και το μυαλό μπαίνει σε περίεργες και επικίνδυνες διαδρομές : Ρε μπας και δεν ήταν αυτός ο Χάσι, ο επαγγελματίας προπονητής; Μήπως έχει δίδυμο αδερφό, επαγγελματία κλόουν;

Δε θα σταθώ στο ανύπαρκτο ροτέισον και στην κούραση των παιχτών. Όχι. Αυτόν τον αντίπαλο, τον χθεσινό, τον κερδίζεις και με πατερίτσες. Θα σταθώ στο στήσιμο της ομάδας και στο πρωτοφανές μπέρδεμα των ρόλων. Έχεις ετοιμοπόλεμα δύο πλάγια μπακ. Τον ένα τον έχεις εκτός αποστολής. Δεν είναι κανένας παιχταράς ο Μίλιτς. Μέτριος παιχτάκος είναι αλλά αριστερό μπακ. Κανονικό. Την ξέρει την θέση. Με τον Αστέρα παίζεις. Και τι κάνεις λοιπόν;

Βάζεις δεξί μπακ τον αργό χαφ Ζιλέ που στα τελευταία ματς περπατάει σε άσχετους χώρους και του λες να μένει ψηλά. Γιατί; Για να έχεις έναν ακόμη παίχτη σε ένα υπερσυνωστισμένο κέντρο όπου γυρνοβολάει και ο υποτιθέμενος εξτρέμ Καρσελά. Μηδέν παιχνίδι από τα άκρα στην αρχή και παράλληλα να ένας διάδρομος διάπλατος στην δεξιά μας πλευρά στην άμυνα όπου αμυνόταν μόνο ο στόπερ Ρομαό, όταν δεν είχε ανέβει να... βοηθήσει κι αυτός το κέντρο. Φυσικά ο κάθε προπονητής, ακόμη κι ο ερασιτέχνης της γειτονιάς, σε σημαδεύει από την πλευρά αυτή. Αν ο αντίπαλος είναι Αστέρας τρως μόνο ένα γκολ - απο κει προήλθε το πέναλτι. Αν είναι Λαμία διασύρεσαι. Μην πάμε τώρα σε Μπαρτσελόνες και τέτοια, ε;

Μισή ώρα κάνανε οι παίχτες να καταλάβουν που παίζει ο καθένας. Μπερδευόντουσαν, πετάγανε τη μπάλα όπου νάναι, τρακάρανε μεταξύ τους. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή βρεθήκανε λίγο. Λένε, έτσι παίζουμε. Όχι ότι ήταν αποτελεσματικό το παιχνίδι τους αλλά μαζεύτηκε λίγο.

Έρχεται το δεύτερο ημίχρονο, τρώμε το γκολ. Λέει λοιπόν ο δίδυμος: Βγάζω παίχτες από το κέντρο και την άμυνα, βάζω και δεύτερο κανονικό εξτρεμ, δεύτερο φορ και ένα εξτρεμοφόρ (τον Ανδρούτσο). Σύστημα μεγαλοφυές, να παίζει άμυνα μόνος του ο Καπίνο και ότι γίνει μπροστά στην αναμπουμπούλα. Να μη λέμε πολλά. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να γίνει 0-2 ή 0-3. Με τον Αστέρα, ε;

Θα μου πει ο καλοπροαίρετος: Τι να κάνει ο άνθρωπος, ρισκάρησε. Μα έδώ είναι το ζήτημα: Δεν χρειαζόταν. Αν έβαζε από την αρχή δύο κανονικά πλάγια μπακ θα παίρνανε αυτά το πλάτος και θα συγκλίνανε τα εξτρέμ. Απλό. Και οι αλλαγές θα γίνονταν με βάση την απόδοση των παιχτών. Ας έρθουμε λοιπόν και σ΄αυτό. Είναι ο Ζιλέ σε κατάσταση για να παίζει βασικός ντε και καλά και να μη βγαίνει ούτε λεπτό; Είναι αυτός ο χλιάρας Ένγκελς καλύτερος από τον σκύλο Σισέ που είδαμε στα φιλικά; Και ας το πάρουμε αλλιώς: Γιατί να μην παίξουν με τον Αστέρα οι δυο πανύψηλοι Σισέ και Ένγκελς να γίνεται πάρτι στα στημένα και στο κέντρο ο Ρομαό που είναι ο μακράν καλύτερος αμυντικός μας χαφ με πατήματα και στην αντίπαλη περιοχή;

Αλλά είπαμε, δίδυμος είναι αυτός, μην περιμένουμε και πολλά. Το καράβι βουλιάζει. Και θάρθει πάλι ο επόμενος - λέγε με Τάκη - να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Κρίμα. 

