ΟΔΥΣΣΕΑΣ Ο ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ

Ένας πεζεβέγκης μου έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό και απαίτησε να γράψω για τον Οδυσσέα τον Παιχταρά.

Τι να γράψεις για τον Οδυσσέα; Όλοι γνωρίζουν ότι είναι παιχταράς. Έχει το κοντρόλ του Μέσι και σου ξεφεύγει σαν τον άνεμο. Μπορεί να τον κυνηγάνε τρεις παίχτες μαζί - μαμά, μπαμπάς και νονά - και αυτός να μην το βάζει κάτω. Όταν δε μπορεί να ξεφύγει αμολάει ένα απίστευτο χαμόγελο που μαγεύει. Μένεις σύξυλος, νοιώθεις μια απέραντη θαλπωρή στην καρδιά και όταν συνέρχεσαι αυτός έχει γίνει πάλι άφαντος.

Δεν είναι απλά παιχταράς. Είναι φαντομάς. Ποτέ δεν κάνει δηλώσεις. Οι δημοσιογράφοι τον περιμένουν και εκλιπαρούν για μια μόνη του λέξη αλλά εκείνος δεν λέει ποτέ αυτό που θέλουν να ακούσουν. Είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα τα πει όλα και τότε οι δημοσιογράφοι θα μπορούν να γράψουν βιβλίο.

Δεν ξέρω αν θα παίξει στη Ρεάλ, στην Μπαρτσελόνα ή στη Μάντσεστερ. Δεν ξέρω αν θα καταχτήσει την κορυφή της Ευρώπης. Αυτό που ξέρω είναι ότι καταχτά όσους τον γνωρίζουν.

Γιώργος Σκιάνης

ΕΝΑΣ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Σήμερα είναι 11 Δεκεμβρίου και οι στόχοι  της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού για την περίοδο 2013 – 2014  έχουν εκπληρωθεί . Το πρωτάθλημα κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει ήδη κατακτηθεί και η υπέρβαση στην Ευρώπη ολοκληρώθηκε με την πρόκριση μας στους 16 στο C.L.

Τι μπορεί αυτή η ομάδα να πετύχει στην Ευρώπη ;

Είναι προφανές ότι ο βαθμός δυσκολίας στην διπλή συνάντηση του Μαρτίου θα είναι δυσθεώρητος με όποια ομάδα και αν κληρωθούμε . Ας  ανατρέξουμε όμως στα 6 παιχνίδια που δώσαμε στην φάση των ομίλων  για να δούμε τι μπορούμε να περιμένουμε στην συνέχεια.

Στον όμιλο μας είχαμε να αντιμετωπίσουμε την ομάδα με το μεγαλύτερο μπάτζετ στο κόσμο την Παρί , την ομάδα με την έκτη βαθμολογία στην Ευρώπη την  Μπενφίκα και την πρωταθλήτρια  Βελγίου  Άντερλεχτ.

Στα δύο παιχνίδια με το δυσκολότερο βαθμό δυσκολίας τα πήγαμε περίφημα. Στην Λισσαβώνα παίξαμε καλύτερα από την μεγάλη αντίπαλο μας ενώ στο Παρίσι σταθήκαμε εξαιρετικά στο πολύ δύσκολο  Α΄ ημίχρονο και φοβίσαμε  την Παρί στο Β ΄ όταν έπαιζε με 10 παίκτες  . Στις Βρυξέλλες μας πήγε εξαιρετικά το παιχνίδι και παρά το γεγονός ότι το αντιμετωπίσαμε με την λογική  του  “  όλα ή τίποτε  ”  χάρις σε ένα φανταστικό Μήτρογλου κάναμε μια πολύ μεγάλη νίκη.

Στην έδρα μας δείξαμε αδυναμίες στην πνευματική διαχείριση κατά την διάρκεια  και των τριών αγώνων . Χάναμε μάλλον  εύκολα την συγκέντρωση μας και τους αγωνιστικούς στόχους μας . Στο παιχνίδι  με την Μπενφίκα  εντός έδρας αλλά και στο  χθεσινό εικοσάλεπτο 65 -85 με την Άντερλεχτ  η έλλειψη καθαρού μυαλού έφτασε στα όρια του πανικού.

Ας μην μας διαφεύγει ότι πρόκειται για μια ολοκαίνουργια ομάδα που τα  συγκεκριμένα αρνητικά δικαιολογούνται απολύτως.

Σαν συμπέρασμα πιστεύω ότι η ομάδα δείχνει ότι μπορεί να σταθεί απέναντι στα μεγαθήρια της Ευρώπης αρκεί να μεγαλώσει τα διαστήματα με την υψηλή της απόδοση και να ελέγξει την συγκέντρωση της και στα 90 λεπτά του αγώνα.  Δεν αναφέρομαι σε πρόκριση στους 8 αλλά σε μια ποιοτική απόδοση με την αντίπαλο ομάδα όποια και αν είναι που θα μας επιτρέψει να κάνουμε όνειρα για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια στο επόμενο CL. 

Το πρώτο βήμα για την καθιέρωση μας σαν μια   σημαντική  μεσαίας  δυναμικότητας ομάδα στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έχει γίνει . Και αυτό όχι μόνο γιατί προκριθήκαμε στους 16 ,αλλά και για την συμμετοχή μας στο μεταγραφικό παζάρι και με την ταυτόχρονη πρόκριση της Εθνικής στο Μουντιάλ και με το λαμπερό  όνομα και την αίγλη του Μίτσελ ,ακόμη –ακόμη και με την διαφήμιση της UNICEF στην φανέλα μας.

ΡΟΛΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ

Είναι από τις αγαπημένες μου αυτοαπασχολήσεις να κάνω φανταστικούς διαλόγους με άτομα των οποίων εκτιμώ τη σκέψη. Ειδικά όταν δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, μια τέτοια άσκηση με βοηθάει αρκετά.

Ο χθεσινοβραδινός μου διάλογος ήταν με τον Νικολακό. Τελευταία ο κατά φαντασίαν φίλος μου δεν παραλείπει, αναφερόμενος στον Σάμαρη, να γράφει ότι δεν είναι κόφτης. Προσοχή! Δεν λέει ότι δε μπορεί να παίξει σαν κόφτης όπως διατείνονταν τόσοι και τόσοι πριν εδραιωθεί ο Ανδρέας στη θέση, λέει ότι δεν είναι κόφτης.

Η διατύπωση του Νικολακό με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υποστηρίζει πως ο Σάμαρης μπορεί να αποδώσει καλύτερα σε άλλη θέση που δεν την αναφέρει αλλά που σίγουρα συνδέεται με πιο δημιουργικό ρόλο. Δε νομίζω ότι ο δημοσιογράφος θεωρεί πως υπάρχει παίχτης του Ολυμπιακού που μπορεί να παίξει καλύτερα τη θέση του κόφτη από τον Σάμαρη. Δεδομένου ότι υπάρχουν αρκετοί ποιοτικοί παίχτες του Θρύλου που παίζουν στο χώρο μεταξύ κέντρου και επίθεσης, λογικό είναι να χρησιμοποιεί ο Μίτσελ τον Ανδρέα εκεί που τον έχει περισσότερο ανάγκη. Όταν λοιπόν λέει ο Νικολακό ότι ο Σάμαρης δεν είναι κόφτης μάλλον εννοεί ότι για τον ίδιο τον παίχτη θα ήταν καλύτερο να αγωνίζεται σε άλλη θέση που του ταιριάζει πιο πολύ. Κατά φυσική συνέπεια θα ήταν καλύτερα για τον Σάμαρη και για την πρόοδό του να αναζητήσει αλλού την τύχη του, τώρα που ανεβαίνουν οι μετοχές του κατακόρυφα.

Το πάω πολύ μακριά; Ίσως αλλά όπως θα προσέξατε οι συλλογισμοί που κάνω σ' αυτόν τον φανταστικό διάλογο έχουν μια συνέπεια. Και η συνέπεια είναι ότι στον Ολυμπιακό ο Σάμαρης, κατά Νικολακό, έχει ένα ρόλο που δεν του πολυταιριάζει. Εδώ λοιπόν διαφωνώ κάθετα.

Ποιος είναι τελικά ο ρόλος του κόφτη; Τα βασικά χαρακτηριστικά της θέσης είναι τα εξής : ο κόφτης κινείται βασικά στο χώρο μπροστά από την άμυνα και η κίνησή του είναι κυρίως οριζόντια και δευτερευόντως κάθετη. Κόβει μπάλες, κλέβει μπάλες, μαρκάρει, κάνει τα απαραίτητα φάουλ και δίνει χρόνο στους συμπαίχτες του να βρουν σωστές θέσεις στην αμυντική τους κίνηση. Όταν η ομάδα κερδίζει τη μπάλα στην άμυνα, παίρνει την πρώτη πάσα και ξεκινάει την επίθεση. Όσο πιο κομπλέ ανταποκρίνεται ο κόφτης σε αυτά τα καθήκοντα, τόσο καλύτερος παίχτης είναι.

Το ερώτημα είναι: διαθέτει ο Σάμαρης αυτά τα χαρακτηριστικά; Η δική μου απάντηση είναι ότι τα διαθέτει. Γιατί λοιπόν να μην παίξει κόφτης; Είναι υποτιμητικό; Μα και ο Γιάγια και ο Πίρλο και ο Μπουσκέτς κόφτες είναι. Δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι σώνει και καλά Γκατούζο ή Καρεμπέ! Άλλωστε του Ανδρέα δεν του λείπει ούτε ο τσαμπουκάς ούτε η δύναμη.

Και πάμε παρακάτω: η συμμετοχή του Σάμαρη στην ενδεκάδα προσφέρει και άλλες δυνατότητες στην ομάδα. Ο Μίτσελ βγάζει τον Σαλίνο, περνάει τον Μανιάτη δεξί μπακ, βάζει τον Εντιγκά κόφτη και δίνει στον Ανδρέα ρόλο πιο κοντά στην επίθεση. Με αυτή την αλλαγή η ομάδα γίνεται σαφώς επιθετικότερη, όταν αυτό είναι επιθυμητό.

Αυτό που χαρακτηρίζει την ομάδα του Μίτσελ είναι οι διακριτοί ρόλοι. Ο κόουτς έχει πλήρη εικόνα των χαρακτηριστικών των παιχτών του και τους χρησιμοποιεί όπως πρέπει. Από σχεδόν όλους παίρνει το καλύτερο. Θα έλεγα ότι αυτός που ψάχνεται ακόμη είναι ο Βάις.

Ας δούμε λίγο τα χαρακτηριστικά και τους ρόλους των παιχτών. Μανωλάς, Αβραάμ, Σιόβας είναι στόπερ. Ο Σαλίνο δεξί μπακ όπως και ο Παπάζογλου, ο Μπονγκ αριστερό. Ο Χολέμπας είναι πρωτίστως αριστερό μπακ αλλά είναι και πολύ καλό εξτρέμ. Κλασικοί κόφτες με σωστή οριζόντια κίνηση είναι ο Σάμαρης και ο Εντιγκά. Ο Μανιάτης και ο Γιαταμπαρέ κινούνται περισσότερο προς τα άκρα και συνεργάζονται περισσότερο με τους ακραίους. Ο Μασάντο κινείται από τα άκρα αλλά δουλεύει πολύ καλά και στον άξονα. Ο Τσόρι είναι ένας ποιοτικότατος μεσοκυνηγός που ανοίγει πολύ ωραία και ισορροπημένα το παιχνίδι ενώ πατάει και περιοχή. Ο Βάις είναι ακραίος κυνηγός αλλά συγκλίνει προς το κέντρο και αδυνατεί να βρει ισορροπία στα αμυντικά του καθήκοντα όπου πρέπει να επιτηρεί το αντίπαλο ακραίο μπακ και να βοηθάει τον δικό μας μπακ. Είναι ο παίχτης που θα έλεγα ότι κινείται κάπως χαοτικά στο γήπεδο. Ο Κάμπελ είναι δύναμη στα άκρα αλά μπορεί και σαν σέντερ φορ, το ίδιο και ο Ολαϊτάν. Ο Φουστέρ δεν είναι παίχτης γραμμής, ακόμη κι όταν τυπικά παίζει στα άκρα. Παίζει πίσω από το σέντερ φορ αλλά κινείται σε πολύ μεγάλο χώρο. Κλέβει μπάλες σε σημεία όπου μπορεί να βγάλει άμεση ασίστ ή που μπορεί να ξεκινήσει μια γρήγορη και αποτελεσματική αντεπίθεση. Είναι ο καλύτερος στην πρώτη γραμμή άμυνας. Ο Σαβιόλα είναι σαφώς καλύτερος σαν δεύτερο σέντερ φορ παρά σαν μοναδικός σέντερ. Ο Μήτρογλου είναι ο Μήτρογλου. Ο Σέποβιτς είναι σέντερ που ακόμη φαίνεται να υπολείπεται των άλλων, τουλάχιστον σε προσαρμογή.

Ο Μίτσελ έχει πολλά και καλά εργαλεία. Λένε ότι τον μάστορα τον κάνουν τα εργαλεία. Θα έλεγα ότι μάστορας είναι αυτός που ξέρει να χρησιμοποιεί τα εργαλεία.

Γιώργος Σκιάνης

ΟΙ ΜΗΧΑΝΟΔΗΓΟΙ

Μπαρτζώκας και Μίτσελ πάνε φέτος τις ομάδες τους τρένο. Μετά το εκτός έδρας ματς με τη Μάλαγα και παρά την αγχωτική νίκη με μια μεγάλη πάλι ανατροπή είχα γράψει ότι πλέον θα βλέπουμε τον κανονικό Ολυμπιακό. Όχι ότι δεν θα βάλει καινούργια πράγματα στο παιχνίδι του. Όχι ότι δεν θάχει σκαμπανεβάσματα. Θα είναι όμως η μεγάλη ομάδα που παίζει το παιχνίδι της και έχει ξεκάθαρους ρόλους για τους παίχτες της. Και εννοώ όλους τους παίχτες της.

Αυτό που βλέπουμε στον Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα, το βλέπουμε και στον Ολυμπιακό του Μίτσελ. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν σε ότι αφορά τις θέσεις των παιχτών, οι γραμμές δυναμώνουν, οι συνεργασίες βελτιώνονται. Ήδη είναι φανερό ότι μια αμυντική γραμμή με τερματοφύλακα Ρομπέρτο και μπροστά του Σαλίνο, Μανωλά, Σιόβα και Χολέμπας προσφέρει ασφάλεια αλλά και επιθετική στήριξη στο υψηλότερο επίπεδο.

Στο κέντρο Σάμαρης και Μανιάτης σε πρώτο πλάνο αλλά και Εντιγκά - Μασάντο κάνουν καλά τη δουλειά τους, ενώ στην επίθεση δεν είναι μόνο ο Μήτρογλου αλλά και οι Φουστέρ, Κάμπελ, Σαβιόλα, Τσόρι, Βάις και Ολαϊτάν που έχουν βρει χώρο και χρόνο.

Οι κόουτς Μπαρτζώκας και Μίτσελ έχουν πολλά κοινά αλλά και διαφορετικά χαρακτηριστικά. Είναι και οι δύο παθιασμένοι με αυτό που κάνουν, εύστροφοι, δίκαιοι με τους παίχτες τους, παρόντες κάθε στιγμή στη διάρκεια του παιχνιδιού. Δεν φοβούνται να πάρουν δύσκολες αποφάσεις.

