ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΑΝ ΚΥΜΑΤΑ ΣΕ ΜΑΓΙΚΗ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ

Κάτω τα χέρια από τον Πέντρο. Μέχρι χθες τον λέγατε σιγουρατζή που δεν κάνει ροτέισιον. Τώρα τον λέτε ύπνο. Τα ίδια λέγατε για τον Βαλβέρδε και για τον Ζαρντίμ και δε μας κάνει εντύπωση. Αλλά η ζημιά στην ομάδα γίνεται.

Ας πάμε όμως στα σημαντικά: Παίζει καλή μπάλα ο Ολυμπιακός; Παίζει. Χάνει; Χάνει. Γιατί;

Στα μάτια τα δικά μου ο Ολυμπιακός παίζει καλά αλλά έχει και προβλήματα. Ο προπονητής τα βλέπει καλύτερα από όλους αλλά γνωρίζει ότι η λύση δεν είναι πάντα βγάλε αυτόν, βάλε εκείνον.

Ποια είναι λοιπόν αυτά τα προβλήματα; Από εκεί αρχίζουμε.

1.       Αμυντικά προβλήματα: Η ομάδα δε βγάζει σιγουριά στην αμυντική της λειτουργία. Είναι σαφώς καλύτερη από πέρυσι αλλά ακόμη δεν βρίσκεται στο επιθυμητό σημείο. Χαρακτηριστικό είναι ότι  δεν βγαίνουν τα ίδια προβλήματα σε όλα τα παιχνίδια αλλά εξαρτώνται από την σύνθεση, είναι δηλαδή ζήτημα ικανοτήτων ποδοσφαιριστών και όχι τακτικής. Παραδείγματα: Στην ομάδα που χρησιμοποιούσε ως βασική μέχρι τώρα ο Μαρτίνς οι τρεις παίχτες πίσω από τον επιθετικό (Ποντένσε, Φορτούνης, Χριστοδουλόπουλος ή Φετφατζίδης) δεν είναι τόσο συνεπείς σε αμυντικά καθήκοντα, είτε πρόκειται για αμυντικό τρανζίσιον είτε για στήριξη του ακραίου αμυντικού. Στα αμυντικά χαφ ο Μπουχαλάκης δεν διαθέτει ταχύτητα και μένει ο φανταστικός Καμαρά να οργώνει το γήπεδο αλλά και μερικές φορές να ξεχνιέται, λόγω απειρίας.  Από τους δύο κεντρικούς μπακ κανένας δεν είναι ιδιαίτερα γρήγορος και ειδικά ο Βούκοβιτς είναι αργός. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε παιχνίδια που ο αντίπαλος περιμένει πίσω και διαθέτει γρήγορους επιθετικούς που βγαίνουν στην αντεπίθεση ενώ οι γραμμές οι δικές μας είναι ψηλά. Η σύνθεση που χρησιμοποίησε ο Μαρτίνς στο ματς με τη Μίλαν ήταν σχεδόν άψογη αμυντικά, με πολύ λίγα λάθη από το 10’ μέχρι το 70’ αλλά μετά, τα ατομικά λάθη Ποντένσε και Σισέ όπως και η αμυντική αδιαφορία Ποντένσε κατέστρεψαν την ομάδα. Και εδώ βλέπουμε ότι ο μακράν πιο γρήγορος, αθλητικός  και δυναμικός στόπερ  Σισέ είναι αναξιόπιστος  λόγω λαθών, ενώ η αγωνιστική συμπεριφορά Ποντένσε στο συγκεκριμένο παιχνίδι  προβληματίζει γενικότερα για την σταθερότητα του ποιοτικού αυτού παίχτη.