ΚΑΜΠΙΑΣΟ

Σε ένα πράγμα συμφωνούμε όλοι, ακόμη και ο ΣΚΑΪ: Ο Ολυμπιακός χθές με αντίπαλο τον Λεβαδειακό έπαιξε ωραία μπάλα. Από κει και πέρα, οι αναλύσεις που διάβασα από μια πλειάδα αρθρογράφων εφημερίδων και διαδικτύου δε με καλύπτουν. Αναλίσκονται σε θαυμαστικά και καλολογικά στοιχεία και δεν εξετάζουν τους λόγους της καλής απόδοσης και της πλήρους επικράτησης του Θρύλου. Και εξηγούμαι:

1. Εν αρχή ην ο ρυθμός. Και ρυθμός ίσον Καμπιάσο. Όταν είδα αυτόν τον ποδοσφαιρικό εγκέφαλο στο ματς κυπέλλου με τα Χανιά είπα μέσα μου ότι αυτός ο παιχταράς δε βγαίνει από την ομάδα. Και ας προέβλεπαν οι ρεπόρτερ της συμφοράς ότι με τον Λεβαδειακό θα ξεκινήσει ο Κασάμι. Άλλος παίχτης ο ένας, άλλος ο άλλος. Ο Κασάμι είναι μαχητής και τρεχαλατζής με ωραίο σουτ και εξαιρετική μακρινή μεταβίβαση. Ο Καμπιάσο είναι το κουρδιστήρι της ομάδας, ο πραγματικός μαέστρος. Αλλάζει την πάσα με τη μία και συγχρόνως αλλάζει θέση για να την ξαναπάρει και να την ξαναδώσει. Πατάει όλο το γήπεδο για να κάνει ακατάπαυστα αυτή τη δουλειά και να εξουθενώσει τον αντίπαλο. Από την εποχή του Ζέτερμπεργκ είχαμε να δούμε παίχτη να παίζει αυτόν τον ρόλο. Ο Καμπιάσο που είναι μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό μέγεθος από τον αγαπημένο μας Πάρι έχει επιπλέον πλεονέκτημα το πάτημα της αντίπαλης περιοχής. Ο Πάρις απειλούσε ουσιαστικά μόνο με μακρινά σουτ. Ο Καμπιάσο σε κάθε ματς έχει εύκολα δυο-τρεις τελικές μέσα από την περιοχή. Εν κατακλείδι: Στην χθεσινή ορχήστρα ο Καμπιάσο ήταν ο μαέστρος.

2. Η έμπνευση. Ο Καμπιάσο είναι ο σφυγμός και η λογική. Ο Τσόρι είναι η φαντασία. Βιρτουόζος. Ικανός για το απρόβλεπτο. Να ξεμαρκαριστεί και να πασάρει με άνεση σε οποιαδήποτε απόσταση, στα άκρα η κάθετα, κάνοντας παράλληλα κι αυτός την κίνηση για να πατήσει την περιοχή. Η τεχνική του του επιτρέπει τα πάντα: Ντρίμπλα, άψογο κοντρόλ στην επιτάχυνση, άψογη υποδοχή στην κίνηση και εκτέλεση. Ο χθεσινός Τσόρι ήταν ο περσινός Τσόρι που επέστρεψε. Είναι ο υπέροχος σολίστας της ορχήστρας.

3. Οι άριστες μεταβιβάσεις από την μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη που τις πιστώνονται ο Μιλιβόγιεβιτς, ο Μαζουακού, ο Ντουρμάζ, ακόμη και ο Πάρντο με τον Σαλίνο, ακόμη και ο Ιντέγε. Οι μεταβιβάσεις αυτές δίνουν την δυνατότητα στους ακραίους να παίζουν ένας εναντίον ενός και όχι εναντίον δύο και τριών που παίζουν όταν αργεί να μεταφερθεί η μπάλα.

4. Το εξαιρετικό παιχνίδι ένας εναντίον ενός των ακραίων Ντουρμάζ και Πάρντο. Συνήθως στο παιχνίδι αυτό ο αμυντικός σημειώνει πολύ περισσότερες "νίκες" από τον επιθετικό. Εχθές, μπροστά στον οίστρο των ακραίων του Ολυμπιακού οι αμυντικοί ήταν σα να μην υπήρχαν.

5. Οι εξαιρετικές συνεργασίες των πτερύγων της ομάδας. Ντουρμάζ και Μαζουακού, Πάρντο και Σαλίνο συνεργάστηκαν ιδανικά.