Πέρασαν από δύσκολες καταστάσεις, από παρατεταμένη αμφισβήτηση. Κατάφεραν να αναστρέψουν το κλίμα, πρώτα ο Μπαρτζώκας, χωρίς να έχει διαλέξει αυτός το ρόστερ και μετά ο Μίτσελ, αφού πρώτα άλλαξε σημαντικά το ρόστερ. Σήμερα έχουν και οι δύο τα ρόστερ που θέλουν, ο μεν Μπαρτζώκας κάνοντας αποκλειστικά αυτός τις επιλογές, ο δε Μίτσελ συναινώντας σε μεγάλο βαθμό.

Οι δύο κόουτς είναι περίπου συνομήλικοι. Ποια είναι η διαφορά τους; Μα η διαδρομή τους στο χώρο. Ο Μίτσελ υπήρξε ένας κορυφαίος και εμβληματικός παίχτης της Ρεάλ και έζησε την αναγνώριση από τα νιάτα του. Βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου και καλλιεργημένος άνθρωπος, επέλεξε την καριέρα του σχολιαστή όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Δεν έχει πολλά χρόνια που ασχολήθηκε με την προπονητική. Το να κουβαλάς ένα βαρύ όνομα ποδοσφαιριστή είναι καλό και κακό όταν γίνεσαι κόουτς και μάλιστα όχι από την πρώτη στιγμή. Του βγάλανε την ταμπέλα του "σχολιαστή". Αποδείχθηκε ότι θα ήταν δικαιότερο να τον λέγανε "ποδοσφαιράνθρωπο" μέχρι να βρει τον χρόνο και τις συνθήκες να αναδείξει το προπονητικό του ταλέντο.

Ο Μπαρτζώκας υπήρξε ταλαντούχος μπασκετμπολίστας αλλά οι τραυματισμοί δεν τον άφησαν να κάνει καριέρα. Έτσι, από τα εικοσιτέσσερά του, ασχολήθηκε με το προπονητιλίκι. Πέρασε από όλα τα στάδια, από ομάδες νέων, από μικρές ομάδες τοπικών πρωταθλημάτων, από βοηθός προπονητή, μέχρι να αρχίσει να δείχνει το ταλέντο του σε ομάδες Α1 όπως η Ολύμπια της Λάρισας, το Μαρούσι και ο Πανιώνιος. Οι Αγγελόπουλοι, μεσούσης της οικονομικής κρίσης και κατόπιν αρχικών σκέψεων για αποχώρηση, τον εμπιστεύτηκαν, παίρνοντας το ρίσκο. Η κίνηση αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος ορθή. Σήμερα ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα ανήκει στην ελίτ και ο Μπαρτζώκας του Ολυμπιακού ομοίως.

Ποδόσφαιρο και μπάσκετ του Θρύλου έχουν τους μηχανοδηγούς τους. Μέχρι να έρθει η εποχή των αυτόματων πιλότων στα "αθλητικά τρένα", τέτοιοι κόουτς θα αξίζουν ένα μεγάλο μερίδιο της δόξας.

Γιώργος Σκιάνης

ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΜΙΤΣΕΛ

Είναι δύσκολο να είσαι καθημερινός σχολιαστής της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας του Ολυμπιακού. Όσο μεγάλος σύλλογος και να είναι ο Θρύλος, όσες δραστηριότητες και άλλα τόσα θέματα κι αν έχει, είναι σχεδόν αδύνατο για έναν καλό επαγγελματία δημοσιογράφο να κάνει κάθε μέρα καίρια σχόλια που να διαφοροποιούνται από τις κοινοτοπίες που γράφονται παντού.

Ο καλύτερος των καλυτέρων στο σχόλιο του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ο Κώστας Νικολακόπουλος. Μόνον ένας Λογαράς μπορεί να τον συναγωνιστεί αλλά αυτός δεν είναι επαγγελματίας και γράφει μόνον όταν δεν έχει αγροτικές, κτηνιατρικές, παππουδικές και συζυγικές υποχρεώσεις. Εντάξει, αυτό είναι άλλου παππά ευαγγέλιο. Στο θέμα μας.

Ο Νικολακό γράφει στην εφημερίδα και σε δύο blog κάθε μέρα. Αν υπολογίσεις και τους βιόρυθμους, τα προσωπικά και τα επαγγελματικά προβλήματα και γενικά όλα όσα μας απασχολούν και μας ταλαιπωρούν καθημερινά, είναι θεωρητικά και πρακτικά αδύνατον να είναι πάντα σωστός. Σήμερα είναι λάθος.

Στην ανάρτησή του στο blog του στην gazzetta.gr, αναφέρεται στα συν και πλην του Μίτσελ στο CL. Στα πλην χρεώνει τα κατά τη γνώμη του "πειράματα" του κόουτς. Δεν θα αναφερθώ στα προηγούμενα "πειράματα" αν και έχω σε όλα αντίλογο. Δεν το κάνω γιατί νομίζω ότι αρκεί το τελευταίο ματς με την Παρί για να καταδειχτεί ότι το σχόλιο του Νικολακό είναι τραβηγμένο.

Σε σχόλιό του πριν τον αγώνα είχε γράψει για την ευκαιρία που έπρεπε να δοθεί στο CL στον Κάμπελ, ανεξάρτητα από το "κομπλαρισμένο" πρόσωπο που είχε δείξει σε ένα άλλο ματς ειδικής κρισιμότητας, σε εκείνο με τον Παναθηναϊκό. Έκρινε, ορθώς, ο Νικολακό ότι το ματς με την Παρί είναι το κατάλληλο για το "πείραμα" (πείραμα και δοκιμή είναι πράγματα ταυτόσημα) γιατί δεν είναι οριακό για την πρόκριση. Πράγματι, η ευκαιρία αυτή εδόθη στον Κάμπελ και ο κοσταρικανός αντεπεξήλθε με απόλυτη επιτυχία. "Πείραμα" λοιπόν επιτυχές για το οποίο ο δημοσιογράφος δε λέει κουβέντα.

Πάμε τώρα στο άλλο "πείραμα" : αριστερή πλευρά με Μπονγκ και Χολέμπας. Ο Νικολακό επιλέγει το ματς της Εθνικής με τη Βοσνία όπου ο Χολέμπας έπαιξε μπροστά και χάσαμε. Αυτό όμως δεν ήταν το μοναδικό ματς που ο Χολέμπας έπαιξε μπροστά. Το "τρικ" το χρησιμοποιούσε και ο Ερνέστο, με πίσω τον Μαρκάνο. Φαντάζομαι την αντίρρηση του Νικολακό ότι ο Ερνέστο δεν χρησιμοποιούσε την συνταγή αυτή στην αρχική ενδεκάδα αλλά στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Έχει όμως τόση σημασία αυτό;

Ο Μίτσελ θεώρησε ότι η Παρί παίζει πολύ από δεξιά και θεώρησε ότι πρέπει να την θωρακίσει με δύο παίχτες που αμύνονται καλά στη γραμμή. Όπως σχολίασε και ο Νικοπολίδης, ο Φουστέρ αμύνεται καλά στον άξονα, όχι στη γραμμή. Για τον Βάις άστα καλύτερα. Ο Κάμπελ έπαιξε από την άλλη πλευρά. Ποιο δίδυμο λοιπόν κούμπωνε καλύτερα; Το Μπονγκ - Χολέμπας ασφαλώς.

Ο Χολέμπας είναι πολύ καλός και επικίνδυνος επιθετικά και το απέδειξε και στο συγκεκριμένο ματς. Ο Μπονγκ αποκτήθηκε για βασικός αριστερός μπακ και στο ματς που προηγήθηκε, αυτό με τον Πανθρακικό, προσωπικά τον είδα καλό και προέβλεψα την χρησιμοποίηση του διδύμου με την Παρί.
Θα μου πείτε, τότε γιατί έγινε αλλαγή ο Μπονγκ στο ημίχρονο και γύρισε ο Χολέμπας πίσω; Μα για να παίξει ο Βάις και να υπάρξει μια έξτρα λύση για γρήγορες αντεπιθέσεις αφού η ομάδα έχανε. Και για να το καταλάβουμε, στη συνέχεια αντικαταστάθηκε ο καλύτερός μας παίχτης ο Σαλίνο για να γυρίσει στη θέση του ο Μανιάτης και να παίξει ο Τσόρι. Αυτές είναι αλλαγές ταχτικής που γίνονται ανάλογα με την εξέλιξη του παιχνιδιού.

Ατυχές νομίζω το σημερινό σχόλιο του Νικολακό. Ακόμη και οι καλύτεροι έχουν τις κακές τους μέρες.

Γιώργος Σκιάνης

ΠΑΡΙ  -  ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Απέναντι σε μια κορυφαία ομάδα της Ευρώπης , και από τις υποψήφιες για τον  τίτλο  ο Ολυμπιακός στάθηκε εξαιρετικά. Όχι μόνο στο δεύτερο ημίχρονο που απέκτησε το πλεονέκτημα του παίκτη παραπάνω αλλά , κυρίως , στο πρώτο ημίχρονο.

Τι αλήθεια είδαμε σε αυτό το ημίχρονο ; Η Παρί έπαιξε ένα παιχνίδι με πολύ υψηλή κατοχή, εξαιρετική κυκλοφορία αλλά με ελάχιστες καλές και επικίνδυνες φάσεις για την άμυνα μας. Το μοναδικό γκολ που πέτυχε ήθελε αρκετά μεγάλη δόση τύχης για να περάσει μέσα από τα πόδια του Μπογκ να αλλάξει λίγο πορεία και να στρωθεί στον τεράστιο Ίμπρα για το 1-0.

Η ομάδα μας με τέλεια τακτική παίζοντας σκυλίσια άμυνα προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τις φορές που αποκτούσε την  κατοχή με πολύ γρήγορες επιθέσεις . Το πέτυχε αυτό καλύτερα από κάθε άλλο παιχνίδι με   την δημιουργία 3-4 εξαιρετικών ευκαιριών και κερδίζοντας πολλά στημένα που όμως δεν απέφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η ατομική απόδοση των παικτών έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα . Το κυριότερο είναι ότι μετά το γρήγορο γκολ , οι παίκτες μας συνέχισαν με πάθος και ενθουσιασμό το παιχνίδι και δεν πανικοβλήθηκαν.

 Από τους παίκτες μας θα σχολιάσω δύο . Τον εκπληκτικό Σαλίνο , για να ευλογήσω και τα γένια μου για αυτά που έγραφα το καλοκαίρι όταν οι μεγαλοδημοσιογράφοι τον έβλεπαν  πολύ soft αμυντικό και φαβορί για τον πάγκο , και στον Σάμαρη . Τα περισσότερα άρθρα για παίκτη του Ολυμπιακού την εφετεινή χρονιά ,μετά φυσικά από τον super  Μήτρογλου, έχουν γραφτεί για αυτό το νέο παιδί που ήρθε από το πουθενά και κέρδισε με την αξία του την φανέλα του βασικού στην ομάδα. Εχθές από τρεξίματα και πάθος τα πήγε πάλι εξαιρετικά. Κατά την γνώμη μου όμως είχε προετοιμάσει με το μυαλό του ένα παιχνίδι που δεν ταίριαζε στους χθεσινούς αντιπάλους μας. Όταν αποκτούσε την μπάλα προσπαθούσε να κάνει την  “ κάτι παραπάνω ποιοτική ενέργεια ” με αποτέλεσμα να χάνει έναν χρόνο και να βρίσκεται σε δύσκολη θέση . Αυτό το διόρθωσε αρκετά στο δεύτερο ημίχρονο και επειδή μας έχει δείξει ότι δουλεύει πολύ με το μυαλό του είμαι βέβαιος ότι δεν θα το επαναλάβει.

Στο δεύτερο ημίχρονο όταν αποκτήσαμε το πλεονέκτημα του παίκτη παραπάνω βελτιώσαμε την κατοχή αλλά αυτό δεν μεταφράστηκε σε περισσότερες ευκαιρίες διότι η Παρί έκλεισε τους χώρους που μας επέτρεπαν στο ημίχρονο τις γρήγορες επιθέσεις . Κερδίσαμε πολλά στημένα χωρίς να τα αξιοποιήσουμε , εκτός βέβαια από το γκολ που βάλαμε. Η αλλαγή του Ίμπρα νομίζω ότι έδωσε την ευκαιρία στην αμυντική δυάδα να ανακουφιστεί  αλλά και να χαλαρώσει λίγο, που ίσως μας στοίχισε και το δεύτερο γκολ . Βέβαια το παιχνίδι με τον υψηλό ρυθμό που είχε στέρεψε από δυνάμεις τους παίκτες με την προφανή επίπτωση των αργών επισττροφών  και άμβλυνε την συγκέντρωσή τους  στα τελευταία λεπτά .

Τι να πω για τον Μίτσελ ; Παντού παίρνει 10 με τόνο ! Στο διάβασμα της αντίπαλης ομάδας, στο στήσιμο της ομάδας μας , στην τακτική , στην διαχείρηση του παιχνιδιού  και  στην ψυχολογική προετοιμασία  ενός τρομερά δύσκολου παιχνιδιού. Τον συγκρίνω με εκείνο τον Μίτσελ που μόλις είχε έρθει στην ομάδα στα παιχνίδια με την Λεβάντε και νομίζω ότι πρόκειται για διαφορετικό άνθρωπο .

Όλα καλά λοιπόν παρά την ήττα εκτός από δύο πολύ δυσάρεστα .  Αναφέρομαι στον τραυματισμό του Μήτρογλου που το θεωρώ πολύ μεγάλο πλήγμα για την ομάδα αλλά και στην απουσία του Μανιάτη , του καλύτερου κατά την γνώμη μου παίκτη του χθεσινού παιχνιδιού, από το μεγάλο παιχνίδι με την Άντερλεχτ.

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΙΤΣΕΛ ΚΑΙ Η ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ

Όταν πρόκειται να σχολιάσω ένα παιχνίδι, επικεντρώνομαι σε αυτό που μου φαίνεται κυρίαρχο και σημαντικό είτε από θετική είτε από αρνητική άποψη. Στο χθεσινό παιχνίδι με την Παρί, το σημαντικό για μένα ήταν η θρησκευτική προσήλωση των παικτών του Ολυμπιακού στο πλάνο που είχε σχεδιάσει ο προπονητής τους, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο.

Η Παρί έδειξε και χθες ότι είναι ομαδάρα και όχι μόνο άθροισμα ποιοτικών και ακριβοπληρωμένων παικτών. Στο πρώτο ημίχρονο είχε εκπληκτική κυκλοφορία και συντριπτική κατοχή μπάλας. Παρ' όλα αυτά, ο αμυνόμενος Θρύλος είχε περισσότερες τελικές. Αυτό οφείλεται στην εξαιρετική συνολική αμυντική προσπάθεια και στη γρήγορη και ακριβή αξιοποίηση των κερδισμένων μπαλών, όταν ο αντίπαλος είχε ανεβάσει πολλούς παίκτες στην επίθεση. Αυτός είναι ένας τομέας που σε προηγούμενα παιχνίδια του CL δεν είχε πάρει καλό βαθμό η ομάδα μας. Κερδίζαμε αρκετές μπάλες από κλεψίματα αλλά τις αξιοποιούσαμε σε πολύ μικρό ποσοστό.