2.        Προβλήματα στο επιθετικό τρανζίσιον: Η «βασική» ομάδα στα περισσότερα ματς πρωταθλήματος και ιδίως στο ματς με τον Αστέρα έδειξε μια αδυναμία να αναπτυχθεί γρήγορα μετά από κατοχή ώστε να βρει την αντίπαλη άμυνα ανοργάνωτη. Ίσως αυτό να οφειλόταν σε κόπωση από τα συνεχόμενα παιχνίδια. Πάντως η ομάδα που έπαιξε με την Μίλαν παίρνει σχεδόν άριστα στο συγκεκριμένο κομμάτι.

3.       Επιθετικά προβλήματα: Η ομάδα έχει δύσκολο το γκολ. Η γνώμη μου είναι ότι δεν διαθέτουμε καθαρόαιμο γκολτζή. Έχω μια μικρή ελπίδα ότι ο Χασάν που έχει το στιλ του Μήτρογλου μπορεί τελικά να αποδειχθεί τέτοιος. Ο Φορτούνης που είναι ένας κλασικός πολύ ποιοτικός μεσοεπιθετικός παίχτης οφείλει να δημιουργεί αλλά και να σκοράρει εύκολα όπως έκανε την χρονιά του Σίλβα. Αν δεν συμμετέχει με συνέπεια στο σκοράρισμα θα έχει πρόβλημα κι ο ίδιος διότι δεδομένου ότι ούτε οι εξτρέμ έχουν ευκολία και συνέπεια στο γκολ, θα πρέπει η λύση να βρεθεί σε διαφορετικό σχηματισμό, όπως πχ το 4-4-2 όπου ο Φορτούνης δεν έχει θέση. Και για να γίνουμε πιο ξεκάθαροι, ο Φορτούνης δεν έχει θέση σε κανένα άλλο σύστημα πλην του 4-2-3-1, άρα ο παιχταράς αυτός πρέπει να σταθεροποιηθεί σε επίπεδα περιόδου Σίλβα αν θέλει να παίζει. Σε αυτή την περίπτωση η ενδεκάδα θα ξεκινάει από αυτόν.

Ένα άλλο επιθετικό πρόβλημα είναι ότι οι τρεις «βασικοί» εξτρέμ Ποντένσε, Χριστοδουλόπουλος, Φετφατζίδης, βολεύονται πολύ καλύτερα από δεξιά, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Συνεπώς από τα αριστερά έχουμε μια αδυναμία όπως φάνηκε και στο ματς με τη Μίλαν όπου στην αρχή έπαιξε ο ταλαντούχος αλλά άπειρος Ναουέλ και στο τέλος ο Ποντένσε που απογοήτευσε. Μία λύση στο πρόβλημα αυτό είναι η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση Τσιμίκα και Κούτρη που νομίζω ότι θα δυναμώσει την πτέρυγα και επιθετικά και αμυντικά.

4.       Πρόβλημα χαρακτήρα : Η ομάδα είναι νέα και το χτίσιμο του χαρακτήρα της μπορεί να βασιστεί πάνω σε νίκες που δίνουν αυτοπεποίθηση. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι γιατί εξαρτάται και από τις συγκυρίες. Η τριάδα συνεχόμενων πολύ δύσκολων αγώνων είναι βουνό για μια νέα ομάδα που θέλει και την τύχη που δεν είχε ο Ολυμπιακός στα δύο πρώτα παιχνίδια.