6. Για μια ακόμη φορά φάνηκαν τα πλούσια προσόντα του Ιντέγε που έχει και άψογη υποδοχή και ντρίμπλα και ταχύτητα και πάσα και παιχνίδι με την πλάτη. Κουμπώνει εξαιρετικά στο σύνολο και είναι πολύ δύσκολο να τον αντικαταστήσει κάποιος επάξια σε αυτή τη θέση.

Αυτά τα πράγματα είδα και επειδή ακριβώς αυτά τα πράγματα δεν είναι τυχαία αλλά οφείλονται στην ποιότητα των παιχτών, στους ξεκάθαρους ρόλους τους και στην εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει ο προπονητής για να δώσει αρχές και αυτοματισμούς στην ομάδα, αισιοδοξώ βάσιμα ότι θα τα ξαναδώ. Hasta la vista! 

Ο ΕΡΝΑΝΙ ΤΟ ΞΕΚΛΕΙΔΩΣΕ

Σε αντίθεση με την γενική αντίληψη που επικράτησε για το παιχνίδι του Θρύλου με τον Ατρόμητο χθες, ότι δηλαδή ο Ολυμπιακός ήταν μέτριος, πιστεύω ότι μέχρι την είσοδο του Ερνάνι το παιχνίδι ήταν όμορφα κλειδωμένο και όχι τυχαία. Εξηγούμαι:

Το μεγαλύτερο προτέρημα της ομάδας χθες ήταν ότι δεν έγιναν καθόλου λάθη σε ευαίσθητες περιοχές. Οι καταπληκτικοί Μιλιβόγιεβιτς - Κασάμι είχαν κυριαρχήσει απόλυτα στον άξονα ενώ ούτε από τα πλάγια υπήρξε απειλή. Ο Ατρόμητος, μέχρι την παραλίγο καταστροφική είσοδο του Ερνάνι, απείλησε μία και μοναδική φορά, σοβαρά είναι αλήθεια αλλά σε καμία άλλη περίπτωση δεν ενόχλησε καν την άμυνα του Ολυμπιακού.

Ο Ολυμπιακός δεν απείλησε άμεσα μέσα σε ροή παιχνιδιού αλλά από τις ενέργειες των ακραίων του κέρδισε αρκετά στημένα. Αυτό ήταν μια μεγάλη έμμεση απειλή για τον Ατρόμητο που εφέτος δείχνει ευάλωτος στις στημένες φάσεις ενώ αντίθετα ο Θρύλος, πρώτη φορά στην μετά-Ζαρντίμ εποχή, παρουσιάζεται δυνατός σε αυτόν τον τομέα. Θα έλεγα ότι η εξέλιξη με τα γκολ του Μποτία ήταν μέσα στα πλαίσια της ποδοσφαιρικής λογικής.

Θα πρέπει να επισημάνω και το εξής: Όλοι ασφαλώς βλέπουν ότι ο Ατρόμητος είναι δυσκολοκατάβλητος στην έδρα του αλλά τουλάχιστον προσωπικά δεν έχω διαβάσει μια πειστική εξήγηση για την δύναμη της έδρας του. Η δική μου άποψη είναι ότι όταν αγωνίζεται με ποιοτικότερους αντιπάλους, τον ευνοεί το μικρό γήπεδο όπου κλείνει ευκολότερα τους χώρους. Ολόκληρη Φενέρ με τα μεγάλα αστέρια τα βρήκε μπαστούνια στο γηπεδάκι του Περιστερίου και νίκησε με γκολ στο 93 που ήταν καθαρό επιθετικό φάουλ.

Συνεπώς: Ο Ολυμπιακός το πήγε έξυπνα το παιχνίδι και θα το κέρδιζε χωρίς άγχος αν δεν μεσολαβούσε η είσοδος του Ερνάνι. Πώς τα κατάφερε αυτό το παλικάρι και σε χρόνο dt έκανε άνω-κάτω την δεξιά πλευρά της ομάδας του, με το ηλίθιο λάθος απ' όπου ξεκίνησε το γκολ του Ατρόμητου, τις αλλού γι αλλού θέσεις του στην επίθεση όπου χανόταν η μπάλα για πλάκα και τις ανύπαρκτες καλύψεις στην άμυνα, μόνο αυτός ξέρει. Πάντως ο Σίλβα πρέπει να προβληματιστεί γιατί ο παίχτης φαίνεται εντελώς εκτός κλίματος ομάδος και φαντάζει σαν τεράστια ανορθογραφία, με αποτέλεσμα κάποιοι συμπαίχτες του που δεν χρησιμοποιούνται να θεωρούν δίκαια εαυτούς αδικημένους.