Έχει πλάκα η
προβλεψιμότητα των main stream αθλητικογράφων. Η κριτική στον Μίτσελ είναι ότι ξεκίνησε το
χθεσινό παιχνίδι με την ακατανόητη ταυτόχρονη χρησιμοποίηση των Γιαννούλη και
Μαζουακού και στο δεύτερο ημίχρονο, διορθώνοντας το λάθος του, κατέληξε σε
ορθόδοξο σχήμα με εξτρέμ , με την χρησιμοποίηση των Ντοσεβί – Αφελάι και έτσι
πήρε την αγχώδη νίκη. Φυσικά δεν καταλογίζουν μόνο αυτό στον Μίτσελ. Ο ισπανός
βαρύνεται για την έλλειψη τακτικής, για την κακή λειτουργία στα στημένα, για
προβληματικά αποδυτήρια.
Τέτοιου
είδους κριτική είναι η αναμενόμενη για κάθε προπονητή του οποίου η ομάδα δεν
περπατά για μια σειρά αγώνων. Αυτή όμως δεν είναι κριτική αλλά σκονάκι που το
βγάζουμε ανάλογα με την περίσταση.
Ας πάρουμε
τα πράγματα από την αρχή. Ο Ολυμπιακός εφέτος παρουσιάζει προβληματική εικόνα
στο πρωτάθλημα, είτε παίζει με το «καλό» του σχήμα, ας πούμε με ΠΑΟΚ, είτε
παίζει με αρκετούς αναπληρωματικούς, ας πούμε με τον ΠΑΣ. Ένα από τα
συστηματικά προβλήματά του είναι η κάλυψη στις πλευρές, όταν τα μπακ του
προωθούνται. Οι δημοσιογράφοι κραυγάζουν να κάνει κάτι γι αυτό. Όλοι βλέπουν
ότι η ομάδα διαθέτει δύο μπακ, Μαζουακού και Ομάρ, με μεγάλη ικανότητα στο
επιθετικό παιχνίδι. Τι πιο λογικό από το να γίνει μια δοκιμή με την
χρησιμοποίηση των αναπληρωματικών μπακ, Γιαννούλη και Σαλίνο πίσω απ’ αυτούς
για να κλειδώσουν οι καλύψεις. Ο Μίτσελ έκανε αυτό ακριβώς, στην αριστερή μόνο
πτέρυγα που ήταν και το πιο λογικό. Μήπως στο παρελθόν δεν είχε γίνει κάτι
παρόμοιο και με τον Χολέμπας;
Πρόθεση του
Μίτσελ ήταν να αξιοποιήσει τόσο την αμυντική ικανότητα, όσο και την επιθετική,
με πλαγιοκοπήσεις και καλές σέντρες, των Γιαννούλη και Μαζουακού. Από κει και
πέρα, η περιοχή γεμίζει με Μήτρογλου, Φουστέρ, Τσόρι και Κασάμι. Νομίζω;
Εμένα δε μου
φαίνεται καθόλου έλλειψη τακτικής το συγκεκριμένο σχέδιο. Από κει και πέρα, στο
ματς δεν παίζει μόνο ο Ολυμπιακός αλλά και ο Λεβαδειακός και το παιχνίδι
εξελίσσεται ως εξής: στο πρώτο λεπτό γίνεται επικίνδυνη επίθεση της Λιβαδειάς
από κει ακριβώς που υπάρχουν τα δύο μπακ. Η μπάλα βγαίνει κόρνερ και το κόρνερ
μπαίνει γκολ από αδράνεια των Σιόβα – Εντιγκά και ίσως Ρομπέρτο. Η δεύτερη
επικίνδυνη επίθεση της Λιβαδειάς γίνεται πάλι από την ίδια πλευρά και καταλήγει
στο σουτ του Ορτέγκα που αποκρούει ο Ρομπέρτο.