Ένας άλλος τομέας που δείχνει την πιστή τήρηση του πλάνου είναι η αποφυγή των εις βάρος μας στημένων. Δώσαμε λίγα κόρνερ και φάουλ σε επικίνδυνες θέσεις διότι γνωρίζαμε την ικανότητα της Παρί σε αυτές τις φάσεις.

Η πιστή εφαρμογή του πλάνου δείχνει με τρόπο αδιαμφισβήτητο ότι ο Μίτσελ χαίρει της πλήρους και άνευ αστερίσκων εμπιστοσύνης των παικτών του, πράγμα που είναι το άλφα και το ωμέγα σε μια ομάδα.

Σε ότι αφορά την απόδοση των παικτών θα πρέπει να επισημάνουμε ότι όλοι ήταν αποφασισμένοι να ανταποκριθούν στο ρόλο τους. Θέλω να κάνω ιδιαίτερη μνεία για τον Σαλίνο που αποδεικνύεται μπακ πολύ υψηλού επιπέδου. Απροσπέλαστος, δυνατός, ταχύτατος, αλτικός, ξέρει μπάλα, συνεργάζεται καλά και κυρίως μάχεται, δίνοντας το παράδειγμα και στους συμπαίχτες του.

Γενικά πάντως δεν πρέπει να έχουμε παράπονο. Αυτή η ομάδα, από τον προπονητή μέχρι τον τερματοφύλακα, απαρτίζεται από μαχητές. Για να θυμηθούμε και λίγο τον μπαρμπα - Νίκο, δεν είμαστε τιτίκες. Γι αυτό και η πρόκριση θα γίνει δική μας.

Γιώργος Σκιάνης

Ο ΜΕΤΖΑΝΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ

Άδοξα λήγει η περιπέτεια του αλγερινού στο λιμάνι. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα μάθουμε την αληθινή του αξία, όσο και αν το λίγο που έπαιξε δεν μας έπεισε. Γενικά πάντως υπάρχει ένα θέμα με τους ξένους σέντερ μπακ που έρχονται στον Ολυμπιακό, από την εποχή ακόμη των ελληνοποιήσεων.

Θα θυμίσω σύντομα μερικές περιπτώσεις. Ο Ρολάν Κουρμπίς, αν και ήρθε σαν μεγάλο ταλέντο από την Γαλλία, δεν έπαιξε ποτέ στην ομάδα. Γύρισε στην πατρίδα του όπου διακρίθηκε και έγινε και καλός προπονητής. Ο μεγάλος Περσίδης ήρθε από την Ραπίντ Βιέννης σαν σπουδαίο σέντερ μπακ αλλά δεν σταδιοδρόμησε σε αυτή την θέση λόγω της ύπαρξης του δυνατού ελληνικού δίδυμου Σιώκου - Γκλέζου. Ο Περσίδης έπαιξε τελικά αμυντικό χαφ όπου διέπρεψε.

Στη σύγχρονη εποχή, ο Μπερμούδες, "το σώμα", el padron, ο τριπλομάσελος αρχηγός της Μπόκα ήρθε, τα πήρε και δεν ακούμπησε. Ο πανύψηλος μαροκινός Ουαντού ήρθε και έφυγε σχεδόν αμέσως με ψυχολογικά προβλήματα. Ο πολύ αγαπητός στους γαύρους Μοντέστο έπαιξε ελάχιστα σαν σέντερ μπακ. Αντίθετα, διακρίθηκε ιδιαίτερα σαν αμυντικό χαφ. Ο Κοντρέρας που είχε καταπλήξει στον ΠΑΟΚ, έπαιξε μια χρονιά, πρόσφερε λίγα πράγματα και έλυσε το συμβόλαιό του.

Οι δύο παιχταράδες που άφησαν εποχή και αποτελούν εξαίρεση σε αυτή τη σειρά των αποτυχιών ήταν ο Νοβοσέλατς των αρχών της δεκαετίας του '80 και ο τεράστιος Μέλμπεργκ. Πρόσφερε αρκετά πράγματα ως αξιόπιστη εναλλακτική λύση και ο Ζεβλάκοφ που έπαιζε και στα άκρα. Άλλος ένας παίχτης που έπαιζε και στα άκρα, ο Μαρκάνο, άφησε πολύ καλές αναμνήσεις σαν αριστερό μπακ και όχι σαν κεντρικός αμυντικός. Ο χρυσοπληρωμένος Ραούλ Μπράβο ήρθε και σαν κεντρικός αμυντικός αλλά δεν έπαιξε εκεί σχεδόν καθόλου. Ο Ντρασένα ήρθε νεαρός σαν δανεικός, δεν έβγαλε μάτια και δεν τον κράτησε η ομάδα και αργότερα έπαιξε καλά στην Φενέρ Μπαξέ και στην εθνική Βραζιλίας.

Είναι νομίζω φανερό ότι το να πιάσει ξένος σέντερ μπακ στον Θρύλο είναι εξαιρετικά δύσκολο. Ο λόγος, κατά την άποψή μου, είναι ότι σε αυτή τη θέση υπάρχουν πολύ καλοί έλληνες ποδοσφαιριστές ενώ στις άλλες θέσεις που απαιτείται ακόμη καλύτερη γνώση των βασικών του ποδοσφαίρου και ικανότητα κατανόησης της τακτικής, οι ξένοι που διαθέτουν ανώτερη ποδοσφαιρική παιδεία έχουν πλεονέκτημα. Ένας συμπληρωματικός λόγος είναι ότι επειδή ακριβώς δεν στεριώνουν εύκολα οι ξένοι σέντερ μπακ, οι έλληνες που μακροημερεύουν γίνονται κατεστημένο και ιδιότυπο λόμπι. Ποιος ξεχνάει τι τράβηξε από την παρέα του Ανατολάκη ο φουκαράς ο Ουαντού αλλά ακόμη και ο ιδιόρρυθμος θρακιώτης Άντζας που αντιμετωπίστηκε ολίγον σαν ξένος.

Όλα αυτά φαίνονται σαν "κουβέντα να γίνεται" αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Νομίζω ότι οποιαδήποτε επένδυση σε ξένο παίχτη για τη συγκεκριμένη θέση πρέπει να ελέγχεται πολλαπλά.

Γιώργος Σκιάνης

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΣΠΑΡ ΧΑΟΥΖΕΡ

Η απόλυτη καθιέρωση του Σάμαρη στον Ολυμπιακό είναι όντως η μεγάλη φετινή έκπληξη του πρωταθλήματος υπό την έννοια ότι ελάχιστοι ως κανείς περίμεναν αυτή την εξέλιξη. Έχω γράψει ότι προσωπικά δεν περίμενα κάτι το ιδιαίτερο από τον Ανδρέα, με βάση τις εμφανίσεις του στον Πανιώνιο. Από την ομάδα της Νέας Σμύρνης είχα ξεχωρίσει τον Κολοβό. Όμως...

Όμως για να έρθει ο Σάμαρης στον Ολυμπιακό, με τον προγραμματισμό που υπάρχει τώρα στην ομάδα, είχε περάσει από κρησάρα.Είχε γίνει σκάουτινγκ και το κυριότερο, υπήρχαν σίγουρα πληροφορίες μέσα από την ομάδα για το ταλέντο του, τον χαρακτήρα του, την ψυχική και πνευματική του ωριμότητα. Πολύ καλά λόγια για τον Ανδρέα, για παράδειγμα, είχα ακούσει από τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο.

Δεν βρέθηκε λοιπόν ο Σάμαρης στον Ολυμπιακό από το πουθενά. Αν ήταν είκοσι χρονών θα έλεγα ότι επρόκειτο για μια κίνηση με το βλέμμα στο μέλλον, όπως έγινε με Κολοβό, Μπουχαλάκη και Τζανακάκη. Αν βγούνε καλώς, αν δεν βγούνε δεν πειράζει. Είναι νέοι και πρέπει να δοκιμαστούν. Ο Σάμαρης όμως είναι εικοσιτέσσερα. Για να έρθει στο λιμάνι, πρέπει να είχε κάτι παραπάνω από απλό ταλέντο. Συνεπώς, εκτός από τον Μίτσελ που τον ανέδειξε, αξίζουν συγχαρητήρια και αυτοί που τον έφεραν στην ομάδα που δεν βλέπω να αναφέρονται πουθενά.

Φεύγω από τον Σάμαρη και πάω σε άλλον παίχτη που μου άρεσε προχθές και ας άκουσε, όπως γράψανε, τα σχολιανά του από τον Μίτσελ στο ημίχρονο. Φαντάζομαι ότι κατσαδιάστηκε για την φάση του γκολ.

Μιλάω φυσικά για τον Μπονγκ. Μου φάνηκε πολύ φρέσκος, γεμάτος ενέργεια και έτοιμος να διεισδύσει από τα πλάγια, να συνεργαστεί και να απειλήσει. Δεν θα μου φαινόταν καθόλου κακή ιδέα να συνθέσει με τον Χολέμπας την αριστερή πτέρυγα στο ματς με την Παρί. Όπως δε θα μου φαινόταν κακή ιδέα να παίξει ο Σάμαρης πιο μπροστά, σαν πλέι μέικερ, με τους Εντινγκά και Μανιάτη πίσω του.

Φυσικά ο Μίτσελ είναι εκείνος που γνωρίζει ποιοι πρέπει να παίξουν. Το καλό είναι ότι έχει πολλές και καλές επιλογές οι οποίες μπορούν να χρησιμεύσουν και στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Ίδωμεν.

Γιώργος Σκιάνης

ΒΙΤΣΙΟ Ή ΤΙ;

Μέχρι το προχθεσινό ματς με τη Μάλαγα, έγραφα με το ζόρι για τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Όχι φυσικά γιατί δεν αξίζει η ομάδα αλλά γιατί είχα την πεποίθηση ότι αυτό που βλέπαμε δεν προσφερότανε ακόμη για εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με την πορεία της ομάδας την εφετινή σεζόν.

Προχθές ένοιωσα ότι είδα κάτι από αυτό που θα βλέπουμε από δω κι εμπρός. Τι άλλαξε; Μα τι άλλο. Είδα τον κανονικό Σπανούλη! Η ομάδα με τον κανονικό Σπανούλη είναι ο Ολυμπιακός των τελευταίων χρόνων. Κάτι σπέσιαλ. Κάτι ξεχωριστό. Η ομάδα χωρίς τον κανονικό Σπανούλη είναι μια πολύ καλή ομάδα σαν τις άλλες πολύ καλές ομάδες.

Δεν αναφέρομαι στην απόδοση του Σπανούλη. Είναι ματς που ο αρχηγός δεν πάει καλά. Είναι όμως εκεί. Όλη η ομάδα παίρνει ενέργεια και σιγουριά από την παρουσία του, ενώ οι αντίπαλοι αμφιβάλλουν ακόμη και όταν προηγούνται με δεκαπέντε. Ο ψυχισμός του Σπανούλη είναι ανεπανάληπτος, είναι το μεγαλείο ενός Ολύμπιου Θεού.

Ε λοιπόν, αυτός ο μοναδικός παίχτης, εμφανίστηκε φέτος, για πρώτη φορά, χθες. Και φυσικά εμφανίστηκε για να μείνει μέχρι τη λήξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων, εφόσον είναι γερός και δυνατός.

Ο προχθεσινός θα είναι ο Ολυμπιακός που θα βλέπουμε από δω κι εμπρός. Θα υπάρξουν ματς που θα είναι πολύ καλύτερος, θα είναι κι άλλα που θα παρουσιαστεί χειρότερος. Θα είναι όμως πλήρως αναγνωρίσιμος.

Φυσικά και θα μπουν καινούργια συστήματα και συνεργασίες. Η κατάσταση των παιχτών θα έχει πάνω και κάτω με την ελπίδα και την προσμονή να δικαιωθεί ο σχεδιασμός που θέλει την ομάδα σε φουλ φόρμα όταν κρίνονται οι τίτλοι.

Όσο για τις ανατροπές; Δεν πρόκειται για βίτσιο ούτε για σατανική σύμπτωση. Και δεν είναι κάτι καινούργιο για την ομάδα αυτή η οποία διαχειρίζεται έτσι την ενέργειά της που βγαίνει κυρίως στην άμυνα. Ξεκινάει το παιχνίδι με την πνευματική, ψυχική και φυσική ενέργεια στο 60%. Αν αυτό αρκεί για προβάδισμα έχει καλώς, αν και τότε ακόμη υπάρχει ο κίνδυνος μιας μεγαλύτερης χαλάρωσης που ξαναβάζει τον αντίπαλο στο παιχνίδι, βλέπε Μπάγερν. Αν ο αντίπαλος πάρει κεφάλι, τότε ο συναγερμός χτυπάει μόλις πλησιάζουμε σε διαφορές που δε μπορούν να μαζευτούν και πάει λέγοντας. Συνήθως τα παιχνίδια κρίνονται στο τελευταίο δεκάλεπτο όπου ο Θρύλος είναι απόλυτα συγκεντρωμένος και ο αντίπαλος σαστισμένος.

Σας έδωσα ένα preview και του φετινού έργου. Η πιθανότητα να αλλάξει το σενάριο; Μικρή αλλά υπαρκτή. Ποτέ μην πεις ποτέ.

Γιώργος Σκιάνης 

Ο ΣΩΣΤΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΣ

Ο σωστός φωτισμός είναι πρωτευόντως γνωστικό και δευτερευόντως αισθητικό ζήτημα. Η σωστή έρευνα απαιτεί να φωτίζεις με πολλούς τρόπους τα γεγονότα και τα στοιχεία. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει αντιληπτή και η λογική των αντιφάσεων που πολύ συχνά οδηγεί τη σκέψη μας σε αδιέξοδο.

Αυτός ο πρόλογος μου φάνηκε απαραίτητος πριν αναλύσω το φαινόμενο "Εθνική Ελλάδας". Ένα φαινόμενο που μας έχει εκθέσει όλους, όχι γιατί είμαστε προκατειλημμένοι αλλά γιατί αδυνατούμε να καταλάβουμε την διαλεκτική του.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το μακράν πρώτο κριτήριο για την αξιολόγηση μιας ομάδας ποδοσφαίρου είναι τα αποτελέσματα. Η Εθνική ομάδα, από το 2002 μέχρι σήμερα έχει πετύχει άριστα αποτελέσματα που της έχουν δώσει πέντε προκρίσεις στις μεγάλες διοργανώσεις και την έχουν διατηρήσει σταθερά στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης. Θα αντιληφθούμε καλύτερα τη σημασία αυτού του επιτεύγματος, αν πάρουμε υπόψιν ότι μέχρι το 2002 είχαμε μόνο δύο προκρίσεις στις μεγάλες διοργανώσεις.

Γεγονός είναι επίσης ότι αυτά τα δώδεκα χρόνια που διακρίνεται η Εθνική μας παίζει το ίδιο στιλ ποδοσφαίρου. Εξαιρετική αμυντική λειτουργία με πίεση στον αντίπαλο, κλείσιμο των διαδρόμων και σωστή ισορροπία ενώ οι επιθέσεις γίνονται με βαθιές μπαλιές ή προώθηση από τα άκρα. Γρήγορη ανάπτυξη με κυκλοφορία σε όλο το γήπεδο σπάνια θα δεις από την ελληνική ομάδα.