Κάποιες ακόμη παρατηρήσεις που βγήκαν από το ματς με τη Μίλαν : Η τριάδα του κέντρου Γκιγιέρμε, Νάτχο, Τουρέ είναι εξαιρετικά ποιοτική, κανείς όμως δε μπορεί να βγάλει από το κάδρο τον ανερχόμενο αστέρα Καμαρά και τον αστέρα Φορτούνη αν είναι αυτοί που πρέπει να είναι. Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τον Τοροσίδη που έδειξε ότι είναι αυτή τη στιγμή ο πιο αξιόπιστος αμυντικός της ομάδας και θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να παίξει στο κέντρο της άμυνας. Η καλύτερη εκδοχή είναι σε σύστημα 3-5-2 που δεν έχει χρησιμοποιηθεί από τον Μάρτινς παρά πολύ λίγο στα πρώτα φιλικά όταν και δεν υπήρχε Τοροσίδης. Η τρίτη παρατήρηση αφορά στην θέση του τερματοφύλακα όπου ο Σα στα δύο παιχνίδια που έπαιξε έδειξε καλά στοιχεία. Δείχνει καλύτερος από τον Γιαννιώτη με τη  μπάλα στα πόδια και στην ταχύτητα εξόδου μακριά από τα γκολπόστ. Και ο Γιαννιώτης όμως τα έχει πάει γενικά καλά. Αίσθησή μου είναι ότι η θέση του μόνιμου γκολκίπερ είναι ακόμη ανοιχτή. Τελειώνω με το υπερόπλο Τουρέ. Ο παιχταράς αυτός με τα μηδέν λάθη στις πάρα πολλές πάσες που έκανε και τον μοναδικό διασκελισμό που διαθέτει, εφόσον είναι καλά δε μπορεί να λείπει από την ομάδα παρά μόνο για λόγους ξεκούρασης.  

  

fly me to the moon

ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Θα είμαι ειλικρινής: Πριν από το ματς με την Λάρισα δεν είχα ψυχολογία για να ενθουσιαστώ με την επιτυχή έκβαση της υπόθεσης Μιραλάς. Όχι ότι δεν πρόκειται για τεράστια μεταγραφή, κάθε άλλο. Όμως, κακά τα ψέματα.  Οι περισσότεροι ολυμπιακοί έχουμε την ανασφάλεια της κορυφής, τον φόβο ότι αν μας εκθρονίσουνε και μάλιστα σε ένα περιβάλλον απροκάλυπτα εχθρικό, θα είναι δύσκολο να επανακάμψουμε. Η οικονομική ισορροπία μιας ομάδας του ελληνικού πρωταθλήματος για την οποία υπάρχει η απαίτηση να πρωταγωνιστεί εντός και να στέκεται αξιοπρεπώς εκτός έχει αποδειχτεί ότι είναι εύθραυστη χωρίς την συνδρομή σε σταθερή βάση του πακτωλού του C.L. Συνεπώς το άγχος του φετινού πρωταθλήματος, όπως και κάθε πρωταθλήματος, είναι δεδομένο.

Είναι γεγονός που το βλέπει κάθε φίλαθλος ο οποίος ξέρει λίγο μπάλα ότι εφέτος ο Ολυμπιακός έχει παρουσιάσει χτυπητές αδυναμίες σαν ομάδα αν και το ρόστερ του δεν είναι χειρότερο από προηγούμενες χρονιές. Οι ανταγωνιστές του, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ αλλά και ο Ατρόμητος παρουσιάζουν καλύτερα σύνολα, πιο στρωμένα που υπερέχουν κυρίως στο αμυντικό κομμάτι αλλά και στην ανάπτυξη. Ο Ολυμπιακός σκοράρει περισσότερο λόγω του επιθετικού ταλέντου των παικτών του.

Ο Λεμονής πέτυχε ένα σημαντικό 6Χ6 με 18 βαθμούς στα τελευταία του ματς στον πάγκο που πραγματοποιήθηκε δύσκολα, σε συνθήκες μεγάλου άγχους και με ειδική διαχείριση. Κάποιοι παίχτες παροπλίστηκαν, κάποιοι άλλοι, βασικοί όπως ο Φορτούνης και ο Ανσαριφάρντ, εμψυχώθηκαν και ανέβασαν την απόδοσή τους και η ομάδα έπαιζε ένα παιχνίδι αναμονής με οριζόντιο ποδόσφαιρο χωρίς ανάπτυξη στο μεγαλύτερο κομμάτι των αγώνων, με αύξηση της πίεσης στον αντίπαλο προς το τέλος των παιχνιδιών. Όλο αυτό παρέπεμπε σε ένα σύνολο πιθανώς ελλιπώς προετοιμασμένο το καλοκαίρι που έκανε οικονομία δυνάμεων προκειμένου να χτυπήσει με εξάρσεις των προικισμένων ποδοσφαιριστών.