Όχι μόνο ο
Μίτσελ αλλά και εγώ ο άσχετος βλέπουμε ότι η χρησιμοποίηση των δύο μπακ ούτε
την κάλυψη κλειδώνει ούτε προσφέρει κάτι επιθετικά. Έτσι ο κόουτς κάνει την
αλλαγή στο ημίχρονο βγάζοντας τον Γιαννούλη και βάζοντας τον Ντοσεβί δεξιά και
τον Φουστέρ αριστερά, με τον Μαζουακού πια σαν αριστερό μπακ. Και τώρα ρωτάω
κάθε ειλικρινή δημοσιογράφο και όχι τους ψευταράκους που όλα τα ξέρουνε πριν να
γίνουν αλλά το λένε εκ των υστέρων. Σε ποιον λίγο σχετικό με μπάλα και ολυμπιακό
δεν περνούσε από το μυαλό ότι θα έπρεπε κάποτε να δοκιμάσει ο Μίτσελ το σχήμα
αυτό; Το δοκίμασε, δεν του βγήκε και το άλλαξε. Και όχι μόνο αυτό. Πέρασε μετά
και δεύτερο εξτρέμ και στο τέλος και δεύτερο σέντερ-φορ αλλάζοντας το σύστημα
σε 3-5-2.
Κατά την
ταπεινή μου γνώμη ο Μίτσελ διαχειρίστηκε το συγκεκριμένο ματς άριστα, γιατί
φρόντισε να έχει εναλλακτικές λύσεις, ικανές να αλλάξουν την ροή του αγώνα,
όπως έκανε πέρυσι στο πρώτο γύρο όταν διέθετε Κάμπελ, Βάις, Φουστέρ και Σαβιόλα
και ξεκινούσε συνήθως με δύο απ’ αυτούς συν τον Μήτρογλου.
Και τώρα
πάμε στο ψητό. Παίζει μπάλα ο Ολυμπιακός; Όχι. Άρα, δεν φταίει ο προπονητής γι
αυτό; Όχι απαραίτητα.
Για να μη
μιλάμε αόριστα για τακτικές και άλλα γενικά, ας πούμε τι βλέπουμε με τα μάτια
μας. Η ομάδα επιτίθεται σε οργανωμένη άμυνα και έχει δυσκολίες. Προσπαθεί από
τα πλάγια, προσπαθεί από τον άξονα, προσπαθεί πιέζοντας να κλέψει. Χωρίς να
παραβλέψω ότι αν είχαμε επιθετική τριπλέτα τους διαβόλους της Ατλέτικο θα
ήμασταν καλύτερα, ξυπνάω και λέω ότι με τους υπάρχοντες κερδίζουμε είκοσι
κόρνερ και άλλα τόσα φάουλ. Δεν είναι λογικό να βάλουμε δυο-τρία γκολάκια από
τα στημένα και να καθαρίσουμε το ματσάκι, αν φυσικά δεν φάμε άλλα τρία στις
αντεπιθέσεις, όπερ εστί το δεύτερο κεφάλαιο; Πώς γίνεται με συνολικά σαράντα ας
πούμε στημένα να έχουμε βάλει πέντε γκολ σε ομαδάρες στο CL και ο ΠΑΣ να μας δίνει τα κόρνερ για
πλάκα γνωρίζοντας ότι δεν θα απειληθεί; Η απάντηση είναι απλή. Το στημένο είναι
συγκέντρωση και επιθυμία, όπως η βολή και το ριμπάουντ στο μπάσκετ. Αν δεν
είσαι έτοιμος να συγκεντρωθείς και να ματώσεις μέσα στην περιοχή, θα βαράς
στημένα τρία ημίχρονα με πιθανότερο να δεχτείς παρά να βάλεις γκολ.