Το στιλ αυτό είναι πλέον σήμα κατατεθέν για τις ελληνικές εθνικές ομάδες όλων των ηλικιών. Είναι η ελληνική σχολή ποδοσφαίρου. Θα πρέπει να επισημάνουμε τα επίσης καλά αποτελέσματα που φέρνουν οι νέοι και οι ελπίδες, παίζοντας με αυτόν τον τρόπο.

Μέχρις εδώ όλα καλά. Θα έπρεπε να είμαστε όλοι οι έλληνες φίλαθλοι ευτυχισμένοι με αυτή την κατάσταση. Δεν είμαστε όμως. Μέχρι τα μπαράζ με την Ρουμανία, σε αυτή την προκριματική φάση, τα περισσότερα παιχνίδια της Εθνικής ήταν για κλάματα και για βαθύ ύπνο. Πώς να δει κανείς ένα παιχνίδι με το Λιχτενστάιν που λήγει μισό - μηδέν με τα χίλια ζόρια; Έτσι αυτή η ομάδα μας περνάει από τις κατάρες στους διθυράμβους στο άψε-σβήσε και μετά συνειδητοποιούμε ότι έχουμε εκτεθεί, ότι άλλα λέγαμε χθες.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Θα δώσω τη δική μου προσέγγιση. Το συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού βασίζεται πρωτίστως στη στρατηγική και στις ειδικές ικανότητες κάποιων παιχτών. Οι ίδιοι οι παίχτες το απολαμβάνουν μόνον όταν ο αντίπαλος είναι ομάδα πρωτοβουλίας που τους βάζει δύσκολα και πρέπει να αντιδράσουν δίνοντας το εκατό τοις εκατό και έχοντας απόλυτη προσήλωση στο πλάνο, όπως ας πούμε στα μπαράζ με τη Ρουμανία. Παίζοντας με το Λιχτενστάιν, την Λετονία και την Λιθουανία, οι παίχτες κάνουν αγγαρεία. Δεν ευχαριστιούνται το ποδόσφαιρο που παίζουν.

Ένα άλλο μειονέκτημα αυτού του στιλ παιχνιδιού είναι ότι μπορεί να αποκλείσει παίχτες που και θέαμα μπορούν να δώσουν αλλά και ταχύτητα στην ανάπτυξη. Είναι γνωστό ότι ο Φετφατζίδης είναι τέτοιος παίχτης. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Φετφατζίδης έχει αμυντικές αδυναμίες. Πώς μπορείς να κρύψεις τις αδυναμίες του Φετφατζίδη, όταν παράλληλα πρέπει να κρύψεις και την αδυναμία του Κατσουράνη να τρέξει; Θέλεις τον Σαλπιγγίδη και τον Σαμαρά να κάνουν διπλά και τριπλά τρεξίματα.

Για να καταλάβει κανείς καλύτερα αυτές τις διαφορές ας πάρει τον Ολυμπιακό του Ζαρντίμ από τη μια και τον Ολυμπιακό του Ερνέστο και του Μίτσελ από την άλλη. Ο Ζαρντίμ, με χειρότερο υλικό ασφαλώς, έπαιζε ένα ποδόσφαιρο που έμοιαζε με εκείνο της Εθνικής. Χρησιμοποιούσε απαρέγκλιτα σαν αμυντικό χαφ τον Μοντέστο που έδινε καλύτερη αμυντική ισορροπία στην ομάδα. Όταν ήρθε ο Μίτσελ χρησιμοποίησε τον Φέισα γιατί έδωσε μεγαλύτερο βάρος στην ανάπτυξη της ομάδας. Αποδείχτηκε ότι ο Μίτσελ ευαγγελίζεται ένα ποδόσφαιρο που το γουστάρουν περισσότερο οι παίχτες και δεν τους χαλάει να ρίχνουν εξάρες και πεντάρες στην SL.

Αν λοιπόν θέλουμε ένα πιο γουστόζικο ποδόσφαιρο, μια μπάλα που θα φτιάχνει και τον φίλαθλο χωρίς να περιμένει μόνο τη μεγάλη πρόκριση για να χαρεί, θα πρέπει να τροποποιηθεί κάπως αυτό το στιλ ώστε να δίνει μεγαλύτερη χαρά και στους αγωνιζόμενους και στους φιλάθλους.

Δεν θέλω να επαναλάβω ότι η επιμονή στην κλισέ αγωνιστική ταχτική φαίνεται να υποκρύπτει και διάθεση προστασίας συγκεκριμένων παιχτών. Αναφέρομαι μόνο στις επιπτώσεις αυτής της συμπεριφοράς. Τώρα πάμε Βραζιλία. Άρα δεν έχουμε παρά να περιμένουμε.

Γιώργος Σκιάνης   

ΤΗΝ ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΦΟΡΑΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ

Στον Τρωικό πόλεμο, επειδή ο ελληνικός στρατός είχε φτάσει σε αδιέξοδο με την άρνηση του Αχιλλέα να αγωνιστεί, ο Πάτροκλος φόρεσε την πανοπλία του φίλου του για να τρομάξει τους Τρώες. Το αποτέλεσμα ήταν θλιβερό. Ο Πάτροκλος έπεσε από το σπαθί του Έκτορα γιατί δεν ήταν Αχιλλέας.

Στο χθεσινό παιχνίδι, η Εθνική έπαιξε εξαιρετικά. Η πρόκριση ήρθε εύκολα γιατί οι έλληνες χρησιμοποίησαν όλα τα όπλα τους :

Κανείς παίχτης δεν κρύφτηκε. Όλοι έτρεξαν. Εντέλει φόρεσαν την πανοπλία εκείνοι που την άξιζαν.
Το στήσιμο της ομάδας ήταν ιδανικό γι αυτό το παιχνίδι. Κλείσαμε όλους τους διαδρόμους και βγαίναμε πάντα πρώτοι πάνω στη μπάλα. Έτσι κερδίσαμε και αρκετές μπάλες που μας βγάλανε στην κόντρα. Αν ήμασταν λίγο καλύτεροι στις τελικές αποφάσεις, θα είχαμε βάλει και άλλα γκολ.

Η αμυντική μας γραμμή ήταν πάλι εκπληκτική. Φάγαμε γκολ από διαβολική σύμπτωση και δεν το υπολογίζω. Ο Τοροσίδης πολύ σταθερός αμυντικά, χωρίς να φτάσει τα υψηλά του στάνταρ επιθετικά. Ο Παπασταθόπουλος Μπόμπι Μουρ. Ο Σιόβας εγγύηση, εμπνέει πια μεγάλη σιγουριά. Για τον Χολέμπας τι να πεις; Τον χαζεύεις. Αμυντικά και επιθετικά φοβερός. Οι ρουμάνοι θα τον βλέπουν για καιρό στον ύπνο τους.

Στο κέντρο, ο Τζιόλης βοήθησε με τον γνωστό του τρόπο, σαν στήριγμα για την κυκλοφορία της μπάλας και αμυντικά σαν σύρτης. Ο Μανιάτης κατάπιε πάλι άπειρα χιλιόμετρα. Ο Καραγκούνης, όσο άντεχε, έπαιξε σαν εικοσάρης. Αλλά και όταν ήταν εικοσάρης, τόσο άντεχε. Ήταν συγκλονιστικός σε πάθος αλλά και καθαρό μυαλό. Με μια σπουδαία μπαλιά στο γκολ του Μήτρογλου.

Μπροστά, ο Σαμαράς δεν ήταν μόνο μπροστά. Ήταν παντού όπως πάντα. Απίστευτες δυνάμεις, ως συνήθως ο κύριος μοχλός ανάπτυξης της ομάδας, αυτή τη φορά μαζί με τον Χολέμπας. Όπως παρατήρησε σε πρόσφατο άρθρο του ο Νικολακόπουλος, κάτι του λείπει στο τέλος. Μοιάζει σα να περιμένει κάποια κίνηση από τους συμπαίχτες του που δεν την βλέπει και έτσι κρατάει τη μπάλα και σπαταλάει πολλές από τις αξιόλογες προσπάθειες του. Για τον Μήτρογλου μιλάνε τα έργα του. Σε κάθε παιχνίδι ανεβάζει την τιμή του. Ίσως κανείς μας δε μπορεί να φανταστεί πόσο ψηλά θα φτάσει αυτό το παλικάρι. Ο Σαλπιγγίδης έδειξε πάλι φοβερή διάθεση, βοήθησε και έτρεξε παντού αλλά δεν φάνηκε, αυτή τη φορά, επιθετικά.

Οι ρουμάνοι έχουν τελικά μια μέτρια ομάδα. Δεν έδειξαν τίποτα που να δικαιολογεί την αισιοδοξία τους πριν τα παιχνίδια. Αυτό δείχνει ότι έχουν μικρύνει και σα νοοτροπία. Δεν ξέρουν ποιοι πραγματικά είναι. Πήραν αναπόφευκτα αυτό που τους άξιζε. Μια θέση στον καναπέ.

Γιώργος Σκιάνης

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΠΛΑΚ ΤΖΑΚ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΟΜΜΑΤΟΣ

Θεωρώ το σημερινό παιχνίδι πολύ πονηρό. Είναι σίγουρο ότι οι Ρουμάνοι το θέλουν πάρα πολύ αλλά, όπως καλά γνωρίζουμε, όταν μια ομάδα δεν έχει το μέταλλο του νικητή, αυτή η πίεση εύκολα καταλήγει μπούμεραγκ.

Οι έλληνες παίχτες έχουν πολλούς λόγους να θέλουν αυτό το παιχνίδι. Κακά τα ψέμματα, ο πρώτος λόγος είναι προσωπικός : κάθε μουντιάλ είναι βιτρίνα, είναι πασαρέλα για τους παίχτες και οι μάνατζερ τρίβουν χέρια και σηκώνουν μανίκια. Επίσης τα παιδιά, παρά την κρίση, όλο και κάτι θα πάρουν από ευρώπουλα. Ο δεύτερος λόγος είναι η εθνική υπερηφάνεια, η δόξα και η αναγνωρισιμότητα. Βέβαια αυτό το δεύτερο είναι σχεδόν εφήμερο. Μετά το EURO 2004 οι φανέλες Χαριστέας είχαν κάνει sold out αλλά πριν αλέκτωρ φωνήσαι ο φουκαράς ο Χαριστέας είχε γίνει πάλι παλτό, άχρηστος και για τα μπάζα.

Σ' αυτό ειδικά όμως το ματς υπάρχει και τρίτος λόγος, ίσως ο σπουδαιότερος : είναι η χρυσή ευκαιρία για τα παιδιά μας, τον Μήτρογλου και την παρέα του, να προσφέρουν στους απανταχού καζινόβιους, τζογαδόρους αλλά και απατεώνες, τον Άγιο που τους λείπει. Ο Άγιος Μπλακ Τζακ. Ο κατά κόσμον Πιτσούρκα που δεσμεύτηκε δημοσίως ότι αν αποκλειστεί η Ρουμανία θα γίνει καλόγερος.

Θα μου πείτε ότι ο Πιτσούρκα είναι σεσημασμένος απατεώνας, πιάστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε. Μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στον λόγο του; Και λέω εγώ : γιατί όχι; Και ο Εφραίμ δεν πήγε φυλακή; Πολλοί καλόγεροι έχουν περάσει από την στενή. Ελπίζω λοιπόν βάσιμα ότι από αύριο θα αρχίσει η συζήτηση για να καθιερωθεί η δεκάτη ενάτη Νοεμβρίου ως εορτή του Αγίου Μπλακ Τζακ, οσιομάρτυρα Πιτσούρκα.

Ένας άλλος κύριος, γνωστός και μη εξαιρετέος, δεν είπε τίποτα περί μοναστικής ζωής. Δεν είπε φερ' ειπείν ότι αν αυτό το γκολ δεν ήταν οφσάιντ εγώ θα πάω στον Άθωνα. Ούτε είπε τίποτα για την πεναλτάρα του πρώτου λεπτού στον Μήτρογλου.

Ο κύριος αυτός είναι έλληνας. Καθηγητής διαιτησίας. Για να είσαι καθηγητής δεν είναι απαραίτητο να βλέπεις. Φοράς μαύρα γυαλιά και βάζεις τον βοηθό σου να δείχνει διαφάνειες, όταν παρίσταται ανάγκη. Για να είσαι τηλεκριτικός όμως διαιτησίας, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να βλέπεις. Και όχι τη μια φορά να βλέπεις με την σούπερ όραση και την άλλη φορά να είσαι τυφλός.

Το πρώτο γκολ του Μήτρογλου ήταν μια εντελώς οριακή φάση. Ο κύριος Βαρούχας όμως, έβγαλε το χιλιοστοτριχόμετρο και απεφάνθη ότι ο Μήτρογλου ήταν οφσάιντ. Πάει να πει ότι ο κύριο καθηγητής είναι ένα θαύμα της φύσης και βλέπει αυτά που δε μπορεί να διακρίνει κανένας, εκτός ίσως από κάποιους πολύ πληγωμένους ρουμάνους.

Ερχόμαστε τώρα στη φάση του πέναλτι του πρώτου λεπτού. Εκεί και με θαμπή όραση 5% φαίνεται πανηγυρικά ότι ο ρουμάνος μπακ τραβάει τον Μήτρογλου για να μην πάει προς τη μπάλα. Γαργάρα ο κύριος καθηγητής. Τι λέω λοιπόν εγώ; Ότι ο κύριος Βαρούχας, προκειμένου να διατυμπανίσει την αντικειμενικότητά του και να διατηρηθεί δαφνοστεφής στον θώκο του τηλεκριτικού διαιτησίας, εκτίθεται σαν επιλεκτικά αόμματος. Να τον χαίρονται αυτοί που τον πληρώνουν.

Γιώργος Σκιάνης

Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Σίγουρα έχετε δει την διαφήμιση με τον χαλαρό τυπά μέσα σ' ένα σαράβαλο που πάει, πάει και δε σταματάει. Ώσπου ανοίγει το πλάνο και αποδεικνύεται ότι το σαράβαλο το σέρνει ένα τσίλικο αμάξι, νέας τεχνολογίας.

Η Εθνική χτες ήταν καλή, νίκησε δίκαια και μάλιστα το σκορ είναι μικρό σύμφωνα με την εικόνα του παιχνιδιού. Και οι αργοκαρούτες; Ο Πορτογάλος έβαλε δέκα γκολ στον φουκαρά τον Σκιάνη;

Δε νομίζω φίλοι μου. Ο Σάντος έστησε έξυπνα την ομάδα ώστε να καλυφθούν οι αδυναμίες των περιπατητών. Το στήσιμο όμως αυτό που συνίσταται αφενός σε μια συνολική αμυντική προσπάθεια με πίεση, διπλά και τριπλά μαρκαρίσματα, κλείσιμο διαδρόμων με διαγώνιες καλύψεις και αφετέρου σε επιθετική ανάπτυξη αποκλειστικά από τα άκρα, με τις πρώτες μπαλιές να φτάνουν στις πτέρυγες από πολύ πίσω, από τον Τζιόλη και τον Παπασταθόπουλο, απαιτούσε εκπληκτική προσπάθεια από τους παίχτες που θα τρέχανε, σωστή εκμετάλλευση των στημένων και σκορ από τον σούπερ χαρισματικό Μήτρογλου. Και αυτά έγιναν.

Ας θυμηθούμε γκολ και φάσεις.