Η εντύπωση της έλλειψης δυνάμεων ενισχύονταν και από τις τραγικές επιστροφές, την απουσία έκρηξης στις διεκδικήσεις και τη μηδαμινή κίνηση χωρίς τη μπάλα στην ροή του παιχνιδιού.

Όλα αυτά μέχρι χθες. Γιατί χθες είδαμε ένα άλλο σύνολο και κατά την άποψή μου το γεγονός αυτό δεν επισημάνθηκε επαρκώς από τους αθλητικούς σχολιαστές. Η ομάδα έτρεξε, κοντραρίστηκε, είχε επιστροφές και κυρίως είχε ρυθμό που σημαίνει ουσιαστική κατοχή με κίνηση προς τα μπρος, τρεξίματα χωρίς τη μπάλα και λίγα λάθη. Έδωσε λοιπόν ο Ολυμπιακός χθες την εικόνα ομάδας που δεν έχει σοβαρό πρόβλημα φυσικής κατάστασης και αυτό, αν όντως ισχύει, είναι καλό νέο για την δουλειά του νέου προπονητή.

Όχι ότι η ομάδα δεν έχει θέματα αλλά αυτά, από την χθεσινή εικόνα, περιορίζονται βασικά στην αμυντική γραμμή. Μια γενική επισήμανση που ισχύει για όλη τη γραμμή είναι οι επιπολαιότητες μετά από κατοχή της μπάλας που εν πολλοίς οφείλονται σε μια κακώς νοούμενη άνεση η οποία είναι απαράδεκτη ειδικά όταν το σκορ είναι ρευστό. Μια άλλη επισήμανση είναι τα άσχημα διωξίματα της μπάλας, οι στραβοκλωτσιές. Πηγαίνοντας ειδικά σε παίχτες βλέπουμε ότι ο πληθωρικός και ταλαντούχος Σισέ είναι τακτικά απείθαρχος και στις προωθήσεις του και στις μακρινές πάσες του και στα χωρίς λόγο τυφλά διωξίματά του. Και φυσικά είναι ο πρωτοστάτης στις στραβοκλωτσιές. Από την άλλη ο Κούτρης είναι φανερά ευάλωτος στο ένας εναντίον ενός και δεδομένου ότι δεν έχει ανασταλτικά βοήθεια από τον Μάριν η αριστερή μας πλευρά σημαδεύεται σταθερά από τον αντίπαλο.

Βλέποντας αυτές τις δυνατότητες αλλά και τις αδυναμίες έχω την αίσθηση ότι είναι πιθανόν ο Γκαρσία να επανεξετάσει τη μονιμότητα του Σισέ και να χρησιμοποιήσει τον πιο έμπειρο Μποτία σαν παρτενέρ του Ένγκελς, ειδικά για τα προσεχή, πολύ κρίσιμα ματς με Αστέρα εκτός, με ΑΕΚ εντός και με ΠΑΟΚ εκτός. Επίσης θα χρειαστεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της αριστερής πλευράς είτε με τακτική κάλυψη είτε με την χρησιμοποίηση του έμπειρου Χατζισαφί.

Σε κάθε περίπτωση η ομάδα χθες έδειξε ότι μπορεί να παίξει μπάλα και με την σούπερ προσθήκη του Μιραλάς και την, αν επιτευχθεί, γρήγορη επιστροφή του Οφόε είναι σε θέση να χτυπήσει από θέση ισχύος τα παιχνίδια που αναφέραμε, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για την κατάκτηση και του εφετινού τίτλου.