Πάμε τώρα
στις αντεπιθέσεις των αντιπάλων. Υπάρχουν δύο τρωτά εδώ. Το ένα είναι ότι
ανεβαίνουν ταυτόχρονα και τα δύο πλάγια μπακ αφήνοντας πίσω δύο παίχτες. Αυτή η
υπερφόρτωση είναι αποτέλεσμα της επιθετικής δυστοκίας που επισημάναμε
προηγουμένως. Φορτώνουμε μήπως έτσι επικρατήσουμε. Μένουν όμως μόνο τα δύο
σέντερ μπακ, με αποτέλεσμα και με τρεις μόνο παίχτες να φύγει μπροστά ο
αντίπαλος, να έχει παίχτη παραπάνω – άσε που έχουμε φάει γκολ και από δύο
παίχτες. Το άλλο τρωτό που είναι πασιφανές είναι οι ανύπαρκτες επιστροφές. Και
αυτό όμως είναι θέμα διάθεσης αλλά και φυσικής κατάστασης που το αφήνω για το
τέλος.
Άλλο θέμα
βασικότατο. Βγαίνει στην αντεπίθεση ο αντίπαλος με περισσότερους παίχτες και
του κλέβουμε τη μπάλα. Αυτή είναι η ευκαιρία μας να επιτεθούμε με καλές
προϋποθέσεις γιατί ο αντίπαλος βρίσκεται σε ανισορροπία. Εδώ όμως χρειάζεται
ταχύτητα. Λίγες, γρήγορες και σωστές πάσες. Εδώ όμως τι βλέπουμε; Εύκολες πάσες
λάθος, καθυστέρηση στην πάσα ή σωστή μακρινή μπαλιά που βγάζει παίχτη μπροστά
χωρίς να ακολουθεί κανένας. Οι παίχτες, αυτοί οι παίχτες που έχουμε, όχι της
Ρεάλ ή της Μπάγερν, δεν είναι άσχετοι ή αργοί, σε σχέση με τους αντιπάλους τους
του Εργοτέλη και του ΠΑΣ. Αυτό το απαράδεκτο επιθετικό τρανζίσιον οφείλεται σε
έλλειψη πρωτοβουλίας και ευθύνης. Με άλλα λόγια, οι παίχτες του Ολυμπιακού
κρύβονται.
Εν ολίγοις
θεωρώ ότι η εφετινή αδυναμία της ομάδας στο πρωτάθλημα δεν οφείλεται στην
ποιότητα του ρόστερ ή την τακτική αλλά στην διάθεση και την ψυχολογία. Εκεί
παρουσιάζεται σοβαρό έλλειμμα το οποίο επισημαίνουμε και στις προσωπικές
μονομαχίες όπου οι παίχτες μας έρχονται δεύτεροι, όπως στο χθεσινό ματς. Αυτό
φυσικά δεν σημαίνει ότι δε μπορούν να βοηθήσουν κάποιες προσθήκες παιχτών που
θα πρέπει όμως να διαθέτουν ηγετικά χαρακτηριστικά, δηλαδή θάρρος και
αυτοπεποίθηση που να παρασύρει και τους υπόλοιπους.
Αλλαγή του
προπονητή στην παρούσα φάση νομίζω ότι είναι δύσκολο να σώσει την παρτίδα.
Φυσικά, αν δεν αλλάξει η σημερινή κατάσταση, η αλλαγή είναι αναπόφευκτη. Όσο όμως
κερδίζουμε χρόνο με αποτελέσματα που δεν μας καταδικάζουν, έχουμε σοβαρές
ελπίδες αναστροφής.
Άφησα
τελευταία την φυσική κατάσταση. Ο Βασίλης Νούτσης προβληματίζεται σχετικά με τις
επιπτώσεις του ταξιδιού στην Αμερική. Η σκέψη δεν είναι αβάσιμη αλλά νομίζω ότι
εμείς, οι απέξω, δε μπορούμε να ξέρουμε αν στοίχισε ή δεν στοίχισε αυτή η κατά τα
άλλα ωραία περιπέτεια.