• Φάουλ κερδισμένο κοντά στην αριστερή πλάγια γραμμή, γκολ σε δεύτερο χρόνο από την πάσα του Σαλπιγγίδη στον χώρο και το μοναδικό ξεπέταγμα του Μήτρογλου. 
• Υπέροχη μακρινή μπαλιά Σαμαρά από τα αριστερά στα δεξιά, με τη μία παράλληλη μπαλιά Τοροσίδη, ξεπέταγμα και γκολ Σαλπιγγίδη.
• Φάουλ κοντά στην αριστερή γραμμή, πρώτη κεφαλιά Σαμαρά, εκτέλεση Μήτρογλου και γκολ.
• Οι πολύ καλές ευκαιρίες Μήτρογλου και Κατσουράνη, όπως και το γκολ του Γκέκα που ακυρώθηκε, ήρθαν με παρόμοιο τρόπο.

   Ας πάμε τώρα λίγο στους δύο αργούς χαφ. Ο Τζιόλης έπαιξε μπροστά από τους στόπερ, κάλυψε και έβγαλε σωστά την πρώτη πάσα. Πρόσφερε χωρίς να τρέξει. Ο Κατσουράνης έπαιξε κυρίως στο χώρο κοντά στην επίθεση. Η συμμετοχή του στο παιχνίδι ήταν διακριτική. Μου θύμισε τον τυπά της διαφήμισης.

Η ευχή που έκανα χθες εισακούστηκε μερικώς. Ο Κατσουράνης έχει κάρτες και δεν παίζει στο Βουκουρέστι. Ξέρω ότι θα παίξει ο Καραγκούνης αλλά εγώ θα ήθελα να δω Σάμαρη στη θέση που έπαιξε χθες ο Κατσουράνης. Και κυρίως θα ήθελα να τον δει ο Σάντος.

Εύχομαι επιτυχία και πρόκριση την Τρίτη. Και καλά μυαλά.

Γιώργος Σκιάνης

ΟΙ ΑΡΓΟΚΑΡΟΥΤΕΣ

Δεν είμαι από εκείνους που αγνοούν την σημερινή Εθνική, έχοντας απαυδήσει από το αντιαισθητικό ποδόσφαιρο που παίζει. Έχω τονίσει επανειλημμένως ότι στέκομαι ενεός μπροστά σ' αυτό το θαύμα που συνεχίζεται για χρόνια. Ένα σύνολο που μυρίζει φορμόλη να περπατάει και να κερδίζει.

Το πιο μεγάλο θαύμα όμως είναι άλλο. Παρά το αποκρουστικό θέαμα αυτής της ομάδας, μεγάλο μέρος του κόσμου την ακολουθεί. Το γήπεδο σχεδόν γεμίζει και σήμερα θα γεμίσει. Το ερώτημα είναι πώς και ως πότε θα συμβαίνουν αυτά τα θαυμαστά γεγονότα.

Σήμερα η Ελλάδα διαθέτει μερικούς αξιόπιστους και ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, σε κάθε γραμμή.

Ο τερματοφύλακας Καρνέζης είναι καλός με αρνητικό το ότι δεν αγωνίζεται στην ομάδα του. Δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι η θέση του ανήκει δικαιωματικά.

Οι αμυντικοί Τοροσίδης, Χολέμπας, Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, Σιόβας είναι πολύ καλοί παίχτες και βρίσκονται σε φόρμα.

Στο κέντρο υπάρχουν δύο τρεχαντήρια με ποιότητα που αποτελούν την ραχοκοκκαλιά ενός Ολυμπιακού που σαρώνει στην Ελλάδα και πάει για πρόκριση στους 16 του CL: Σάμαρης και Μανιάτης λοιπόν. Είναι δυνατόν να παίζουν αντ' αυτών οι Γουλιμήδες Κατσουράνης και Τζιόλης; Να ψάξει ο Σάντος τον τρίτο, το καταλαβαίνω. Τρίτο χαφ σαν τους δύο παιχταράδες του Ολυμπιακού δεν υπάρχει. Αλλά Κατσουράνης και Τζιόλης;

Στην επίθεση η ποιότητα ακούει στα ονόματα Μήτρογλου και Σαμαράς. Εντάξει, νάναι τρίτος ο Σαλπιγγίδης. Από κει και πέρα όμως, δεν έχει θέση ο ακριβοπληρωμένος και φορμαρισμένος Φετφατζίδης της Τζένοα και έχουν τα ρετάλια που έχουν κληθεί; Έλεος.

Η Ελλάδα μπορεί να προκριθεί και μακάρι να προκριθεί. Αυτό όμως που εμφανίζεται στο γήπεδο δεν είναι η εικόνα του ποδοσφαίρου της. Είναι ένα έκτρωμα. Θα μου πείτε, όλη η συζήτηση γίνεται για δύο παίχτες; Βεβαίως, γιατί η ανύπαρκτη ταχύτητα ή καλύτερα η βραδύτητα αυτών των δύο καθορίζει τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Τον ρυθμό της, ο Θεός να τον κάνει.

Αγαπητέ Σάντος, οι ουράνιες δυνάμεις να σου δώσουν την πρόκριση. Αλλά ας μας απαλλάξουν από σένα. Ή τουλάχιστον από τα κοπέλια σου.

Γιώργος Σκιάνης  

ΠΕΡΙ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ

Παρακολουθώντας τον χθεσινό αγώνα μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ  άκουγα συνέχεια τον εκφωνητή να αναφέρεται με θαυμασμό  στο πόσο εξαιρετικό είναι το παιχνίδι επειδή ήταν κοντά στο σκορ οι δύο ομάδες. Το ίδιο διάβασα και σήμερα με τον σχολιασμό  "ως  το καλύτερο παιχνίδι μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα ".
Πρόκειται προφανώς για δημοσιογραφική διαστροφή και εξηγούμαι .
Για να έχουμε μία αμφίρροπη αναμέτρηση σε οποιοδήποτε ομαδικό σπορ πρέπει οι ομάδες να είναι περίπου ισοδύναμες. Όταν όμως παίζει μια πανίσχυρη ομάδα με μία άλλη δυό - τρεις  κλάσεις κατώτερη πως μπορεί να γίνει ανταγωνιστικό το παιχνίδι ; Μόνο με ένα τρόπο . Να πάρουν ένα υπνάκο οι παίκτες της καλύτερης ομάδας ελπίζοντας οι " ουδέτεροι " ότι μπορεί να μην ξυπνήσουν κιόλας , και το παιχνίδι να κριθεί στην κόψη του ξυραφιού.
Κάτι τέτοιο έγινε χθες . Οι παίκτες με τα κόκκινα λίγο νύσταζαν ,λίγο  βαριόντουσαν , λίγο δεν ήθελαν να τρέξουν  και  ούτε μπορούσαν να συγκεντρωθούν  και έτσι το παιχνίδι για περίπου 35 λεπτά είχε ένα κλειστό σκορ. Από ποιότητα σκέτη σούπα . Πάμπολλα  λάθη , αστοχία  σε όλες τις κατηγορίες των σουτ, ανύπαρκτες άμυνες και επιπολαιότητες στην επίθεση . Αυτή η σούπα βαπτίστηκε  " το καλύτερο παιχνίδι του πρωταθλήματος " . Αν δε ο Ολυμπιακός κατάφερνε να χάσει θα ήταν το καλύτερο παιχνίδι της δεκαετίας.
Εγώ λοιπόν ως Ολυμπιακός αλλά και ως φίλαθλος που πραγματικά διψά για ποιοτικό θέαμα γουστάρω τους παίκτες να μπαίνουν τσιτωμένοι , να παίζουν 40 λεπτά σκυλίσια άμυνα και να ρίχνουν 50 πόντους ( στο ποδόσφαιρο πεντάρες ) διαφορά σε όλες αυτές τις ομαδούλες . Τότε είμαι ικανοποιημένος από την ομάδα μου . Όταν δηλαδή βγάζει τα ποιοτικά στοιχεία που διαθέτει στους αγωνιστικούς χώρους και όχι όταν σέρνεται και δείχνει ισοδύναμη με  κατώτερες ομάδες με χαμηλούς στόχους .
Επειδή πέφτει πολύ μοιρολόι από τους δημοσιογραφικούς κύκλους ότι δυστυχώς  δεν έχουμε ανταγωνιστικό πρωτάθλημα ,αναφερόμενοι στο ποδόσφαιρο κυρίως , δεν μας λένε τι πρέπει να γίνει . Να ανέβουν οι άλλοι στο επίπεδό μας δεν φαίνεται ρεαλιστικό .  Τι αλήθεια επιθυμούν ; 

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΟΝ ΧΑΛΑΣΕ, Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΤΟΝ ΕΦΤΙΑΞΕ

Το καλοκαίρι που πέρασε ήταν περίεργο για αρκετούς παίχτες του Θρύλου, άλλους πρωταγωνιστές και άλλους ελπιδοφόρους. Ο πρώτος σκόρερ έφυγε σχεδόν κακήν κακώς, ο MVP με δάκρυα, ο Βλαχοδήμος ξενιτεύτηκε, ο Φετφατζίδης πουλήθηκε και οι Μασάντο - Χολέμπας ήταν με το ενάμισι πόδι φευγάτοι.

Γιατί αυτά; Αν εξαιρέσεις τον Μασάντο για τον οποίον υπήρχαν οι αποδοκιμασίες του κόσμου σε συνδυασμό με καλή προσφορά για πώληση, οι άλλοι φαίνεται ότι ξίνισαν στον Μίτσελ εξαιτίας της μουρμούρας τους.

Τελικά ο ελληνογερμανός Χολέμπας έμεινε, παρότι αγοράστηκε παίχτης για βασικός στη θέση του (Μπονγκ) και άλλος παίχτης (Μιγκέλ Τόρες) για πασπαρτού. Έμεινε, αφενός γιατί τα λεφτά που έδιναν οι τούρκοι στον Ολυμπιακό δεν κρίθηκαν ικανοποιητικά αφετέρου γιατί ο Μίτσελ τον ήθελε για τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά.

Είναι προφανές για μένα ότι ο έλληνας μουρμούρας Χολέβας τον χάλαγε τον Μίτσελ ενώ ο γερμανός δουλευταράς Χολέμπας τον έφτιαχνε.

Ο Χοσέ έμεινε και διανύει την καλύτερη και πιο ώριμη περίοδο της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Οι έπαινοι του κόουτς και τα μπράβο συνοδεύουν κάθε εμφάνιση του με παράλληλη αναφορά στην υποδειγματική διάθεση  που δείχνει στις προπονήσεις.

Αυτοί που συχνά αναφέρονται σε μαγικά ραβδιά και άστρα και προσπαθούν να ανακαλύψουν το θαυματουργό φυλαχτό του Μίτσελ, θα μάθουν από μένα το μυστικό : ο κόουτς έχει έναν μαγικό καθρέφτη. Τον συμβουλεύεται κι αυτός αλλά μετά από κάθε προπόνηση και κάθε αγώνα τον δίνει και στους παίχτες του.

Για παράδειγμα, πριν από μερικές μέρες που κρυφοκοίταγα, πήρε το μάτι μου τον Βάις να ρωτάει τον καθρέφτη : Καθρέφτη - καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο καλύτερος αριστερός εξτρέμ του Θρύλου; Ο καθρέφτης του απαντάει κοφτά : Ο Φουστέρ!
-Μα ο Φουστέρ δεν είναι εξτρέμ, τόλμησε να ψελλίσει ο σλοβάκος.
-Ο Φουστέρ, φωνάζει με τρομερή φωνή ο καθρέφτης.
Ο φουκαράς ο Βάις σκύβει το κεφάλι. Ξέρει ότι τον περιμένουν δύο δρόμοι : ή σκίζεται στις προπονήσεις και στους αγώνες, προσέχει όταν σεντράρει, προσπαθεί να βγάλει και άμυνα και γενικά ακολουθεί τις οδηγίες του κόουτς ή ο καθρέφτης την μια θα του φωνάζει ο Φουστέρ, την άλλη ο Κάμπελ, την άλλη ο Ολαϊτάν ή ίσως ο Χολέμπας.

Επειδή είμαι από τη φύση μου περίεργος, πήγα κρυφά να δω αυτόν τον καθρέφτη. Ε, λοιπόν είναι καθρέφτης με δύο όψεις. Από τη μία γράφει ΑΓΩΝΕΣ και από την άλλη ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ.

Αυτό είναι το φοβερό μυστικό του προπονητή Μίτσελ.

Γιώργος Σκιάνης

Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΟΥΡΑ ΤΩΝ ΤΑΠΕΙΝΩΝ ΓΡΑΦΙΑΔΩΝ

Είδα ένα όνειρο. Μέρες που είναι, το όνειρό μου είχε σχέση με την ιδανική κοινωνία που φανταζόμασταν παιδιά.

Έξω από το γραφείο του Μίτσελ στου Ρέντη, έχει σχηματιστεί μια ουρά, τουλάχιστον δύο χιλιομέτρων. Χιλιάδες δημοσιογράφοι αλλά και απλοί προπονητές της εξέδρας περιμένουν υπομονετικά να φιλήσουν το χέρι του Μίτσελ, να του ζητήσουν συχώρεση, ευχή και ευλογία.

Μέσα στο γραφείο του Μίτσελ τους προϋπαντά ο Θεός Παντούλας βλοσυρός που με μια δυνατή κλωτσιά στα μαλακά τους ξαπλώνει στα τέσσερα για να τους διευκολύνει στη μετάνοια.

Κάποιοι στο δρόμο, πριν φτάσουν στο γραφείο του Μίτσελ, ψάχνουν να βρουν κάποιους παίχτες. Ο Πανούτσος ψάχνει τον Σαλίνο αλλά τρέμει και μόνο στην ιδέα του παγωμένου μαχαιροβγαλτικού βλέμματος που θα του ρίξει, αυτός ο άχρηστος που τώρα έγινε μικρός Μαϊκόν. Κάποιοι πάνε να ζητήσουν συγνώμη από τον Χολέμπας που τον λέγανε κατσίκι και θεωρούσαν υπερβολικά τα δύο μύρια για την μεταγραφή του. Άλλοι πήγανε στο Σάμαρη να τον διαβεβαιώσουν ότι είναι το καλύτερο εξάρι και όχι ένα μέτριο οχτάρι, όπως λέγανε πριν από δύο μήνες. Τον Χελάκη τον πάνε σπρώχνοντας γιατί δεν ξέρει πού να πρωτοπάει. Έχει κόψει το μούσι για κάλυψη.

Μετά ξύπνησα. Δεν υπάρχει ιδανική κοινωνία ούτε δημοσιογράφοι που να παραδέχονται τις γκάφες τους. Υπάρχουν μόνο ακροβάτες και κωλοτούμπες. Εγώ πάντως, αυτό το όνειρο το φχαριστήθηκα.

Γιώργος Σκιάνης

Ο ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΛΟΓΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

Σήμερα ολοκληρώνεται μια Εβδομάδα Παθών για τον ποδοσφαιρικό Γαύρο. Δύο δύσκολες νίκες επί του παθιασμένου αιωνίου και επί της πολύ δυνατής Μπενφίκα, περιμένουν μια ανάλογη συνέχεια σήμερα εναντίον του φιλόδοξου ΠΑΟΚ που μας πετάει το γάντι.

Σ΄αυτή τη δύσκολη πορεία, είδατε εσείς πουθενά το όνομα Ευάγγελος Λογαράς που φιγουράρει μολοταύτα περήφανα στους υποτιθέμενους συνεργάτες των ΒΚΓ; Πού ήταν κρυμμένος στην πορεία για τον Γολγοθά ο Ματθαίος και γιατί κρατούσε αυτή την αιδήμονα σιωπή; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!

Αν νοιάζεστε πραγματικά να μάθετε τι κάνει το πρώην πειραιώτικο αλάνι Ευάγγελος Λογαράς, δεν έχετε παρά να τον κάνετε φίλο στο FB! Τραγουδάκια, φωτογραφιούλες με ωραία τοπία, λουλούδια και αγάπες. Τι ρομαντική ψυχή αλήθεια! Ποιός Βάζελος, ποια Μπενφίκα και ποιος ΜΠΑΟΚ; Ποιος τραυματισμός του Σίμονς και ποια ασυγχώρητη επιπολαιότητα στους αιφνιδιασμούς με τη Σιένα; Δίδυμα και τρίδυμα φεγγάρια, Κάλλας Μαρία και Παβαρότι Λουτσιάνο. Ούτε καν αστική κουλτούρα. Μικροαστική κοινοτοπία, να χαίρονται οι φίλοι της αυτής αισθητικής.

Φίλτατε Ευάγγελε σύνελθε και ξαναβρές γρήγορα την αλάνικη και μάγκικη ψυχή σου. Τώρα στα γεράματα είναι κρίμα να δικαιώσουμε το "μωραίνει Κύριος...".

Με πόνο ψυχής.

Γιώργος Σκιάνης (αλάνι και για πάντα στο λιμάνι). 

ΜΕΤΑΛΛΟ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΑ

Σπάνια λέμε για ένα παιχνίδι πρωταθλήματος ότι δεν είναι σημαντικό. Όλα τα παιχνίδια έχουν σημασία και βαρύτητα. Αυτές όμως οι δύο έννοιες έχουν μέγεθος και η συζήτηση μπορεί να γίνει μόνο γι' αυτό.

Το μεθαυριανό παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ είναι πολύ σημαντικό χωρίς να είναι οριακής βαρύτητας. Δεν είναι φυσικά παιχνίδι δίχως αύριο. Από την τριάδα ΠΑΟ - Μπενφίκα - ΠΑΟΚ, χαρακτήρα οριακού παιχνιδιού είχε εκείνο με την Μπενφίκα.

Η σημασία του αγώνα με τον ΠΑΟΚ είναι :

1. Βαθμολογική. Σε περίπτωση νίκης, ο Θρύλος αποκτά μεγάλο βαθμολογικό προβάδισμα, δεδομένων των ιδιαιτεροτήτων του πρωταθλήματος όπου γίνεται μάχη δύο ομάδων για τον τίτλο με τους ρυθμιστές, εκτός του Ατρόμητου, να μπορούν να παίξουν περιορισμένο ρόλο στην τελική έκβαση. Αν νικήσει ο ΠΑΟΚ, αποκτά μεν πλεονέκτημα γιατί έχει την ρεβάνς στην έδρα του αλλά δεδομένης της ισοβαθμίας και της καλύτερης ποιότητας του Ολυμπιακού σαν ομάδας, η μάχη αποκτά απλά περισσότερο ενδιαφέρον.

2. Ψυχολογική. Ο Ολυμπιακός μέσα σε τέσσερις μέρες ξεπέρασε νικηφόρα δύο πολύ δύσκολα ντέρμπι, το καθένα με τις ιδιαιτερότητές του. Αν πετύχει και τρίτη συνεχόμενη νίκη σε ντέρμπι, φτιάχνει σπουδαία ψυχολογία και σφυρηλατεί εξαιρετικό μέταλλο. Το ίδιο θα συμβεί και με τον ΠΑΟΚ, αν νικήσει, γιατί και αυτός προέρχεται από πολύ καλά αποτελέσματα.

Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε λοιπόν τις πιθανότητες των δύο ομάδων για επιτυχία την Κυριακή.

Ο Ολυμπιακός προέρχεται από δύο δύσκολα παιχνίδια και υπερπροσπάθεια, ειδικά στο ματς με την Μπενφίκα. Όπως είπε και ο Μίτσελ, το δυσκολότερο πρόβλημα που προκύπτει δεν είναι η σωματική αλλά η πνευματική κόπωση. Ο ΠΑΟΚ είχε μεν πιο πρόσφατο αγώνα, την Πέμπτη, αλλά έχοντας μεγαλύτερη βαθμολογική άνεση στην Ευρώπη, τον διαχειρίστηκε διαφορετικά, με ροτέισιον και χαμηλότερη ένταση. Κατά την άποψή μου, ο Θρύλος θα πάει στο παιχνίδι πιο "φορτωμένος" με πιθανότητα να του βγει κούραση.

Ο Ολυμπιακός έχει περισσότερες και ποιοτικότερες λύσεις στο ρόστερ του αλλά και ο ΠΑΟΚ είναι υπολογίσιμος. Ας εξετάσουμε την αμυντική και επιθετική συμπεριφορά των ομάδων :

1. Αμυντικά. Ο Θρύλος είναι καλύτερος. Το δείχνουν και οι αριθμοί των τερμάτων που έχει δεχτεί η κάθε ομάδα αλλά και η μέχρι τώρα εικόνα τους. Αν τελικά δεν παίξει ο Βίτορ, ο ΠΑΟΚ θα έχει πρόβλημα, είτε με δίδυμο Κατσουράνη - Κατσικά, είτε με τον Λόπεζ στη θέση του Κατσικά. Ειδικά ο Λόπεζ είναι αδύναμος κρίκος. Ένα άλλο θέμα είναι τα αργά χαφ του ΠΑΟΚ, ο Τζιώλης με τον Λάζαρ που, παρά την εμπειρία τους, δυσκολεύονται στο αμυντικό τρανζίσιον με γρήγορους αντιπάλους.

2. Επιθετικά. Ο ΠΑΟΚ είναι εξαιρετικά δυνατός στα στημένα, κυρίως στα κόρνερ και στα φάουλ με σέντρα. Λούκας και Λίνο έχουν πολύ επικίνδυνα χτυπήματα από τα οποία επωφελούνται ο Βίτορ και ο Κατσουράνης. Αν δεν παίξει ο Βίτορ, ο ΠΑΟΚ χάνει μεγάλο μέρος από την εκτελεστική δύναμή του. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης κάνει πολύ παιχνίδι και με τους πλάγιους μπακ που είναι και οι δύο πολύ επιθετικοί. Ο Λίνο έχει καλές συνεργασίες με τους κυνηγούς και φαρμακερές σέντρες. Ο νεαρός Κίτσιου είναι επίσης πολύ καλός και διεισδυτικός. Και τα δύο μπακ πατάνε περιοχή και μπορούν να σκοράρουν.
Από τον άξονα δημιουργία μπορούν να έχουν κυρίως ο Λούκας με τον Νίνη. Επικίνδυνες είναι πάντα οι μπαλιές του Κατσουράνη από πίσω. Φαρμακερό είναι το σουτ του Στοχ αλλά δεδομένου ότι ο Αθανασιάδης παρουσιάζεται ντεφορμέ, η πιο αξιόπιστη λύση του ΠΑΟΚ για σκοράρισμα, σε ροή αγώνα, παραμένει ο Σαλπιγγίδης.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να σκοράρει με όλους τους τρόπους. Επιμένω ότι το πρόβλημα με το Θρύλο είναι να βρίσκεται η ομάδα σε πνευματική ετοιμότητα. Φυσικά το πολυβόλο που λέγεται Μήτρογλου έχει τον πρώτο λόγο και δε νομίζω ότι είναι εύκολο να περιοριστεί από τα μπακ του ΠΑΟΚ. Ο Κωστάρας έχει αντίπαλο μόνο τον εαυτό του.

Κοντολογίς : Ένας Ολυμπιακός με διάθεση και πνευματική διαύγεια θα το πάρει το ματς, μπορεί και εύκολα. Ένας Ολυμπιακός κουρασμένος πνευματικά θα δυσκολευτεί αφάνταστα και μπορεί να συμβεί οτιδήποτε.

Γιώργος Σκιάνης

ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΠΕΤΣΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Γλυτώσαμε από του Χάρου τα δόντια και τον στείλαμε και στον οδοντογιατρό. Ας είναι καλά το σκληρό πετσί του Άγιου Ρομπέρτο.

Το ξέρουμε, ήμασταν σε κακή μέρα, μας πάτησαν αλλά δεν σκόραραν, γιατί κάτω από τα γκολπόστ ήταν ένας υπεράνθρωπος, εκμεταλλευτήκαμε μια στημένη φάση από τις λίγες που είχαμε και πρέπει να μιλήσουμε για ένα παιδί, εκτός Ρομπέρτο που έδωσε ότι είχε και δεν είχε, τον Σαλίνο.

Ο Σαβιόλα στο πρώτο βοήθησε πολύ, δουλεύοντας για την ομάδα, ο Χολέμπας ήταν ο μοναδικός μοχλός ανάπτυξης και από κει μπήκε το γκολ, οι αλλαγές του Μίτσελ βοήθησαν γιατί ενίσχυσαν τα άκρα αλλά κάλυψαν μερικώς και το κέντρο με τον Τσόρι.

Αυτά λίγο - πολύ ειπώθηκαν και γράφτηκαν. Εμένα όμως πάντα με τρώει να σταθώ σε κάτι που ούτε γράφτηκε ούτε ειπώθηκε, μέχρι τώρα τουλάχιστον. Εκτός από τον Ρομπέρτο υπήρξε και κάτι άλλο σημαντικά θετικό στο χθεσινό παιχνίδι : η αμυντική αντίδρασή μας στα στημένα των πορτογάλων. Η Μπενφίκα διαθέτει αρκετούς ψηλούς και δυνατούς παίχτες και θεωρείται ιδιαίτερα καλή στον τομέα αυτό. Ε λοιπόν χθες, παρ' ότι, λόγω της συντριπτικής τους υπεροχής, είχαν πολλά στημένα, απείλησαν μόνο μια φορά με την κεφαλιά του Λουιζάο.

Θεωρώ σημαντική την σωστή αντιμετώπιση των στημένων γιατί είναι ο τομέας που είχαμε παρουσιάσει σοβαρές αδυναμίες. Όταν λοιπόν διορθώνουμε κομμάτια του παιχνιδιού μας, σημαίνει ότι πάμε καλά. Αυτό είναι το θετικότερο μήνυμα του χθεσινού αγώνα, κατά την άποψή μου.

Κατά τα άλλα; Ο Χάρος μπορεί να κάνει υπομονή. Για την ώρα, ας πάρει καμιά ασπιρίνη.

Γιώργος Σκιάνης

Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Η περίοδος αυτή είναι καλή για τους γαύρους. Η ποδοσφαιρική ομάδα πείθει ολοένα και περισσότερο, η μπασκετική το ίδιο. Τι μπορεί να σκιάσει αυτή την ευτυχία; Ο χρόνος που φέρνει ανατροπές θα πείτε. Σωστό. Αν δούμε όμως τα δεδομένα, δηλαδή το πώς λειτουργούνε τα πράγματα γύρω από τις ομάδες μας, τόσο του ποδοσφαίρου όσο και του μπάσκετ, επιτρέπεται η αισιοδοξία.

Σωστή και ρεαλιστική οικονομική πολιτική με μεταγραφές σε πολύ καλό λόγο ποιότητας προς τιμή. Ειδικά για το ποδόσφαιρο, η πολιτική αυτή αφορά τόσο σε αγορές όσο και σε πωλήσεις. Μιλώ πρώτα για τα οικονομικά, γιατί είναι φανερό ότι σήμερα το κύριο πρόβλημα των συλλόγων εστιάζεται εκεί.

Σε ότι αφορά τα αγωνιστικά, έχουμε καλά αποτελέσματα, καλή απόδοση για την εποχή και κυρίως, καλά αποδυτήρια.

Που εντοπίζω λοιπόν τη σκιά;

Δεν θα κρύψω ότι με ανησυχούν πράγματα που έχουν να κάνουν με τους οργανωμένους της Θύρας 7. Ουδέποτε με ενθουσίαζε η οπαδική πολιτική αυτής της οργάνωσης, όπως άλλωστε και των ομοειδών των άλλων συλλόγων. Από την εποχή της εκμπομπής των Τάκηδων, Άκηδων, Μάκηδων και δε συμμαζεύεται, με την καλλιέργεια ενός πολεμικού οπαδισμού όπου κυριαρχούσε η μαγκιά του πεζοδρομίου για να φανεί και καλά η λαϊκότητα του συλλόγου μας, μέχρι την εμπλοκή σε αγωνιστικά θέματα, για το ποιος προπονητής κάνει ή δεν κάνει και ποιος παίχτης είναι παλτό ή όχι. Εμπλοκή που πρόδιδε και ασχετοσύνη αλλά και διαπλοκή με τους ημέτερους.

Δε μου αρέσει να είμαι μονόπλευρος και θα πω ότι η Θύρα 7 έχει βοηθήσει σε αρκετά θέματα τον Ολυμπιακό. Είναι ο πυρήνας της εντυπωσιακής παρουσίας των οπαδών εντός και εκτός έδρας και έχει κινηθεί σε θεμιτά πλαίσια στο Καραϊσκάκη, προστατεύοντας την ομάδα. Δε μπορώ να πω το ίδιο για το ΣΕΦ και ας υπάρχει ο αντίλογος ότι δεν ευθύνεται η Θύρα 7 για απαράδεκτα επεισόδια που έχουν στοιχίσει και στην ομάδα. Η εντύπωσή μου είναι ότι οι οργανωμένοι έχουν την ισχύ να προστατέψουν την τάξη και την ομάδα, αν το θέλουν.

Ένα άλλο θετικό στοιχείο για την Θ7 είναι η βοήθεια στον Ερασιτέχνη, τόσο οικονομική όσο και οργανωτική. Αυτά είναι τα καλά.

Πάμε τώρα στα άλλα. Έχουμε συχνά σοβαρές συγκρούσεις μεταξύ οργανωμένων οπαδών, κυρίως Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Είναι τα περιβόητα ραντεβού θανάτου. Αιματηρές συμπλοκές που περιλαμβάνουν ακόμη και ανθρωποκτονίες. Λέγεται και δεν φαίνεται αβάσιμο ότι αυτές οι συναντήσεις γίνονται μεταξύ "ταγμάτων εφόδου" που διαθέτουν οι οπαδικές οργανώσεις, κάτι σαν παράνομο μηχανισμό.

Θα μου πείτε, τι μας λες τώρα, αυτά είναι πιο παλιά από τις λάσπες. Σύμφωνοι αλλά εδώ έρχεται και η επικαιρότητα που λέει ότι η εγκληματική πολιτική οργάνωση του υποκόσμου, Χρυσή Αυγή, έχει διεισδύσει σε σχολεία και σε οπαδικές οργανώσεις. Λέγεται ότι η Porto Leone, η δυναμικότερη οργάνωση της Θύρας 7, έχει διαβρωθεί σε μεγάλο βαθμό από την ΧΑ με στόχο την ενσωμάτωση στα δικά της τάγματα εφόδου ανθρώπων με προυπηρεσία στην άσκηση ωμής βίας. Κάποιοι πήγαν ακόμη παραπέρα και είπαν ότι ακόμη και ο Μαρινάκης είχε κάποια σχέση με την ΧΑ, μέσω οικονομικής ενίσχυσης.

Αυτά λέγονται. Ένα επιχείρημα που επιστράτευσαν όσοι τα λένε είναι ότι η Θύρα 7 είναι η μόνη οπαδική οργάνωση που δεν πήρε θέση στη δολοφονία Φύσσα. Ο αντίλογος ήταν ότι η Θύρα 7 ασχολείται μόνο με τον Ολυμπιακό και με τίποτα άλλο. Το θεωρώ υπεκφυγή. Όσο για τον Μαρινάκη, μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος που θέλει να ενισχύσει το ευρωπαϊκό προφίλ του Ολυμπιακού, που συνεργάζεται με τον γνωστό για τον αντιρατσιστικό και προοδευτικό ακτιβισμό του Καρεμπέ, μπορεί να εμπλέκεται σοβαρά με τον πολιτικό υπόκοσμο.

Είπα ότι τη μη αναφορά στη δολοφονία Φύσσα, δεδομένων των συνθηκών, την θεωρώ υπεκφυγή. Περισσότερο όμως με ζώσανε τα φίδια όταν διάβασα μια τοποθέτηση του γνωστού ολυμπιακόφρονα καθηγητή Κεντρωτή που αναφέρθηκε σε όλο αυτό το παρασκήνιο, όπως και στην ιστορία αθλητών και οπαδών του Ολυμπιακού που έδωσαν το αίμα τους και στερήθηκαν την ελευθερία τους από φασίστες και χουντικούς. Ο Κεντρωτής επικεντρώθηκε στο μεγάλο κίνδυνο να αλωθεί η δυναμική οργάνωση των οπαδών από την χρυσαυγίτικη πολιτική αληταρία.

Δεν είναι όμως μόνο ο Κεντρωτής. Έχοντας αρκετές επαφές μέσω fb με παιδιά από τους οργανωμένους, μέτρησα τις αντιδράσεις, τόσο μετά την δολοφονία Φύσσα όσο και μετά τις δολοφονίες Καπελώνη και Φουντούλη. Δεν είναι δύσκολο να πιάσει κανείς στον αέρα την συμπάθεια προς την ΧΑ, τουλάχιστον από αρκετά παιδιά αυτού του χώρου. Φαίνεται ότι υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά.

Μη γελιόμαστε. Δεν είναι δύσκολο να διεισδύσει μια ΧΑ, όσο γελοία και απεχθής κι αν είναι, σε έναν χώρο που τα νέα παιδιά δεν έχουν μάθει να σκέφτονται παρά μόνο να φανατίζονται και να μισούν. Η συντριπτική πλειοψηφία των οργανωμένων δεν ξέρει μπάλα γιατί δεν βλέπει μπάλα. Πάει στο γήπεδο να μεθύσει με το γκολ και κυρίως με το χυδαίο βρίσιμο του αντιπάλου. Κατευθύνεται από δημοσιογράφους τύπου Σαμοθράκη. Αν δεν διαθέτεις σκέψη και Χρυσή Αυγή μπορείς να γίνεις, και δολοφόνος μπορείς να γίνεις, χωρίς να το καταλάβεις.

Αυτή είναι η σκιά που βλέπω στην ακτινογραφία της ευτυχίας μας. Αν είναι καρκίνος ή όχι, θα δείξει.

Γιώργος Σκιάνης

ΠΕΡΙ ΜΙΑΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Θα υποκύψω στον πειρασμό και θα ασχοληθώ και εγώ με τον πάλαι ποτέ μεγάλο μας αντίπαλο .
Βέβαια  δεν μπορεί να θεωρηθεί μεγάλος, ο αντίπαλος που στην δέκατη αγωνιστική βρίσκεται 14 βαθμούς από τον πρώτο !
Ποιός είναι όμως ο Παναθηναϊκός σήμερα ; Κατά την γνώμη μου  είναι η ομάδα που παλεύει να αποφύγει το αναπόφευκτο . Αυτό δεν είναι άλλο από το να ακολουθήσει έναν άλλο πρώην μεγάλο αντίπαλο στην Ερασιτεχνική κατηγορία. Αναπόφευκτο είναι διότι είναι αδύνατον να βρεθούν κορόϊδα να πληρώσουν τα υπέρογκα χρέη της πολυδιαφημισμένης πολυμετοχικής περιόδου. Όσο η κάθαρση της Γ´ Εθνικής αργήσει να έρθει τόσο το μαρτύριο των οπαδών θα συνεχίζεται  και τόσο η επιστροφή στην ομάδα των πρωταθλημάτων θα γίνεται ένα άπιαστο όνειρο.
Δύο ομάδες με εντελώς διαφορετικούς στόχους , όπως έγραψε ο Γιώργος , έπαιξαν εχθές στην Λεωφόρο  .
 Στον Ολυμπιακό το μυαλό όλων των παικτών του ήταν στην μεγάλη πρόκληση του αγώνα με την Μπενφίκα . Το παιχνίδι αυτό ακολουθεί μετά από μόλις τρεις μέρες . Ακόμη και αν είχε να αντιμετωπίσει μία άλλη ομάδα ( π.χ τον Λεβαδειακό ) γνωρίζουμε ότι οι παίκτες θα απέφευγαν τις σκληρές κόντρες προστατεύοντας την σωματική τους ακεραιότητα και αυτό σε συνδυασμό με την ελαττωμένη συγκέντρωση  θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε δύσκολο αγώνα .
Αντίθετα  γνωρίζαμε ότι για τον Παναθηναϊκο ήταν ο αγώνας της χρονιάς και οι παίκτες του θα έπαιζαν αφιονισμένοι  αδιαφορώντας αν έστελναν στο Νοσοκομείο κάποιον δικό μας παίκτη .
Και τι έγινε ; Έχασαν !
 Και όπως λέει και ο Κώστας πολύ εύστοχα , πέρυσι ,πανηγύριζαν με την ισοπαλία και εφέτος πανηγυρίζουν με την ήττα. Έχασαν γιατί είναι πολλές κλάσεις χειρότερη ομάδα. Κανένας παίκτης δικός τους δεν θα μπορούσε να είναι ούτε μέσα στους δανεικούς που έχουμε δώσει σε άλλες ομάδες. Έχουν τρεις παίκτες που είχαν καλό επίπεδο σε άλλες εποχές τον Φιγκερόα , τον Μπεργκ και τον Πράνιτς που αυτή την στιγμή είναι " τελειωμένοι " στην Ευρωπαϊκή αγορά . Ο καλύτερος τους παίκτης είναι ένας μέτριος Πορτογάλος  ο Ζέκα και από εκεί και ύστερα το χάος . Οι δημοσιογραφίσκοι της πλάκας κοιμίζουν τους πράσινους φιλάθλους με τις απόψεις ότι κτίζεται μια ομάδα πρωταθλητών ! Βαπτίζουν τους Λαγούς , Ρισβάνηδες , Κλωναρίδες και λοιπά παικτάκια σε ανερχόμενους γίγαντες του Παγκόσμιου ποδοσφαίρου! Τα παιδιά αυτά σε λίγα χρόνια θα είναι πολύ τυχερά αν βρίσκονται στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο ακόμη . Τα ίδια έλεγαν και πέρυσι. Και πάλι κτίζονταν ,μετά από μια ισοπαλία , η μεγάλη ομάδα του μέλλοντος . Βέβαια για εκείνη την ομάδα το " μέλλον " ήρθε σε μία εβδομάδα με την ήττα με τεσσάρα από την Βέροια . Νομίζω ότι από εκείνη την ομάδα του μέλλοντος μόνο ο Τριανταφυλλόπουλος υπάρχει και το ίδιο πιστεύω ότι θα συμβεί και με την σημερινή ομάδα.
Σήμερα επικαλούνται τις ευκαιρίες που έχασαν . Καμία δεν ήρθε από μία ποιοτική επιθετική ενέργεια , σαν το δικό μας γκολ δηλαδή. Κάτι κόντρες , κάτι γεμίσματα και σε μερικές περιπτώσεις η επιπολαιότητα του Μανωλά κυρίως δημιούργησαν το σύνολο των ευκαιριών τους . Για οποιονδήποτε έχει σχέση με το ποδόσφαιρο γίνονταν αμέσως κατανοητή η τεράστια ποιοτική διαφορά μεταξύ των δυο ομάδων .
Τέλος είμαι περίεργος πως θα είναι στο επόμενο παιχνίδι η ομάδα αυτή , όταν χθες τα έδωσε όλα από δυνάμεις και ξεφούσκωσε τελείως από το ψυχικό ντόπινγκ για την  πολυπόθητη νίκη που δεν ήρθε.

ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Ανέκδοτο; Καθόλου! Όσο αυτοί περνούσαν τα σύνορα από την Κόλαση στον Παράδεισο, η δικιά μας ψυχή πήγαινε στην Κούλουρη.

Από την Κόλαση στον Παράδεισο πας με διαβατήριο, με τον παρά σου και την κυρά σου. Λένε ότι υπάρχει και Καθαρτήριο, κάτι σαν αίθουσα τράνζιτ. Καμία αντίρρηση. Είναι η νόμιμη διαδικασία. Αυτό στη γλώσσα του μπάσκετ μεταφράζεται σαν ανατροπή γιατί είσαι καλύτερος, μια δουλειά στην οποία μας έχει συνηθίσει ο γαύρος που έχει διαβατήριο με πάμπολλες βίζες.

Η φουκαριάρα η Μπάγερν είναι πανίσχυρη στο ποδόσφαιρο αλλά στο μπάσκετ είναι πρωτάρα. Από το ρόστερ της κανείς δεν θα είχε θέση στον Ολυμπιακό. Έχει έμπειρο προπονητή, ούτε λόγος, έχει και τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου. Μέχρις εκεί. Για να κάνει την ανατροπή έπρεπε να κοιμηθεί ο Θεός, ο Αρχιδιάβολος και όλες οι στρατιές των βεελζεβούληδων και των αγγέλων που φυλάνε αυτά τα σύνορα.

Όσο ο Ολυμπιακός είχε καθαρό μυαλό ξεδίπλωνε το παιχνίδι του με καλές επιθετικές άμυνες, αιφνιδιασμούς αλλά και καλές συνεργασίες σε σετ παιχνίδι. Οι ασίστ του Θρύλου ήταν καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα υπερδιπλάσιες από εκείνες των "γερμανών". Κάποιες στιγμές που η ομάδα μας ξέφευγε στο σκορ εμφανιζόταν και ένας υπερενθουσιασμός με τάση υποτίμηση του αντιπάλου που εκδηλωνόταν με φαντεζί ενέργειες που έβλαπταν το αποτέλεσμα.

Η Μπάγερν έμενε στο παιχνίδι  με προσωπικές ενέργειες και αρκετά δύσκολα και "τυχερά" καλάθια. Όταν στο τρίτο δεκάλεπτο έφθασε η διαφορά στους δεκαπέντε πόντους υπέρ του Θρύλου, οι παίχτες μας χαλάρωσαν. Αυτή την χαλάρωση την εκμεταλλεύτηκαν οι "γερμανοί" και μείωσαν το σκορ. Ο Ολυμπιακός έχασε τελείως στη συγκέντρωσή του και την ψυχραιμία του προεξάρχοντος του Σπανούλη που έχει κάνει κακά παιχνίδια αλλά δεν θυμάμαι άλλη φορά να τον έχω δει τόσο εκνευρισμένο, να χάνει τη συγκέντρωσή του και στην άμυνα και να φορτώνει άγχος όλη την ομάδα.

Ο φουκαράς ο Μπαρτζώκας τον έβγαζε και τον έβαζε, προσπαθώντας να τον συνεφέρει αλλά μάταια. Ήταν φανερό ότι με τον αρχηγό μέσα το παιχνίδι δεν θα είχε αίσιο τέλος. Ο κόουτς λοιπόν στήριξε την τελική ανατροπή, αφού η Μπάγερν είχε καταφέρει να προηγηθεί στο τελευταίο δεκάλεπτο και με πέντε πόντους, στο καθαρό μυαλό του υπέροχου Μάντζαρη, πλαισιωμένου από τους Λο, Λοτζέσκι, Πρίντεζη και Ντάνστον.

Κι ενώ το ματσάκι, εβδομηντακάτι δευτερόλεπτα πριν τη λήξη φαινόταν να καθαρίζει με μια τριποντάρα του Μάντζαρη που έφτασε την υπέρ μας διαφορά στους εφτά, οι διαβόλοι των συνόρων δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Τρίποντο από το υπερπέραν για τους γερμανούς και πέντε χαμένες βολές του Γαύρου έφτασαν την διαφορά στον ένα. Κι εκεί που τραγουδούσαμε περίλυποι το "έτσι ήτανε γραμμένο", ο τραυματισμένος Σλούκας έδειξε ψυχραιμία και cojones. Δυο εύστοχες βολές, μια εκπληκτική ψηλή άμυνα και οι λαθρομετανάστες στη μπουζού με την πρεζού. Και πίσω στην Κόλαση.

Η ομάδα μας είναι καλή. Αυτά τα "θέλει δουλειά ακόμη" και πρέπει τούτο, πρέπει τ' άλλο είναι για να δικαιολογούνε μισθό οι επαγγελματίες συνάδελφοι. Εμείς που είμαστε ερασιτέχνες δεν χρειάζεται να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια. Ασφαλώς και η ομάδα θα γίνεται καλύτερη με το χρόνο, ασφαλώς θα έχει και σκαμπανεβάσματα, ασφαλώς θα έχει και ήττες εκτός προγράμματος, ασφαλώς και δεν θα είναι όλοι οι παίχτες σούπερ σε κάθε παιχνίδι. Αλλά η ομάδα είναι καλή. Αυτό βλέπω, αυτό λέω.

Γιώργος Σκιάνης

ΤΟΥ ΓΑΒΡΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ!

Μέρος Ι.
Πως έγινα γάβρος!
Σωτήριο έτος 1958!
Περιοχή: Έλαφος Λάκκας Σουλίου (Δραγοβέτσι).
Ετών 7.
Ο μεσαίος μου αδελφός δουλεύει στα Γιάννενα σε Συνεργείο Αυτοκινήτων.
Τα αφεντικά είναι ΕΔΑ και Ατρόμητος Ιωαννίνων.
Ο Ολυμπιακός είναι ο Θρύλος της εποχής και ο αδελφός μου γίνεται Ολυμπιακός και φυσικά και ο γράφων.
Στο σπίτι υπάρχει ραδιόφωνο Φίλιπς με μεγάλη μπαταρία, (όπως καταλαβαίνεται δεν υπήρχε ηλεκτρικό).
θυμάμαι διάφορους αγώνες όπως την ήττα από το Φωστήρα με τερματοφύλακα τον Θεοδωρίδη. Την νίκη με τον Ηρακλή  στα 2 τελευταία λεπτά ενώ έχανε 1- 0 και φυσικά τον αγώνα με τον Πανσεραϊκό τον Μάιο του 1966. Την προηγούμενη ημέρα είχα πάει στο Σούλι  όπου κάθε χρόνο γίνονται εκδηλώσεις και αναπαράσταση της ανατίναξης του Κουγκίου. Στην επιστροφή χάλασε η μίζα του αυτοκινήτου και σταματήσαμε σε ένα ηλεκτρολογείο στο  Θεσπρωτικό (Λέλοβα) και εκεί άκουγα τον αγώνα. Καλά δεν λέω τι έκανα με το γκολ του Γιούτσου.

 Τον Οκτώβρη του 1966 παρακολουθώ τον πρώτο αγώνα του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη με τον Άρη. Κερδίσαμε 1 - 0 με μαι βολίδα του Βασιλείου.

ΚΡΙΜΑ ΡΕ ΛΟ ΠΟΥ ΔΕ ΣΕ ΕΙΧΑ ΕΔΩ...

Δυστυχώς σύγγαυροι δεν σας έχω νέα από το κύπελλο γιατί στερούμαι συνδρομής OTE TV. Αυτός που έχει πρόσβαση, στερείται διάθεσης να γράψει. Είναι σα να λέμε λίγο δυσκοίλιος.

Θα γράψω λοιπόν για μπάσκετ. Για την συνέντευξη Λο σε αμερικάνικο μέσο, εκεί πού δεν έχει ούτε λογοκρισία ούτε αυτολογοκρισία. Άλλωστε το είπε και ο ίδιος ο Έισι. Οι συνεντεύξεις στην Αμερική είναι αλλιώς.

Είπε λοιπόν τρία πράγματα ο Λο :

1. Ο Σπανούλης είναι καλύτερος παίχτης από τον Διαμαντίδη.
2. Ο Διαμαντίδης προστατεύεται στην Ελλάδα από τους διαιτητές.
3. Αν παίζαμε με τον ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα θα του ρίχναμε είκοσι στο κεφάλι.

Ο τεράστιος Σαββόπουλος το έχει πει με λίγα και μεστά λόγια : εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε - γέλασε. Το κατάλαβε και ο φουκαράς ο Λο αυτό. Εγκαλείται από τα ελληνικά μέσα γιατί είπε τη γνώμη του σε τρία θέματα.

Για το πρώτο θέμα, πρόκειται απλά για την άποψη του Έισι. Το είπε και ο ίδιος : εγώ λέω την άποψή μου και κάποιοι σίγουρα την συμμερίζονται. Είναι παράλογη η άποψη του Λο; Δε μπορεί να θεωρηθεί καλύτερος του Διαμαντίδη ένας παίχτης που ήταν ο απόλυτος ηγέτης μιας ομάδας με δύο συνεχόμενες κατακτήσεις Ευρωλίγκας; Όταν μάλιστα την πρώτη φορά έχει νεαρούς και άπειρους συμπαίχτες και τη δεύτερη άπειρο προπονητή σε αυτό το επίπεδο και φανερές ελλείψεις στους ψηλούς; Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι και ο Διαμαντίδης δεν είναι ένας σπουδαίος παίχτης.

Για το δεύτερο ζήτημα νομίζω ότι κάθε απροκατάληπτος μπασκετόφιλος συμφωνεί. Ο Διαμαντίδης προστατεύεται από τους διαιτητές στην Ελλάδα. Τελεία και παύλα.

Όσο για το τρίτο ζήτημα που ουσιαστικά παραπέμπει σε εύνοια της διαιτησίας προς τον ΠΑΟ, πραγματικά θα ήθελα να είχαμε τον Λο και τα προηγούμενα χρόνια. Τότε που έρεε άφθονο το ερυθρόλευκο αίμα στο παρκέ. Με τα non call, με τις ανατροπές από το -15 στο τελευταίο δεκάλεπτο μετά από ανελέητο ξυλίκι, βήματα από δω μέχρι τη Θεσσαλονίκη και όλα τα καλούδια. Αυτά που συμβαίνουν τώρα είναι πταίσματα. Τότε έπρεπε να σε είχα εδώ, καλέ μου φίλε Λο.

Γιώργος Σκιάνης

ΜΑΤΣ - ΣΤΟΧΟΣ

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είναι οι δύο μεγαλύτερες ομάδες στην Ελλάδα, από την άποψη της ιστορίας και του κόσμου που τις ακολουθεί. Αυτή τη στιγμή όμως, οι δύο ομάδες έχουν διαφορετικούς στόχους.

Το μέλλον του Παναθηναϊκού είναι αβέβαιο. Ο ΠΑΟ περνάει μια μεγάλη οικονομική κρίση σε συνθήκες γενικότερης κρίσης. Εφέτος κάνει ένα πείραμα. Προσπαθεί με ένα κράμα νέων παιχτών αλλά και κάποιων έμπειρων που βρέθηκαν στα διεθνή αζήτητα, έχοντας ένα νέο, εργατικό και φιλόδοξο προπονητή, να πετύχει ότι μπορεί περισσότερο. Ας ιεραρχήσουμε ψύχραιμα τους στόχους του :

1. Να τελειώσει η ομάδα το πρωτάθλημα καλά. Αυτό σημαίνει να μην την πάρει από κάτω, να μη διαλυθεί ψυχολογικά και αγωνιστικά.
2. Να κάνει την υπέρβαση και να διεκδικήσει τον μικρότερο τίτλο, το κύπελλο. Φαίνεται απίθανο να τα καταφέρει αλλά στο κύπελλο μπορεί να συμβούν και μεγάλες εκπλήξεις.
3. Να σταθεί αξιοπρεπώς στα ματς με τον Ολυμπιακό και ει δυνατόν να τον νικήσει. Λογικά, περισσότερες πιθανότητες έχει στο ματς που θα γίνει στην έδρα του.

Δε μιλώ για στόχο εξόδου στην Ευρώπη γιατί εκεί τίθεται και το ζήτημα της αδειοδότησης.

Ας δούμε τώρα τους στόχους του Ολυμπιακού που είναι σαφώς προσδιορισμένοι:

1. Κατάκτηση του νταμπλ με καλή μπάλα.
2. Καλή πορεία στην Ευρώπη.
3. Πειστικές εμφανίσεις στα ματς με ΠΑΟ και ΠΑΟΚ που θα συνοδεύονται από νίκες.

Βλέπουμε λοιπόν ότι παρότι οι δύο ομάδες έχουν τελείως διαφορετική δυναμικότητα και δυναμική, έχουν έναν κοινό στόχο : τη νίκη στα μεταξύ τους ματς.

Ο στόχος είναι κοινός αλλά η προσέγγιση εντελώς διαφορετική. Για τον ΠΑΟ το ματς είναι ο υπέρ πάντων αγώνας. Είδαμε τι έγινε και πέρυσι. Στα ματς με τον Ολυμπιακό οι παίχτες του ΠΑΟ έβγαλαν εξωπραγματική για τα δεδομένα τους ενέργεια. Το σχολιάσαμε με τον Λογαρά και είπαμε να περιμένουμε τα επόμενα ματς του Παναθηναϊκού για να ελέγξουμε τον συλλογισμό μας. Ε λοιπόν, στα επόμενα ματς ΠΑΟ δεν υπήρχε. Έκανε απανωτές ήττες και παίχτες που φάνταζαν βιονικοί στο ματς με τον Θρύλο, όπως ο Μαυρίας, όταν έπαιξαν ήταν εξαφανισμένοι.

Δεν ξέρω αν εφέτος θα ρισκάρουν στον Παναθηναϊκό μια παρόμοια επιλογή. Εκείνο που ξέρω είναι ότι στο ματς με τον Εργοτέλη ο ΠΑΟ έκανε όντως μια πρόβα τζενεράλε για το ντέρμπι, όχι μόνο σε ότι αφορά το σύστημα που επισημαίνει ο Νικολακόπουλος αλλά και τον τρόπο παιχνιδιού : για περίπου ένα εικοσάλεπτο, πριν σημειωθούν τα γκολ, οι παίχτες του Παναθηναϊκού είχαν αποδυθεί σε ένα τραχύτατο και αντιαθλητικό παιχνίδι, με αποκορύφωμα την δολοφονική ενέργεια του Λαγού στον Μπαντιμπαγκά.

Έτσι ακριβώς πιστεύω ότι θα αντιμετωπίσουν οι παίχτες του ΠΑΟ τους "συναδέλφους" τους του Θρύλου. Από το πρώτο λεπτό θα πέσει κλωτσίδι ώστε να κοπεί ο βήχας των γαύρων που έχουν μετά κρισιμότατο ματς με την Μπενφίκα. Και λέω από το πρώτο λεπτό γιατί αν βάλει ο Ολυμπιακός στην αρχή ένα - δυο γκολ, τότε χαίρεται. Το πολύ - πολύ να ξηλωθούν οικοδομικά υλικά και να πάει χαμένη η ανακαίνιση της Λεωφόρου.

Νομίζω λοιπόν ότι το μυστικό για νίκη του Θρύλου είναι το γρήγορο γκολ, πριν προλάβουν να ζεσταθούν τα δρεπάνια. Κρισιμότατη είναι φυσικά και η στάση του διαιτητή που δεν πρέπει να μασήσει. Παρότι τις δύο ομάδες τις χωρίζει αγωνιστικά μια τουλάχιστον κατηγορία, αν το ματς κυλήσει όπως θέλει ο Βάζελος, τα πράγματα θα σκουρύνουν.

Γιώργος Σκιάνης

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΑΣΤΕΡΙ


Δεν θα γράψω ούτε για την πεντάρα ούτε για τον Κάμπελ. Σήμερα θα αφιερώσω το σχόλιο σε ένα μεγάλο αστέρι που ανατέλλει στο ποδοσφαιρικό στερέωμα . Ο λόγος φυσικά για τον Ανδρέα Σάμαρη . Κατα την γνώμη μου , εχθές ,ήταν με μεγάλη διαφορά ο καλύτερος όσων εμφανίστηκαν στο γήπεδο. Βέβαια MVP του αγώνα ψηφίστηκε ο Κάμπελ με τις 4 ασίστ , γιατί στην επιλογή του καλύτερου παίζει μεγάλο ρόλο η Αριθμητική.
Η πρόοδος του παιδιού αυτού από παιχνίδι σε παιχνίδι είναι κάτι πρωτοφανές. Η συνέπεια και η προσήλωση του στο αμυντικό παιχνίδι της ομάδας   με ταχύτατες βοήθειες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου  θυμίζουν Καρεμπέ .
Διαθέτει το μεγάλο προσόν να κάνει ανοίγματα  στις πτέρυγες με 30αρες μπαλιές που μου θυμίζουν  Ορμπάϊθ.
Και όταν στο δεύτερο ημίχρονο βγήκε πιο μπροστά από την θέση του αμυντικού χάφ διέπρεψε. Τεχνικά προσόντα που τα βρίσκεις μόνο στα " δεκάρια " με ενέργειες που καλύπτουν όλη την γκάμα του επιθετικού μέσου. Πανέξυπνες πάσες, ασίστ (στον Σαβιόλα που χάθηκε το γκολ) , ξεμαρκαρίσματα ακόμη και μπασίματα ( μπούκες ) . Μετά την απόλυτη αποτυχία όλων των κόρνερ στο πρώτο ημίχρονο προφανώς πήρε εντολή για να δοκιμάσει και αυτός. Ένα εκτέλεσε και ήταν το καλύτερο.
 Εκτός όλων αυτών αποδεικνύεται και βιονικός , δεδομένου ότι χρησιμοποιείται συνεχώς χωρίς καθόλου να εμφανίζει σημεία κόπωσης . Είμαι βέβαιος ότι πολύ σύντομα θα αρχίσει να βοηθά και στο σκοράρισμα με το πολύ δυνατό πόδι που διαθέτει.
Τώρα μπορώ να καταλάβω την επιμονή του Μίτσελ για την καθιέρωση του Ανδρέα. Από ένα τοτέμ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου που διέπρεψε σε αυτή ακριβώς την θέση στην μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης δεν θα μπορούσε να " ξεφύγει " αυτό το μεγάλο ταλέντο. Η προσφορά του Μίτσελ στον Ολυμπιακό απο την ανάδειξη του Σάμαρη θα αποδειχτεί πολύ μεγάλη.

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΘΝΗΤΟΥ

Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι από εκείνη την εποχή. Ήταν τότε που ο Κωνσταντίνος Παντούλας - τότε απλά Κώστας - είχε αποκληθεί από τον Βασίλη Νούτση - Μπίλη - Θεός. Θεός της ολυμπιακοφροσύνης λόγω της απόλυτης τοποθέτησής του σε όλα τα ζητήματα που αφορούσαν τον Θρύλο.

Ως γνωστόν, απόλυτος είναι μόνον ο Θεός που δημιουργεί σύμπαν και νόμους. Ο Κώστας λοιπόν απεδέχθη τον ορισμό - διορισμό του Μπίλη και οργάνωσε το σύμπαν της ολυμπιακοφροσύνης σε πέντε κατηγορίες, κατεδέχθη δε αυτός, ένας Θεός, έστω και διορισμένος, να καταταγεί σε κατηγορία, πέμπτη φυσικά, μαζί με εκλεκτούς θνητούς, ημίθεους του ολυμπιακού σύμπαντος.

Σε αυτό το Σύμπαν δε μπόρεσα ποτέ να ανέβω την κλίμακα των κατηγοριών λόγω της εγγενούς τάσης για αμφισβήτηση που με χαρακτηρίζει. Παρ' όλα αυτά συναίνεσα στον ορισμό - διορισμό και δέχτηκα άνευ αστερίσκων τον Κώστα σαν Θεό.

Το πρώτο μεγάλο θαύμα του Θεού ήταν να εξαφανιστεί, χωρίς κανείς να το καταλάβει, από το Σύμπαν της ολυμπιακοφροσύνης αφήνοντά το στην τύχη του, χωρίς Θεία Πρόνοια. Το Σύμπαν συνέχισε να υπάρχει, οι κανόνες είχαν μείνει στο συλλογικό ασυνείδητο αλλά είχαν ξεχαστεί στην καθημερινή εφαρμογή, κάτι σαν τις δέκα εντολές του Μωυσή.

Ο Θεός είχε μεταμφιεστεί - κρυφτεί, όπως θέλετε πέστε το, σε Κωνσταντίνο Παντούλα γεωλόγο, κοιτασματολόγο, περιβαλλοντολόγο, υδρογεωλόγο, τεχνικό γεωλόγο, μανιταρολόγο, βοτανολόγο, δραχμολόγο, ΓΑΠολόγο, σαμαροβενιζολόγο και άλλα πολλά, χωρίς πουθενά να αναφέρεται η λέξις Ολυμπιακός.

Και - ώ του δεύτερου θαύματος - εν πομπαίς και εγχόρδοις, Χερουβείμ και Σεραφείμ, έρχεται η Δευτέρα Παρουσία του Θεού, στην ταπεινή ομάδα των "βαμμένων κόκκινων γυαλιών". Ο Θεός είναι πάλι εδώ, οι πέντε κατηγορίες της ολυμπιακοφροσύνης αποκτούν ξανά υπόσταση και μου υπενθυμίζεται ορθώς ότι παραμένω κολλημένος στη πρώτη κατηγορία και αυτό χαριστικώς.

Σεμνά και ταπεινά αναφωνώ προς τον Κωνσταντίνο Παντούλα, πρώην σκέτο Κώστα, "είσαι ο Κύριος μου και ο Θεός μου" και του παραδίδω τα κλειδιά του Ναού των Βαμμένων Κόκκινων Γυαλιών για να κάνει το κήρυγμα της Παρουσίας, Μεγάλη η Χάρις της.

Γιώργος Σκιάνης